تلاوت قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

# عده‌ای قرائت قرآن را تنها در نمازها واجب می‌دانند. آنها در جواب به این اشکال که چه طور ممکن است نماز مستحبی شامل جزئی واجب (قرائت قرآن) باشد؛ گفته‌اند این بیان از قبیل معامله‌ای است که شخص در انجام آن مخیر است اما به محض انعقاد آن، پیروی از مفاد معامله برای او واجب می‌شود.<ref>وحیدیان، تقی‌زاده، رستمی، مراد از قرائت قرآن در آیه آخر سوره مزّمّل و حکم شرعی آن، ص۳۱۶.</ref> فقهایی همچون [[سید ابوالقاسم خویی|خویی]]، [[مقداد بن عبدالله حلی|فاضل مقداد]] و [[علامه حلی|حلّی]] بر این باورند بر اساس آیات و روایات تنها قرائت قرآن در [[نمازهای یومیه]] واجب است.<ref>علامه حلی، تذکرة الفقهاء، ۱۴۱۴ق، ج۳، ص۱۲۸؛ خویی، موسوعة الامام الخوئی، ۱۴۱۸ق، ج۴، ص۲۶۲؛ فاضل مقداد، کنز العرفان، ۱۳۷۳ش، ج۱، ص۱۱۸.</ref> اما [[محمدحسن نجفی]] نویسنده [[جواهر الکلام فی شرح شرائع الاسلام (کتاب)|کتاب جواهر الکلام]] معتقد است، وجوب قرائت قرآن در نماز از [[سنت]] و روایات استنباط می‌شود نه این آیه.<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۴۰۴ق، ج۹، ص۲۸۴و۲۸۵.</ref> احادیث مربوط به مقدار تلاوت قرآن را در بابی با عنوان «بَابٌ فِی کَمْ یُقْرَأُ الْقُرْآنُ وَ یُخْتَمُ» [[الکافی (کتاب)|الکافی]] گردآوری شده است.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۶۱۷.</ref>  

فقیهان شیعه درباره حکم خواندن قرآن با غنا اختلاف‌نظر دارند.<ref>اسماعیلی، بررسی دیدگاه اندیشمندان اسلامی دربارهٔ تغنی در قرائت قرآن، ص۱.</ref> گفته شده بیشتر آنان، غنا را صوت لهوی و به طور کلی حرام می‌دانند و تلاوت قرآن را هم از این حکم استثنا نمی‌کنند. این نظر را به فقیهانی همچون [[ابن‌ادریس حلی|ابن‌ادریس]]، [[محمد بن حسن حلی|فخرالمحققین]]، [[مقدس اردبیلی|احمد بن محمد اردبیلی]]، [[سید محمدجواد عاملی|سید جواد عاملی]]، [[ملا احمد نراقی]] و [[شیخ مرتضی انصاری|شیخ انصاری]] نسبت می‌دهند.<ref>اسماعیلی، بررسی دیدگاه اندیشمندان اسلامی دربارهٔ تغنی در قرائت قرآن، ص۱.</ref> همچنین جواز تلاوت قرآن با غنا را به فقهایی همچون [[محمد بن یعقوب کلینی|کلینی]]، [[شیخ طوسی]]، [[سید عبدالاعلی سبزواری]]، ملا احمد نراقی در مستند الشیعه و [[محمدهادی تهرانی]] نسبت داده‌اند که غنا را به صورت کلی حرام نمی‌دانند و آن را در صورتی حرام می‌دانند که ملازم با حرامی باشد.<ref>اسماعیلی، بررسی دیدگاه اندیشمندان اسلامی دربارهٔ تغنی در قرائت قرآن، ص۱۶-۱۷</ref>  

 

یکی از مستندات کسانی که تغنی در تلاوت را جایز می‌دانند روایت «مَن لَم یَتَغَنَّ بالقُرآن فلیسَ مِنّا؛ هر کس قرآن را با غنا نخواند از ما نیست» است<ref>ابن‌اثیر، النهایه فی غریب الحدیث و الاثر، ۱۳۹۹ق، ج۳، ۳۹۱.</ref> که مخالفان جواز تغنی آن را به صورت «من لم یستغن بالقرآن فلیس منا؛ هر کس خود را از قرآن بی‌نیاز بداند پس از ما نیست» معنا کرده‌اند.<ref>اسماعیلی، بررسی دیدگاه اندیشمندان اسلامی دربارهٔ تغنی در قرائت قرآن، ص۱–۳.</ref>  

 

تلاوت تَنْغیمی (که در بین مردم به تلاوت تحقیق شناخته می‌شود) تلاوتی پذیرفته شده در بین قاریان و [[مسلمان|مسلمانان]] است؛ در این نوع تلاوت علاوه بر رعایت قواعد [[تجوید|تجویدی]]، وقف و ابتدا و دیگر ملزومات تلاوت، از نغمات و الحان موسیقی به‌جهت القای مفاهیم آیات و تأثیر بیشر آن بر مخاطب استفاده می‌شود.<ref>صادقی مزیدی و فرحناک بوشهری، نگرشی بر ماهیّت تغنّی در تلاوت قرآن، ص۱۹۷.</ref>