پرش به محتوا

معاد: تفاوت میان نسخه‌ها

۶۰۵ بایت اضافه‌شده ،  ۲۲ فوریه
خط ۱۳۲: خط ۱۳۲:
گفته شده [[اشاعره]] وقوع معاد را از طریق [[قرآن]] و [[سنت]] اثبات می‌‌کنند نه [[عقل]] و دلایل عقلی.<ref> فیاض لاهیجی، گوهر مراد، ۱۳۸۳ش، ص۶۲۰و۶۲۱.</ref>
گفته شده [[اشاعره]] وقوع معاد را از طریق [[قرآن]] و [[سنت]] اثبات می‌‌کنند نه [[عقل]] و دلایل عقلی.<ref> فیاض لاهیجی، گوهر مراد، ۱۳۸۳ش، ص۶۲۰و۶۲۱.</ref>
===دلیل فطرت===
===دلیل فطرت===
این دلیل از چند مقدمه تشکیل شده است و از میل [[فطرت|فطری]] عمومی بین انسان‌ها برای اثبات معاد بهره می‌گیرد.
براساس این دلیل:
:- هر انسانی میل به بقا و ماندگاری دارد؛
* در فطرت انسان محبت و میل به جهان و حیات همیشگی و تنفر از نیستی و نابودی قرار داده شده است.
:- [[خدا|خداوند]] هیچ میلی را در انسان بیهوده نیافریده است؛ زیرا خداوند [[ حکیم (ابهام‌زدایی)|حکیم]] است و حکیم کار بیهوده و لغو انجام نمی‌دهد؛
*هر چه در نهاد و فطرت انسان قرار داده شده، حق و صحیح است و بیهوده نیست.
:- این دنیا، بقاء و جاودانگی ندارد؛
*میل و محبت انسان به جاودانگی و بقا، دلیل بر وجود جهانی جاودانه و محفوظ از نابودی است.
بنابراین، لازم است جهانی ابدی وجود داشته باشد تا میل به بقای انسان، در آن برآورده شود.<ref>؛ خمینی، شرح چهل حدیث، ۱۳۷۸ش، ص۱۸۶.</ref>
*این جهان طبیعی شایستگی و قابلیت بقا و جاودانگی ندارد.
*پس اگر جهان دیگری قابلیت بقا دارد، وجود نداشته باشد، جاودان طلبی و محبت انسان به حیات جاودانه که در نهاد و فطرت انسان قرار داده شده، باطل و بیهوده خواهد بود. حال آنکه در جهان طبیعت باطل وجود ندارد؛ زیرا مخلوق خدای حکیم است.<ref>نگاه کنید به:‌ ملاصدرا، الحکمة‌ المتعالیه، ۱۹۸۱م، ج۹، ص۲۴۱؛ جوادی آملی، معاد در قرآن‌(۱)، ۱۳۹۵ش، ص۱۴۳.</ref>
فطرت به معنای آفرینش،‌ سرشت و خمیره و گوهری که هر موجودی در آغاز خلقتش دارد، است.<ref>جوادی آملی، معاد در قرآن‌(۱)، ۱۳۹۵ش، ص۱۴۳و۱۴۴.</ref>


===دلیل حکمت===
===دلیل حکمت===
Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۵٬۱۷۴

ویرایش