پرش به محتوا

حرم امام حسین(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

خط ۲۲۷: خط ۲۲۷:
به دلیل اینکه علویان اکثریت مردم شهر را تشکیل می‌داده‌اند، فرمانروایی شهر در اختیار نقیب علویان بوده است. پس از سقوط [[بغداد]] به دست مغولان در سال ۶۵۶ ه. ق. منابع کمی از تاریخ عراق در مورد تولیت و چگونگی اداره حرم امام حسین(ع) و حضرت ابوالفضل(ع) سخن می‌گوید. در اوایل سده هشتم هجری، مردانی از قبیله بنی اسد که توانسته بودند سلطه خود را در سرزمین‌های مجاور بگسترانند، اداره امور حرم را نیز در اختیار گرفتند.
به دلیل اینکه علویان اکثریت مردم شهر را تشکیل می‌داده‌اند، فرمانروایی شهر در اختیار نقیب علویان بوده است. پس از سقوط [[بغداد]] به دست مغولان در سال ۶۵۶ ه. ق. منابع کمی از تاریخ عراق در مورد تولیت و چگونگی اداره حرم امام حسین(ع) و حضرت ابوالفضل(ع) سخن می‌گوید. در اوایل سده هشتم هجری، مردانی از قبیله بنی اسد که توانسته بودند سلطه خود را در سرزمین‌های مجاور بگسترانند، اداره امور حرم را نیز در اختیار گرفتند.


بیشترین مردانی که منصب تولیت حرم امام حسین(ع) را بر عهده گرفته‌اند از دو طایفه علوی؛ [[آل زحیک]] و [[آل فائز]] بودند که یکایک [[نقابت]] اشراف کربلا را در اختیار داشته‌اند و یک طایفه تولیت و طایفه دیگر نقابت را در اختیار می‌گرفته است. یکی از جلوه‌های قدرت مقام تولیت که طبعاً قدرتی اجرایی در کل شهر را نیز در پی می‌آورد، این است که توانست در جریان هجوم وهابیان به کربلا در [[سال ۱۲۱۶ هجری قمری|سال‌ ۱۲۱۶ق]] تا [[سال ۱۲۲۰ هجری قمری|سال ۱۲۲۰ق]]. و همچنین در تهاجم دوباره نجیب‌ پاشا در [[سال ۱۲۵۸ هجری قمری|سال ۱۲۵۸ق]]. که به حادثه غدیرخون شهرت یافت، نیروی مقامت مردمی را رهبری کند. پس از حادثه غدیر خون و در پی در هم کوبیده شدن کربلا، قدرت تولیت به سرعت فرو پاشید، به گونه‌ای که افزون بر دو قرن، کسانی از خاندان‌های غیر علوی توانستند تولیت حرم را در دست گیرند. تولیت تا اواخر قرن سیزدهم در دست غیر علویان بود و از این زمان به بعد در اختیار [[خاندان آل طعمه]] قرار گرفت تا آن را همچنان تا پایان دوران حکومت عثمانی و همچنین دوره‌های بعد در اختیار داشته باشند.<ref>آل طعمه، کربلا و حرم‌های مطهر، مشعر، ص۲۲۰ـ۲۱۷.</ref>
بیشترین مردانی که منصب تولیت حرم امام حسین(ع) را بر عهده گرفته‌اند از دو طایفه علوی؛ [[آل زحیک]] و [[آل فائز]] بودند که یکایک [[نقابت]] اشراف کربلا را در اختیار داشته‌اند و یک طایفه تولیت و طایفه دیگر نقابت را در اختیار می‌گرفته است. یکی از جلوه‌های قدرت مقام تولیت که طبعاً قدرتی اجرایی در کل شهر را نیز در پی می‌آورد، این است که توانست در جریان هجوم وهابیان به کربلا از [[سال ۱۲۱۶ هجری قمری|سال‌ ۱۲۱۶ق]] تا [[سال ۱۲۲۰ هجری قمری|سال ۱۲۲۰ق]]. و همچنین در تهاجم دوباره نجیب‌ پاشا در [[سال ۱۲۵۸ هجری قمری|سال ۱۲۵۸ق]]. که به حادثه غدیرخون شهرت یافت، نیروی مقامت مردمی را رهبری کند. پس از [[حادثه غدیر خون]] و در پی در هم کوبیده شدن کربلا، قدرت تولیت به سرعت فرو پاشید، به گونه‌ای که افزون بر دو قرن، کسانی از خاندان‌های غیر علوی توانستند تولیت حرم را در دست گیرند. تولیت تا اواخر [[قرن سیزدهم هجری قمری|قرن سیزدهم]] در دست غیر علویان بود و از این زمان به بعد در اختیار [[خاندان آل طعمه]] قرار گرفت تا آن را همچنان تا پایان دوران [[حکومت عثمانی]] و همچنین دوره‌های بعد در اختیار داشته باشند.<ref>آل طعمه، کربلا و حرم‌های مطهر، مشعر، ص۲۲۰ـ۲۱۷.</ref>


==ثواب زیارت امام حسین(ع)==
==ثواب زیارت امام حسین(ع)==
confirmed، protected، templateeditor
۴٬۵۰۹

ویرایش