آیه ۳۶ سوره فصلت: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آیه ۳۶ سوره فصلت''' دستوری است که هنگام [[وسوسه|وسوسه‌ شیطان]] باید به [[خدا]] پناه برده و خود را به او سپرد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۰، ص۲۸۴.</ref>

الجدول فی إعراب القرآن، ۱۴۱۸ق، ج۲۴، ص۳۱۱.</ref> که در ۲۰۰ اعراف وجود ندارد.<ref>طیب، أطیب البیان فی تفسیر القرآن، ۱۳۷۸ش، ج۱۱، ص۴۳۵.</ref> آیه ۲۰۰ اعراف پس از دستور به روی گرداندن از نادانان<ref>سوره اعراف، آیه۱۹۹.</ref> آمده و دستور می‌دهد که در مقابل وسوسه شیطان به خدا پناه ببرد.<ref>طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ۱۳۷۲ش، ج۴، ص۷۸۸.</ref> اما در [[سوره فصلت]] ابتدا دستور می‌دهد: «ادْفَعْ بِالَّتیِ هِیَ أَحْسَن؛ بدی را با نیکی دفع کن»<ref>سوره فصلت، آیه۳۴.</ref> همچنین متذکر می‌شود که نادیده گرفتن دشمنی‌ها نیاز به صبر دارد. سپس می‌گوید اگر [[شیطان]] تو را وسوسه کرد که با آنان برخورد کنی به خدا پناه ببر.<ref>قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۳ش، ج۱۰، ص۳۴۴.</ref>

برخی مفسران معتقدند این آیه با اینکه خطاب به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اسلام]] است<ref>فیض کاشانی، الصافی، ۱۴۱۵ق، ج‏۴، ص۳۶۱.</ref> ولی وسوسه‌های شیطان در او راه ندارد؛<ref>طیب، أطیب البیان فی تفسیر القرآن، ۱۳۷۸ش، ج۶، ص۶۲.</ref> زیرا پیامبر، [[عصمت|معصوم]] است.<ref>طباطبائی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۸، ص۳۸۱.</ref> به همین جهت توجیهاتی در ذیل آیه ذکر کرده‌اند.<ref>طیب، أطیب البیان فی تفسیر القرآن، ۱۳۷۸ش، ج۱۱، ص۴۳۶.</ref> در مقابل برخی معتقدند با این که پیامبر اسلام معصوم است ولی وسوسه‌های شیطان در [[چهارده معصوم|معصومان]] نیز وجود دارد<ref>قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۳ش، ج۴، ص۲۵۶.</ref> اما آنان تسلیم وسوسه شیطان نشده و از راه حق منحرف نمی‌شوند.<ref>جعفری، کوثر، ۱۳۷۶ش، ج۴، ص۳۰۴.</ref>

کلمه «نزغ» را به معنای وسوسه شیطان دانسته‌اند<ref>واسطی زبیدی، تاج العروس من جواهر القاموس، ۱۴۱۴ق، ج۱۲، ص۶۵.</ref> که انسان را به سوی انجام [[گناه|گناهان]] می‌کشاند.<ref>‏طریحی، مجمع البحرین، ۱۳۷۵ش، ج۵، ص۱۷.</ref> تعبیر «یَنْزَغَنَّکَ» را به جهت اینکه با نون تأکید آمده به معنای حتمی بودن وسوسه‌ی شیطان دانسته‌اند.<ref>قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۳ش، ج۴، ص۲۵۶.</ref> همچنین فعل مضارع بودن این تعبیر را نشان‌دهنده دائمی بودن وسوسه‌ شیطان خوانده‌اند.<ref>قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۳ش، ج۴، ص۲۵۶.</ref> تعبیر «فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ» را به پناه‌بردن به خداوند معنا کرده‌اند.<ref>مدنی شیرازی، الطراز الأول و الکناز لما علیه من لغة العرب المعول، ۱۳۸۴ش، ج۶، ص۴۱۷.</ref> در معنای پناه بردن به خداوند چنین گفته‌اند که تنها با گفتن کلمه‌ «[[استعاذه|اعوذ باللّه؛ پناه می‌برم به خداوند]]» نیست، بلکه یک پیوند و ارتباط روحی برقرار کردن و سپردن خود به خداوند است.<ref>قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۳ش، ج۴، ص۲۵۶.</ref>

{{جعبه نقل قول|خدا در قرآن فرمود هر وقت ... دیدید در درون شما وسوسه است که فلان کار (گناه) را انجام بدهید ... هر وقت این آژیر خطر را احساس کردید بروید به پناهگاه ﴿فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ﴾ استعاذه یعنی ... وارد پناهگاه شدن. خدا هم فرمود من یک پناهگاه دارم همه جایی و همیشگی است. در هم باز است.<ref>[https://javadi.esra.ir/fa/w/%D8%AC%D9%84%D8%B3%D9%87-%D8%AF%D8%B1%D8%B3-%D8%A7%D8%AE%D9%84%D8%A7%D9%82-1391/11/26-1 جلسه درس اخلاق (1391/11/26)]، سایت آیت‌الله جوادی آملی.</ref>|عرض=40%|رنگ پس‌زمینه=#d3f2f2|عنوان=[[عبدالله جوادی آملی]]:|تراز=}}

* [https://javadi.esra.ir/fa/w/%D8%AC%D9%84%D8%B3%D9%87-%D8%AF%D8%B1%D8%B3-%D8%A7%D8%AE%D9%84%D8%A7%D9%82-1391/11/26-1 جلسه درس اخلاق (1391/11/26)]، سایت آیت‌الله جوادی آملی.

* ‏جعفری، یعقوب، کوثر، قم، هجرت، چاپ اول، ۱۳۷۶ش.

* طباطبائی، سید محمدحسین‏، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، دفتر انتشارات اسلامی‏، چاپ پنجم‏، ۱۴۱۷ق.

* طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه: محمدجواد بلاغی، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ش.

* ‏طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، تحقیق: سیداحمد حسینی‏، تهران، کتابفروشی مرتضوی، چاپ سوم، ۱۳۷۵ش.

* مدنی شیرازی، علی خان بن أحمد، الطراز الاول و الکناز لما علیه من لغة العرب المعول‏، مشهد، مؤسسة آل‌البیت(ع) لإحیاء التراث‏، چاپ اول، ۱۳۸۴ش

* واسطی زبیدی، محب‌الدین سید محمدمرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، محقق و مصحح: علی شیری، بیروت، دار الفکر، چاپ اول، ۱۴۱۴ق.