ارث: تفاوت میان نسخه‌ها

«ارث»، در تعریف [[فقه|فقهی]]، به معنای دارایی‌هایی است که از شخص درگذشته باقی می‌ماند و به برخی از بازماندگان تعلق می‌گیرد.<ref>هاشمی شاهرودی و دیگران، موسوعة الفقه الاسلامی المقارن، ۱۴۳۳ق/۲۰۱۲م. ج۲، ص۱۲۱-۱۲۲.</ref> ارث، غیر از دارایی، شامل اموری مثل حق [[خیار]] و [[شفعه|شُفعه]] هم می‌شود.<ref>مؤسسه دایرة‌المعارف فقه فارسی، فرهنگ فقه، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۳۷۵.</ref> شخصی را که مستحق ارث است «وارث» و کسی را که از او ارث باقی مانده «مُوَرِّث» می‌نامند و به مال و حقی که از [[میت|میت]] باقی مانده «تَرَکِه» یا «میراث» می‌گویند.<ref>مؤسسه دایرة‌المعارف فقه فارسی، فرهنگ فقه فارسی، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۳۷۵.</ref> در فقه، به پیروی از [[قرآن کریم|قرآن]]، از ارث به «فرض» و «فریضه» تعبیر شده است.<ref>مؤسسه دایرة‌المعارف فقه فارسی، فرهنگ فقه فارسی، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۳۷۵.</ref>

مالکیت ورثه نسبت به ترکه متوفّی، پس از ادای حقوق و دیونی که به میراث تعلق گرفته، مستقر می‌شود؛ یعنی ابتدا هزینه‌های تجهیز و [[کفن|تکفین]]، دیون و واجبات مالی، وصایای [[میت]] در یک‌سوم مالش بدون اجازه ورثه و زیادتر از یک‌سوم مال با اجازه آن‌ها و آنچه به فرزند بزرگ‌تر می‌رسد ([[حبوه]])، از دارایی‌های متوفا کم می‌شود و سپس ارث به وارثان تعلق می‌گیرد.<ref>مؤسسه دایرة‌المعارف فقه فارسی، فرهنگ فقه، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۳۷۵.</ref>

در [[قرآن]] به صورت مستقیم و غیرمستقیم و نیز با رویکردهای مختلف اعتقادی، اخلاقی و [[آیات الاحکام|آیات‌الاحکام]] به موضوع ارث پرداخته شده است. بخشی از [[آیات ارث]] (به ویژه در [[سوره نساء]]) قوانین مهم ارث در [[اسلام]] را بیان کرده است و جزئیات بیشتر آن در [[حدیث|روایات]] فقهی آمده است.{{مدرک}}