فحاشی: تفاوت میان نسخه‌ها

در آیات و روایات متعددی از سبّ یا ناسزا سخن به میان آمده است؛ واژه «سبّ» در قرآن تنها در [[آیه ۱۰۸ سوره انعام]] به‌کار‌ رفته و در آن از سب نمودن بی‌خدایان توسط مسلمانان نهی شده است. دلیل این نهی را برخی زشتی و ناپسندی خود عمل دانسته اما عده‌ای، بازخورد و [[مقابله به مثل|مقابله‌‌به‌‌مثل]] کفار در سب خداوند، گفته‌اند؛ آنها معتقدند سب کفّار اگر در نهان صورت گیرد به گونه‌ای که احتمال بازخورد و مقابله‌به‌مثل وجود نداشته باشد اشکال ندارد.<ref>اباذر پور، خرمی، واکاوی دشنام در کلام مصومین(ع)، ص۹۹.</ref>  

[[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] ضمن سفارش به پرهیز از ناسزاگویی، آن‌را سبب کدورت و دشمنی دانسته‌ است.<ref>الکلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۳۶۰.</ref> [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام باقر(ع)]] دراین‌باره فرموده است: هرکس به برادر مومنش ناسزا بگوید خداوند [[برکت]] را از رزقش می‌برد و او را به حال خود واگذاشته و زندگانیش را بر او تنگ می‌کند.<ref>الکلینی، ‌الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۳۲۶.</ref> همچنین در نقل ایشان از پیامبر(ع) بدترین مخلوقات خداوند شخص فَحّاش و لَعّان (کسی که زیاد فحش می‌دهد و لعن می‌کند) دانسته شده است.<ref>الکلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۲۹۰.</ref> [[محمدمحسن فیض کاشانی|فیض کاشانی]] «لَعّان» را در این روایات به شخصی که به‌واسطه زیاد لعن کردن، لعن خُلق و خوی‌ او شده معنا کرده و گفته است این‌گونه احادیث با جواز لعن و سبّ برای کسی که مستحق آن باشد قابل جمع است.<ref>فیض کاشانی، المحجة البيضاء، ۱۴۱۷ق، ج۵، ص۲۲۲.</ref>