قاعده حرمت اعانه بر اثم: تفاوت میان نسخه‌ها

فقها در اثبات حرمت قاعده اعانه بر اثم به حکم [[عقل]]، [[قرآن]]، [[حدیث|روایات]] و [[اجماع]] استناد کرده‌اند.<ref>اردبیلی، مجمع الفائدة، ۱۴۰۳ق، ج۱۰، ص۵۵؛ نراقی، عوائد الایام، ۱۴۱۷ق، ص۷۵؛ بجنوردی، القواعد الفقهیة، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۳۵۹-۳۶۵؛ فاضل لنکرانی، القواعد الفقهیة، ۱۴۱۶ق، ص۴۴۳-۴۵۰.</ref>

روایاتی که برای حرمت اعانه بر اثم مورد استناد قرار گرفته‌اند، سه دسته هستند که عبارتند از: [[حدیث|روایات]] منع از اعانه ظالم،<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۳۳۳؛ ج۵، ص۱۰۷؛ ج۸، ص۱۶؛ شیخ حر عاملی، وسائل الشیعة، ۱۴۰۹ق، ج۱۷، ص۱۷۷-۱۸۱؛ شیخ طوسی، تهذیب، ۱۴۰۷ق، ج۶، ص۳۳۸؛ شیخ صدوق، ثواب الاعمال، ۱۴۰۶ق، ص۲۶۰.</ref> روایات منع از اعانه و کمک به تولید و شرب خمر<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۶، ص۳۹۸و۴۲۹؛ شیخ حر عاملی، وسائل الشیعة، ۱۴۰۹ق، ج۱۷، ص۲۲۴؛ شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ۱۴۱۳ق، ج۴، ص۸؛</ref> و روایات کمک به قتل مؤمن؛<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۳۶۸؛ شیخ صدوق، ثواب الاعمال، ۱۴۰۶ق، ص۲۷۶و۲۷۷؛ شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ۱۴۱۳ق، ج۴، ص۹۴؛ شیخ حر عاملی، وسائل الشیعة، ۱۴۰۹ق، ج۱۲، ص۳۰۴.</ref> که به‌گفته [[محمد فاضل لنکرانی|آیت‌الله فاضل لنکرانی]] در [[القواعد الفقهیة (فاضل لنکرانی)|کتاب القواعد الفقهیة]] و [[سید حسن موسوی بجنوردی|بجنوردی]] در [[القواعد الفقهیة (بجنوردی)|کتاب القواعد الفقهیة]]، فقها به این روایات استدلال کرده‌اند.<ref>بجنوردی، القواعد الفقهیة، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۳۶۲-۳۶۴؛ فاضل لنکرانی، القواعد الفقهیة، ۱۴۱۶ق، ص۴۴۶-۴۴۹.</ref>