محمدعلی العمری: تفاوت میان نسخه‌ها

| عنوان            =شیخ محمد علی عمری

'''محمدعلی عَمْری''' ([[سال ۱۳۲۷ هجری قمری|۱۳۲۷]]-[[سال ۱۴۳۲ هجری قمری|۱۴۳۲]]ق) عالم دینی [[شیعی]] [[عربستان سعودی|عربستانی]] و اهل [[مدینه]] و از رهبران شیعیان عربستان سعودی به ویژه جماعت [[نخاوله]]. گفته شده نسب او به [[عثمان بن سعید عمری]] نایب [[امام زمان(عج)]] می‌رسد. دامنه نفوذ و تأثیر دینی و اجتماعی او را تا شهرهای [[جده]] و [[مکه]] نیز دانسته‌اند. دولت عربستان به واسطه او با جامعه شیعیان مدینه ارتباط برقرار می‌ساخت. او خدمات فراوانی از جمله ساختن [[مسجد]] و[[حسینیه]] و احیای مناسبت‌های اسلامی و شیعی انجام داد و در شهر [[مدینه]] [[حوزه علمیه]] [[شیعه]] تاسیس کرد. عمری به دفعات توسط حکومت آل سعود محکوم به زندان و [[اعدام]] شد و اعدامی نافرجام را نیز از سر گذراند. او نمایندگی [[مراجع تقلید شیعه]] در عربستان را نیز به عهده داشت. محمدعلی عَمْری در [[قبرستان بقیع]] به خاک سپرده شد.  

محمدعلی عمری در سال [[سال ۱۳۲۷ هجری قمری|۱۳۲۷ق]]/[[سال ۱۲۸۸ هجری شمسی|۱۲۸۸ش]] در [[مدینه]] متولد شد. گفته‌اند نسب او به [[عثمان بن سعید عمری]] نایب [[امام زمان(عج)]] و فرزند او [[محمد بن عثمان عمری]] می‌رسد و در نهایت سلسله وی به قبیله [[خزرج]] یکی از دو قبیله مهم [[مدینه]] منتسب است.<ref>[http://hajj.ir/14/49174 حسینیه شیعیان مدینه، محل نیایش با پروردگار]، خبرگزاری حج و زیارت.</ref> اجداد شیخ عمری در کنار فعالیت‎های دینی و علمی، به امور کشاورزی نیز می‎پرداختند، به همین جهت، به خاندان وی [[نخاوله]] یا «النخیلین» یعنی «خرماداران» گفته می‎شود.<ref>[http://hajj.ir/14/49174 حسینیه شیعیان مدینه، محل نیایش با پروردگار]، خبرگزاری حج و زیارت.</ref>

*[[سید محمد باقر شخص احسائی]]: که به آموزش و تربیت او اهتمام می‌ورزید و دخترش را نیز به [[ازدواج]] او درآورد.

[[پرونده:تشییع عمری.jpg|بندانگشتی| [[تشییع]] پیکر شیخ عمری در [[مدینه]]]]

شیخ عمری ۴۵ سال از عمر خود را در زندان عربستان به سر برد و چند سال پس از پیروزی [[انقلاب اسلامی ایران]] از زندان آزاد شد.  [[آل سعود]] چند بار برای او حکم [[اعدام]] صادر کرد ولی هربار به نحوی حکم اجرا نشد. آخرین بار مقدمات اجرای حکم نیز فراهم شد ولی او به طور معجزه‌آسا نجات یافت. او ماجرا را چنین نقل می‌کند: «همه چیز دست به دست هم داد تا مرا اعدام کنند. پس از چندماه زندانی شدن، سرانجام روز اعدام فرا رسید. مرا در ملأ عام و مقابل هزاران شیعه و برخی عاملان حکومت به پای چوبه‌ دار بردند و طناب را به گردنم انداختند. به [[حضرت زهرا(س)]] [[توسل]] کردم. وقتی طناب‌ دار را کشیدند پس از حدود ۳۰ ثانیه طناب پاره شد و من بیهوش شدم. وقتی به هوش آمدم ۳۵ روز گذشته بود و در یکی از بیمارستان‌های مدینه بستری بودم و فهمیدم نجات یافته‌ام.»<ref>رسول جعفریان، مجله مجمع گنجینه، شماره‌های ۴۶ و ۴۷ و ۴۸، ص۱۱ با تلخیص.</ref>