الرضا من آل محمد: تفاوت میان نسخه‌ها

==علت استفاده عباسیان از این شعار==

در آغاز، [[عباسیان]] مردم را به نام خود دعوت میکردند و همزمان با آنها، دعوتگران علوی نیز در خراسان پراکنده بودند. از طرفی تنی چند از داعیان عباسی گرفتار و کشته شده بودند و ممکن بود که اگر کار به همین منوال پیش برود، رهبری دعوت هم افشا شود. از سوی دیگر، مردم به ویژه مسلمانان غیر عرب به [[علویان]] علاقه بیشتری داشتند؛بنابراین عباسیان دریافتند که اگر مردم را به نام خود دعوت کنند و در کنار آنها، [[اهل البیت|فرزندان علی(ع)]] هم مردم را به خود بخوانند، کسی به ایشان دل نخواهد بست و همه یا دست کم بیشتر مردم به علویان خواهند پیوست و کار آنان به جایی نخواهد رسید. از اینرو، شعار «الرضا من آل محمد» را مطرح کردند، مردم را به آن دعوت نمودند و از دعوت مستقیم به خود دست کشیدند<ref>الله اکبری، الرضا من آل محمد، فصلنامه تاریخ اسلام.</ref> و با این شعار وارد نزاع با [[بنی امیه]] شدند<ref>شهیدی، زندگانی امام صادق جعفر بن محمد(ع)، ۱۳۸۴ش، ص۲۳.</ref> اما به مجرد اینکه حکومت را به دست گرفتند و جای پای خود را محکم کردند، بیشتر از امویان بر [[بنی هاشم|هاشمیان]] و بر مردم ستم کردند.<ref>شهیدی، زندگانی امام صادق جعفر بن محمد(ع)، ۱۳۸۴ش، ص۷۳.</ref>[[مرتضی مطهری|مطهری]] اسلام پژوه شیعه نیز بر این باور است که هر چند بنی عباس و مبلغانشان شعار «الرضا من آل محمد» (یعنی «یکی از اهل‌بیت پیغمبر (ص) که شایسته باشد.» ) می‌دادند، ولی  مردمی نبودند که دلشان به حال دین سوخته باشد، هدفشان دنیا بود و چیزی جز مقام و ریاست و خلافت نمی‌خواستند و در واقع و در نهان جاده را برای خود صاف می‌کردند.<ref>مطهری، بیست گفتار، ص۱۲۹،

== پانویس ==