سوره شعراء: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سوره شُعَراء''' بیست و ششمین [[سوره]] و از [[سوره‌های مکی و مدنی|سوره‌های مکی قرآن]] است که در [[جزء (قرآن)|جزء]] ۱۹ [[قرآن]] جای دارد. نام‌گذاری این سوره به نام شُعَراء به دلیل سخن گفتن از شاعران در [[آیه|آیات]] ۲۲۴ تا ۲۲۷ آن است.  

[[آیه انذار]] که در آن، خدا از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] می‌خواهد تا خویشان نزدیکش را به [[اسلام]] دعوت کند، از آیات مشهور سوره شعراء است. در فضیلت [[تلاوت]] این سوره آمده است هر کسی سوره شعرا را بخواند، به ازاء هر فردی که [[ایمان]] به [[نوح (پیامبر)|نوح]]، [[هود (پیامبر)|هود]]، [[شعیب (پیامبر)|شعیب]]، [[صالح (پیامبر)|صالح]]، [[ابراهیم (پیامبر)|ابراهیم]]، [[عیسی]] و [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|محمد]] آورده و هر فردی که آنها را تکذیب کرده، ده [[ثواب و عقاب|پاداش]] داده می‌شود.

پس از نزول آیه انذار در سال سوم بعثت، [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اسلام(ص)]] مأمور شد خویشانش را به [[اسلام]] بخواند و آنان را بیم دهد. بر طبق تفاسیر [[شیعه]] و برخی از تفاسیر [[اهل سنت و جماعت|اهل سنت]]، پیامبر(ص) چهل نفر از خویشان نزدیکش را به مهمانی دعوت نمود و از آنها خواست اسلام بیاورند و گفت: هر که ایمان بیاورد، وصی و جانشینش خواهد بود. در این جلسه تنها حضرت علی(ع) [[ایمان]] آورد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۵، ص۳۶۷؛ فخر رازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۲۴، ص۵۳۶؛ مولایی‌نیا و مؤمنی، «تفسیر تطبیقی آیه انذار از نگاه فریقین»، ص۱۶۰و۱۶۱.</ref> در کتاب‌های [[شیعه]] و [[اهل سنت و جماعت|اهل سنت]]، [[حدیث|روایاتی]] درباره این [[آیه]] از جمله [[حدیث یوم الدار]] آمده است.<ref>ابن شهر آشوب،  مناقب آل أبي طالب عليهم السلام‏، ۱۳۷۹ق، ج۲، ص۲۴؛ طبری، تاریخ الامم والملوک، دار قاموس الحدیث، ج۲، ص۲۷۹؛ سید بن طاووس، الطرائف، ۱۴۰۰ق، ج۱، ص۲۱؛ حسکانی، شواهد التنزیل، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۵۴۳.</ref> شیعیان از این [[حدیث]] برای حقانیت مذهب خود استفاده می‌کنند.<ref>مولایی‌نیا و مؤمنی، «تفسیر تطبیقی آیه «انذار» از نگاه فریقین»، ص۱۴۳.</ref>  

===آیه خفض جناج (۲۱۵)===