آیه ۵۵ سوره ذاریات: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
Shamsoddin (بحث | مشارکتها) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
'''آیه ۵۵ سوره ذاریات''' دستوری است به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] که پیوسته مؤمنان را موعظه کند؛<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۲، ص۳۷۹.</ref> چرا که تذکر و نصیحت برای آن‌ها سودمند است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۲، ص۳۷۹.</ref> | '''آیه ۵۵ سوره ذاریات''' دستوری است به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] که پیوسته مؤمنان را موعظه کند؛<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۲، ص۳۷۹.</ref> چرا که تذکر و نصیحت برای آن‌ها سودمند است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۲، ص۳۷۹.</ref> | ||
به گفته [[تفسیر قرآن|مفسران قرآن]]، بعد از آنکه کافرانِ مکه به پيامبر(ص) نسبتِ [[سحر|ساحر بودن]] دادند و او را دیوانه خواندند؛<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۲۴۳.</ref> به پیامبر(ص) دستور داده شد که از آن‌ها روی بگرداند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۲۴۳.</ref> در [[تفسیر نمونه (کتاب)|تفسیر نمونه]] آمده که بعد از این دستور، مؤمنان اندوهگین و نگران شدند و تصور كردند كه اين آخرين سخن در برابر کافران خواهد بود و [[وحی|وحى]] از پیامبر(ص) قطع شده و [[عذاب الهى]] به زودى فرا خواهد رسید.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۲، ص۳۸۱-۳۸۲.</ref> چيزى نگذشت كه آيه {{عربی|وَ ذَكِّرْ فَإِنَّ الذِّكْرى تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِينَ|ترجمه=و پند ده که مؤمنان را پند سود بخشد}} نازل شد و به پيامبر(ص) دستور داد که پيوسته مؤمنان را تذکر دهد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۲، ص۳۸۲.</ref><br> | به گفته [[تفسیر قرآن|مفسران قرآن]]، بعد از آنکه کافرانِ مکه به پيامبر(ص) نسبتِ [[سحر|ساحر بودن]] دادند و او را دیوانه خواندند؛<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۲۴۳.</ref> به پیامبر(ص) دستور داده شد که از آن‌ها روی بگرداند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۲۴۳.</ref> در [[تفسیر نمونه (کتاب)|تفسیر نمونه]] آمده که بعد از این دستور، [[ایمان|مؤمنان]] اندوهگین و نگران شدند و تصور كردند كه اين آخرين سخن در برابر کافران خواهد بود و [[وحی|وحى]] از پیامبر(ص) قطع شده و [[عذاب الهى]] به زودى فرا خواهد رسید.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۲، ص۳۸۱-۳۸۲.</ref> چيزى نگذشت كه آيه {{عربی|وَ ذَكِّرْ فَإِنَّ الذِّكْرى تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِينَ|ترجمه=و پند ده که مؤمنان را پند سود بخشد}} نازل شد و به پيامبر(ص) دستور داد که پيوسته مؤمنان را تذکر دهد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۲، ص۳۸۲.</ref><br> | ||
[[علی بن ابراهیم قمی]] بر این باور است که روی برگردانی پیامبر(ص) از کافران، مقدمه‌ای بر نازل شدن عذاب الهی بوده که با نزول آیه ۵۵ سوره ذاریات [[بداء]] حاصل شده است.<ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۳۶۷ش، ج۲، ص۳۳۰-۳۳۱.</ref> ایشان نزول آیه را در ردّ منکران بداء دانسته<ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۳۶۷ش، ج۲، ص۳۳۱.</ref> و [[سید هاشم بحرانی]] در کتاب [[البرهان فی تفسیر القرآن (کتاب)|البرهان فی تفسیر القرآن]] در اثبات این مطلب به روایاتی<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۱۰۳.</ref> استناد کرده است.<ref>بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۶ق، ج۵، ص۱۷۰.</ref> <br> | [[علی بن ابراهیم قمی]] بر این باور است که روی برگردانی پیامبر(ص) از کافران، مقدمه‌ای بر نازل شدن عذاب الهی بوده که با نزول آیه ۵۵ سوره ذاریات [[بداء]] حاصل شده است.<ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۳۶۷ش، ج۲، ص۳۳۰-۳۳۱.</ref> ایشان نزول آیه را در ردّ منکران بداء دانسته<ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۳۶۷ش، ج۲، ص۳۳۱.</ref> و [[سید هاشم بحرانی]] در کتاب [[البرهان فی تفسیر القرآن (کتاب)|البرهان فی تفسیر القرآن]] در اثبات این مطلب به روایاتی<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۱۰۳.</ref> استناد کرده است.<ref>بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۶ق، ج۵، ص۱۷۰.</ref> <br> | ||