معاد: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مَعاد''' از [[اصول دین|اصول دین اسلام]] و ادیان الهی و در اصطلاح [[متکلم|متکلمان]] به معنای بازگشت [[روح انسان|روح]] به جسم پس از [[مرگ]] و زندگی دوباره انسان در روز [[قیامت]] است. بنابر این اصل، همه انسان‌ها در روز قیامت دوباره زنده می‌شوند اعمال آنها در پیشگاه الهی سنجیده می‌گردد و به کیفر یا پاداش درستکاری یا بدکاری خود می‌رسند.  

معاد در [[اسلام|دین اسلام]]، پس از [[توحید]]، مهم‌ترین اعتقاد و ایمان به آن شرط مسلمانی شمرده شده است. در ۱۴۰۰ تا ۲۰۰۰ آیه از قرآن پیرامون معاد و زندگی اخروی سخن گفته شده است. اعتقاد به معاد را عامل اجرای عدالت، سلامت جامعه، ناامید نشدن در سختی‌های زندگی، رعایت حقوق دیگران و... برشمرده‌اند.

مسلمانان در پذیرش اصل معاد اختلافی ندارند؛ اما در چگونگی آن اختلاف‌نظر دارند که منشأ آن را به اختلاف در حقیقت انسان بازگردانده‌اند. عالمان مسلمان در این باره سه دیدگاه ارائه داده‌اند: بسیاری از عالمان مسلمان از جمله فیلسوفان، به [[معاد جسمانی]] و روحانی اعتقاد دارند؛ بیشتر متکلمان معاد را فقط جسمانی دانسته‌اند؛ معاد روحانی صرف را نیز به فیلسوفان مشاء نسبت داده‌اند؛ البته [[ابن‌سینا]]، بزرگ‌ترین [[فلسفه مشاء|فیلسوف مشائی]]، معاد جسمانی را از طریق شرع پذیرفته بود. طرفداران روحانی-جسمانی بودن معاد نیز در تبیین [[بدن اخروی]]، دیدگاه‌های گوناگونی ارائه داده‌اند: بازگشت روح به بدن مادی دنیوی، بازگشت روح به [[بدن برزخی|بدن مثالی]]، بازگشت روح به بدن آسمانی از جمله این دیدگاه‌ها به شمار می‌روند.

فیلسوفان مسلمان برای اثبات یکی بودن انسان دنیوی و اخروی، به مسئله [[نفس]] و [[تجرد نفس|تجرد آن]] متوسل شده و نفس را عامل وحدت و عینیت انسان دنیوی و اخروی شمرده‌اند.

برای اثبات امکان و وقوع معاد به دلایل متعددی استناد شده است. امکان معاد را از طریق آیات قرآن همچون آیاتی که اشاره به دوباره زنده شدن زمین و نمونه‌هایی از زنده شدن انسان‌ها مانند [[اصحاب کهف]] و [[عزیر (پیامبر)|عُزَیْر]] دارند، اثبات کرده‌اند. برای اثبات ضرورت و وقوع معاد نیز به دلایلی همچون راستگو بودن خدا در خبر دادن از وقوع معاد، وجود میل به حیات جاودانگی در [[فطرت|فطرت انسان]]، صفت [[عدل الهی|عدالت]] و [[حکمت الهی|حکمت خداوند]] استناد شده است.