میرزا حسینعلی نوری: تفاوت میان نسخه‌ها

میرزا حسینعلی در این دوره، بسیاری از مخالفان خود را از میان برداشت.<ref>روزبهانی، تحلیل و نقد بهاییت، ۱۳۸۹ش، ص۷۷.</ref> او به خاطر اختلاف با میرزا یحیی بر سر رهبری فرقه، از [[بغداد]] به کوه‌های سلیمانیه در کردستان عراق رفت و شاگردی دراویش [[نقشبندیه]] را در پیش گرفت.<ref>نگاه کنید به افندی، قرن بدیع، ج۲،‌ ص۱۱۲؛ روزبهانی، تحلیل و نقد بهاییت، ۱۳۸۹ش، ص۷۸؛ زاهدزاهدانی، بهائیت در ایران، ‌۱۳۸۸ش، ص۱۴۹.</ref> وی پس از دو سال در سال ۱۲۷۲ق دوباره به بغداد بازگشت.<ref>عبدالبهاء، مقاله شخصی سیاح، ص۶۹؛ زاهدزاهدانی، بهائیت در ایران، ‌۱۳۸۸ش، ص۱۴۹.</ref> گفته شده بابیان به جهت برخی رفتارهای ناشایست در سال ۱۸۶۳م (۱۲۷۹ق) توسط [[حکومت عثمانی]] به [[استانبول]] و از آنجا به اِدِرْنه (از شهرهای [[ترکیه]]) تبعید شدند.<ref>موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۵۷و۵۸.</ref> بهاءالله و همراهانش پنج سال در ادرنه اقامت داشتند؛ اما با اوج گرفتن اختلافات و درگیری‌های میرزا حسینعلی و میرزا یحیی صبح ازل و طرفدارانشان،‌ دولت عثمانی میرزا یحیی را به جزیره ماغوسا (فاماگوستا) در قبرس و بهاءالله و پیروانش را در سال ۱۸۶۸م،<ref>اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ۱۹۸۸م، ص۴۱.</ref> به عَکّا،‌ یکی از شهرهای [[فلسطین اشغالی]]، تبعید کرد.<ref>روزبهانی، تحلیل و نقد بهاییت، ۱۳۸۹ش، ص۷۹ ۸۰؛ موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۶۴.</ref> بهاءالله باقی عمر خود را در عکا گذراند.<ref>روزبهانی، تحلیل و نقد بهاییت، ۱۳۸۹ش، ص۸۰.</ref> او و پسرش عبدالبهاء در عکا، خود را متظاهر به [[احکام شرعی|احکام اسلامی]] نشان می‌دادند و حتی در [[نماز جماعت]] نیز شرکت می‌کردند.<ref>روزبهانی، تحلیل و نقد بهاییت، ۱۳۸۹ش، ص۸۰.</ref>

===درگذشت===

میرزا حسینعلی به بهاءالله مشهور است و با عناوین «جمال مبارک» و «جمال قِدَم» نیز مورد اشاره قرار می‌گیرد.<ref>لاسون،‌ «بهاءالله»، ص۷۲۶.</ref>