هند دختر عتبه: تفاوت میان نسخه‌ها

هند در [[فتح مکه]] پس از آنکه همسرش ابوسفیان اسلام را پذیرفت، مسلمان شد.<ref>ابن اثیر، أسدالغابة، ۱۴۰۹ق، ج۶، ص۲۹۲.</ref> از این‌رو وی را در زمره [[صحابه]] به شمار آورده‌اند.<ref>ابن اثیر، أسدالغابة، ۱۴۰۹ق، ج۶، ص۲۹۳؛ ابونعیم اصفهانی، معرفة الصحابة، ۱۴۱۹ق، ج۶، ص۳۴۶۰.</ref> هر چند که برخی منابع، در این‌که او واقعا مسلمان شده باشد،‌ تردید کرده‌اند.<ref>شوشتری، قاموس الرجال، ۱۴۱۰ق، ج۱۲،‌ ص۳۵۰.</ref> او به نزد پیامبر رفت و در حالی که چهره خود را پوشانده بود، ایمان آورد، سپس چهره خود را نمایان کرد.<ref>مقریزی، إمتاع الأسماع، ۱۴۲۰ق، ج۱۳، ص۳۸۹.</ref> پیامبر، پیشتر او را [[مهدور الدم]]( کسی که کشتنش مباح باشد) دانسته بود.<ref>دیار بکری، تاریخ الخمیس، دار صادر، ج۲، ص۹۴.</ref> از برخی تعابیر او درباره پیامبر می‌توان فهمید که به پندار خودش پیامبر را شخص ساده لوح و بی خبر از هر چیزی می‌دانسته است.<ref>ابن عساکر، تاريخ دمشق، ۱۴۱۵ق، ج۷۰، ص۱۸۳.</ref>

به گزارش ابن عساکر، هنگامی که هند اسلام آورد،  پیامبر به او گفت که برای خداوند شریک قرار نده، [[زنا]] مکن، [[دزدی]] نکن. هند گفت: مگر انسان آزاد زنا می‌کند؟ همچنین پیامبر گفت: فرزندان را نکشید. هند در پاسخ او گفت: ما فرزندانمان را بزرگ کردیم و تو آنها را در جنگ بدر کشتی. پیامبر پاسخ داد که خدا آنها را کشت.<ref>ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ۱۴۰۲ق، ج۷۰، ص۱۷۸.</ref> بر اساس برخی منابع، هند در [[مکه]] مشهور به زنا بوده است،<ref>ابن أبی الحدید، شرح نهج البلاغة، ۱۴۰۴ق،‌ ج۱،‌ ص۳۳۶.</ref> اما شواهدی علیه این مطلب ذکر شده است.<ref>مهدی بن رزق‌الله، مزاعم و أخطاء...، مجمع الملک فهد، ج۱، ص۵۴.</ref>

همچنین پس از مسلمان شدن هند، هنگامی که پیامبر از او پرسید اسلام را چگونه می‌بینی، اسلام را نیکوترین دانست، مگر سه کارِ رکوع کردن، روسری، و فریاد برده سیاه بر بالای [[کعبه]] (اشاره به اذان گفتن [[بلال حبشی]] بر بالای کعبه). پیامبر در پاسخ او فرمود که بدون رکوع نمازی انجام نمی‌شود، آن برده سیاه، بنده خوب خداوند است و چه چیز می‌تواند بهتر از روسری بپوشاند؟<ref>ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ۱۴۰۲ق، ج۷۰، ص۱۸۲.</ref>{{یاد|فلا صلاة إلا بركوع وأما زقو هذا العبد الأسود فوق الكعبة فنعم عبد الله هو وأما الخمار فأي شئ أستر من الخمار }}

هند به همراه ابوسفیان در [[جنگ یرموک]] شرکت کرد و مسلمانان را برای نبرد با رومیان تشویق می‌کرد.<ref>ابن اثیر، أسدالغابة، ۱۴۰۹ق، ج۶، ص۲۹۳.</ref>