آیه امانت: تفاوت میان نسخه‌ها

در تفاسیر اهل‌سنت هم آمده است خدا به آسمان‌ها و زمین و کوه‌ها گفت می‌توانید به این امانت (تکالیف شرعی) وفا کنید؟ آن‌ها گفتند از این امانتداری چه نصیبمان می‌شود؟ خدا گفت اگر راه درست بروید پاداش داده می‌شود و اگر نادرست بروید، عذاب می‌بینید. آن‌ها از ترس این‌که نتوانند به تکالیف رعی عمل کنند نپذیرفتند، اما انسان پذیرفت.<ref>برای نمونه نگاه کنید به فخرالدین رازی، التفسیر الکبیر، ج۲۵، ص۱۸۷؛ آلوسی، روح‌المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۱۱، ص۲۷۰؛ میبدی، کشف‌الاسرار، ۱۳۷۱ش، ج۸، ص۹۲-۹۳.</ref>

علامه طباطبایی می‌گوید منظور از عرضه مقایسه استعداد با قابلیت آسمان‌ها و زمین و کوه‌هاست؛ یعنی این‌ها، با وجود عظمتشان، استعداد این کار را نداشتند و تنها انسان چنین استعدادی دارد که ولایت الهی را برعهده و به بالاترین مرتبه کمال برسد.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۸ق،  ج۱۶، ص۳۴۹.</ref> به باور آلوسی از مفسران اهل‌سنت خدا در اینجا از تمثیل استفاده کرده تا نشان دهد انسان به اختیار خود امانت الهی یعنی تکالیف دینی را پذیرفته است. طبق برداشت او، خداوند با این بیان توجه داده است به این‌که انجام تکالیف الهی چنان اهمیت دارد که اگر آسمان‌ها و زمین و کوه‌ها که مَثَل قدرت هستند دارای درک و شعور بودند به این کار امر می‌شدند می‌ترسیدند که قبول کنند.