محمد بن علی شلمغانی: تفاوت میان نسخه‌ها

|title=بخشی از توقیع امام مهدی(ع) در لعن و برائت از شلمغانی:}}

گفته می‌شود شلمغانی انتظار داشت تا نیابت امام مهدی(ع) به او واگذار شود<ref>صفری فروشانی، غالیان (جریان‌ها و برآیندها)، ۱۳۷۸ش، ص۱۳۶.</ref> از همین رو پس از آنکه به حسین بن روح واگذار شد به مخالفت با او پرداخت و دروغ‌هایی را به وی نسبت داد.<ref>خویی، معجم رجال الحدیث، مؤسسة الخوئی الإسلامیة، ج۱۸، ص۵۲.</ref>  

پس از آنکه حسین بن روح از عقاید وی مُطلع گشت، از او بیزاری جست و وی را [[لعن]] نمود و شیعیان را به دوری کردن از او دستور داد.<ref>شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ۱۴۱۱ق، ص۴۰۶.</ref> همچنین [[توقیع|توقیعی]] از سوی حضرت مهدی(ع) در ردّ شلمغانی به دست حسین بن روح رسید که در آن از شلمغانی بیزاری جسته و او را دروغگو، منحرف از اسلام و [[ارتداد|مرتد]] معرفی نموده و شیعیان را به دوری جستن از او دستور داده بود.<ref>شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ۱۴۱۱ق، ص۴۱۰-۴۱۱.</ref>

به‌گفته عباس اقبال آشتیانی (درگذشت: ۱۳۳۴ش) در کتاب «خاندان نوبختی»، آثار شلمغانی به جهت مقام علمی او و نزدیکی‌اش به حسین بن روح، پیش از انحراف و غلوش، نزد شیعیان معتبر بود و به آن‌ها مراجعه می‌کردند، پس از انحرافش شیعیان از حسین بن روح درباره کتاب‌های وی سؤال کردند که حسین بن روح در جواب گفته بود آنچه را وی از ائمه(ع) نقل کرده بگیرید و آنچه را که به رأی خودش آورده، رها کنید؛<ref>اقبال آشتیانی، خاندان نوبختی، ۱۳۴۵ش، ص۲۳۱-۲۳۲.</ref> از همین رو برخی گفته‌اند که او پیش از انحراف و گرایش به غلو، [[ثقه]] بوده است.<ref>خویی، معجم رجال الحدیث، مؤسسة الخوئی الإسلامیة، ج۱۸، ص۵۳.</ref> شیخ طوسی نیز در کتاب [[الفهرست (شیخ طوسی)|الفهرست]] گفته است شیعیان به کتاب‌های شلمغانی تا پیش از انحرافش عمل می‌کرده‌اند.<ref>شیخ طوسی، الفهرست، ۱۴۱۷ق، ص۲۲۴.</ref>

== پانویس ==

{{پانوشت}}