غسل جنابت: تفاوت میان نسخه‌ها

انسان به سبب خارج شدن [[منی]] (در خواب یا بیداری) یا [[آمیزش]] (حتی اگر منی خارج نشود) جنب می‌شود.<ref> طباطبایی یزدی، العروة الوثقی، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۴۹۶-۴۹۹.</ref> در کتاب [[وسائل الشیعة (کتاب)|وسائل الشیعه]] و [[مستدرک الوسائل (کتاب)|مستدرک]] آن، ۳۹۷ روایت در موضوع جنابت و غسل آن نقل شده است.{{مدرک}} از نظر فقها، انجام برخی از اعمال عبادی بر جنب، مکروه یا حرام است و با انجام غسل جنابت حرمت و کراهت آنها برداشته می‌شود.<ref>نگاه کنید به طباطبایی یزدی، العروة الوثقی، ۱۴۱۷ق، ص۵۰۷.</ref> به عنوان نمونه نمازخواندن، توقف در مساجد، خواندن [[عزائم|سوره‌های سجده‌دار]] و لمس خطوط قرآن و اسامی ائمه بر جنب حرام است.<ref> طباطبایی یزدی، العروة الوثقی، ۱۴۱۷ق، ص۵۰۷-۵۰۹.</ref> همچنین خوردن و آشامیدن، قرائت بیش از هفت آیه از قرآن، لمس جلد قرآن، حضور نزد محتضر و... بر جنب مکروه است.<ref>طباطبایی یزدی، العروة الوثقی، ۱۴۱۷ق، ص۵۲۰.</ref> البته در مواردی کراهت این موارد، با وضو نیز برطرف می‌شود.<ref>طباطبایی یزدی، العروة الوثقی، ۱۴۱۷ق، ص۵۲۰.</ref>

کسی که در ماه رمضان جنب است، باید قبل از اذان صبح غسل جنابت کند؛ اگر عمدا تا قبل از اذان صبح غسل نکند، روزه‌اش باطل است و باید قضای آن را بگیرد و [[کفاره|کفّاره]] هم بپردازد.<ref> طباطبایی یزدی، العروة الوثقی، ۱۴۲۰ق، ج۳، ص۵۶۳.</ref>

*در صورتی که جنابت به سبب خروج [[منی]] باشد، به فتوای فقیهان، قبل از انجام غسل، بول و [[استبراء]] مستحب است.<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۳، ص۱۰۸.</ref>

به نظر [[مجتهد|فقهای شیعه]] غسل جنابت از وضو کفایت می‌کند.<ref>شیخ طوسی، الخلاف، مؤسسه نشر اسلامی، ج۱، ص۱۳۱؛ نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۳ش، ج۳، ص۲۴۰.</ref> مشهور فقها با انجام غسل جنابت، وضوگرفتن را نامشروع می‌دانند.<ref>نجفی، جواهر الکلام،۱۳۶۲ش، ج۳، ص۲۴۰.</ref> البته [[شیخ طوسی]] به استحباب وضو همراه با غسل جنابت فتوا داده است.<ref>علامه حلی، مختلف الشیعه، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۳۴۰.</ref>{{منبع بهتر}} به‌فتوای بیشتر فقیهان، غسل‌های دیگر از وضو کفایت نمی‌کند.<ref> نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۳، ص۲۴۰.</ref>

 

*[[آمیزش]] با همسر حتی اگر قادر بر غسل کردن نباشد و وقت [[نماز]] نیز داخل شده باشد جایز است و برای نماز [[تیمم|تیمّم]] می‌کند؛ ولی با عدم توانایی بر [[تیمم|تیمّم]]، جایز نیست.<ref> طباطبایی یزدی، العروة الوثقی، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۴۷۸.</ref>