آیه ۸ سوره مائده: تفاوت میان نسخه‌ها

[[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] معتقد است که این آیه ۸ سوره مائده، در ادامه آیات ابتدایی سوره مائده است که کلیاتی درباره امور اجتماعی و فردی را خطاب به [[ایمان|مومنان]] توصیه می‌کند.<ref>طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۵، ص۲۳۶.</ref> در بخش اول آیه قیام برای خدا و عبودیت الهی را با رعایت عدالت در گواهی و شهادت در برخورد با مردم در جامعه یکسان قرار می‌دهد.<ref>فخر رازی، تفسیر کبیر، بیروت، ج۱۱، ص۳۲۰.</ref> در بخش دوم آیه با امر به عدالت و تأکید بر آن، مؤمنان را از ظلم در [[بینه شرعی|شهادت]] و گواهی دادن، به انگیزه سابقه دشمنی شاهد نسبت به مشهود علیه (آنکه بر ضرر او شهادت داده می‌شود.)، نهی می‌کند.<ref>طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۵، ص۲۳۶.</ref> همچنین به مؤمنان توصیه می‌کند که، مبادا دشمنی و بغضشان نسبت به قومی آنان را وادار کند که به آن قوم ظلم کنند و از [[عدالت اجتماعی|عدالت]] منحرف شوند و در ادامه آیه توصیه به عدالت در حق دوستان و دشمنان می‌کند.<ref>فیض کاشانی، تفسیر الصافی، ۱۳۷۴ش، ج۲، ص۲۰.</ref>