روح انسان: تفاوت میان نسخه‌ها

به‌گفته [[محمدباقر مجلسی|علامه مجلسی]] روح، مشترک لفظی است و برای آن ده معنا ذکر شده است: [[وحی]]، [[جبرئیل]]، [[عیسی(ع)]]، [[اسم اعظم]]، فرشته‌ای بزرگ،‌ رحمت،‌ راحتی، [[انجیل]]، [[قرآن]]، حیات یا منشأ حیات.<ref>مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۵۸، ص۱۰۱.</ref> برای روح تا ۲۸<ref>محسنی قندهاری، روح از نظر دین، عقل و علم روحی جدید،‌ ۱۳۷۶ش، ص۱۹-۲۳.</ref> و صد معنا و تعریف<ref>تهانوی، کشاف اصطلاحات الفنون و العلوم، ۱۹۹۶م، ج۱، ص۸۷۶.</ref> ذکر شده است.  

{{جعبه نقل قول| عنوان = [[ابوالحسن شعرانی|علامه شعرانی]]| نقل‌قول = <big>{{وسط‌چین}}«روح مجرد است و غیرجسمانی الا آن که عوام را دشوار است تصور مجرد کردن و بهترین تمثیل برای آنان باد است که خود دیده نمی‌شود و آثار آن مرئی است....بهتر آن است که روح را تشبیه را به نور آفتاب کنیم که چون بر در و دیوار تابد، روشن کند و اگر دیوار خراب شود، نور بماند...چنانکه قوام نور به آفتاب است نه به دیوار،‌ قوام روح به عالم اعلی است و امر خدا نه بدن». {{پایان}}</big>{{حدیث||}}|تاریخ بایگانی|

روح در [[عرفان]] «نَفَس رَحْمانی» نامیده می‌شود که نَفَسی است که هستی جهان، از آن نَفَس است و نفخ یا وزِش این نَفَس، موجودات جهان را می‌آفریند. ازاین‌رو، عارفان کلمه روح را به هر آنچه که دل عارفان را حیات بخشد، اطلاق می‌کنند.<ref>خامنه‌ای، روح و نفس، ۱۳۸۷ش، ص۱۰۲.</ref> مُؤیّدالدین جَنْدی، از عارفان قرن هفتم قمری،  گفته است روح، همان نَفَس رحمانی است که ماهیت ممکن را به عرصه ظهور درآورده و حقیقت مظاهر و قابلیات ممکنات به شمار می‌رود.<ref>جندی، شرح فصول الحکم، ۱۳۶۱ش، ص۸۳.</ref> روح در عرفان به دو قسم تقسیم شده است: مخلوق خاص خدا که سلسله‌جنبان موجودات و رویدادهای اصلی جهان است و روح مخلوقی که در [[آدم (پیامبر)|آدم(ع)]] و [[عیسی(ع)]] دمیده شد.<ref>خامنه‌ای، روح و نفس، ۱۳۸۷ش، ص۱۰۳.</ref> در عرفان کمتر از روح بخاری سخن گفته شده است.<ref>خامنه‌ای، روح و نفس، ۱۳۸۷ش، ص۱۰۲.</ref> به ادعای سید محمد خامنه‌ای، به ندرت میان نظریات [[عارف|عارفان]] و [[صوفیه]] با قرآن اختلاف دیده می‌شود.<ref>خامنه‌ای، روح و نفس، ۱۳۸۷ش، ص۱۰۱ و ۱۰۲.</ref>