آیه ۸ سوره مائده: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] از مفسران [[شیعه]] درباره این آیه معتقد است که در این آیه از [[شهادت دروغ]] نهی شده و به قیام برای خدا دعوت شده است. همچنین بر عدالت در انجام امور، تاکید دارد و آن را مقدمه [[تقوا|تقوای الهی]] معرفی می‌کند و در ادامه بعضی از آفات و موانعی که باعث دور شدن از عدالت است را نیز بیان می‌کند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۴، ص۲۹۹.</ref> این آیه مشابه [[آیه ۱۳۵ سوره نساء]] است با این تفاوت که در آنجا قیام برای عدالت را مقید به شاهد و ناظر دانستن خدا کرده است و نیز در آنجا از اینکه در شهادت به خاطر دوستی بعضی به دیگران ظلم شود بر حذر داشته است در حالی که در آیه ۸ سوره مائده از گواهی و شهادت دروغ به خاطر کینه و دشمنی نهی کرده است.<ref>طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۵، ص۲۳۶.</ref>  

[[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] در [[المیزان فی تفسیر القرآن (کتاب)|المیزان]] در تفسیر این آیه معتقد است که این آیه، در ادامه آیات ابتدایی سوره مائده کلیاتی درباره امور اجتماعی و فردی را خطاب به [[ایمان|مومنان]] توصیه می‌کند.<ref>طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۵، ص۲۳۶.</ref> در بخش اول آیه قیام برای خدا و عبودیت الهی را با رعایت عدالت در گواهی و شهادت در برخورد با مردم در جامعه یکسان قرار می‌دهد.<ref>فخر رازی، تفسیر کبیر، بیروت، ج۱۱، ص۳۲۰.</ref> در بخش دوم آیه با امر به عدالت و تأکید بر آن، مؤمنان را از ظلم در [[بینه شرعی|شهادت]] و گواهی دادن، به انگیزه سابقه دشمنی شاهد نسبت به مشهود علیه (آنکه بر ضرر او شهادت داده می‌شود.)، نهی می‌کند.<ref>طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۵، ص۲۳۶.</ref> در بخش دوم آیه ۸ سوره مائده خدا به مؤمنان توصیه می‌کند که، مبادا دشمنی و بغضشان نسبت به قومی آنان را وادار کند که به آن قوم ظلم کنند و از [[عدالت اجتماعی|عدالت]] منحرف شوند و در ادامه آیه توصیه به عدالت در حق دوستان و دشمنان می‌کند.<ref>فیض کاشانی، تفسیر الصافی، ۱۳۷۴ش، ج۲، ص۲۰.</ref>

علامه طباطبایی معتقد است؛ آیه ۸ سوره مائده، با توصیه به رعایت عدالت آن را از شرایط تقوای الهی معرفی می‌کند.<ref>طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۵، ص۲۳۶.</ref> [[فضل بن حسن طبرسی|شیخ طبرسی]] در توضیح عبارات این آیه تقوا را همان ترس از خدا برای انجام واجبات و ترک محرمات دانسته است.<ref>شیخ طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص۲۹۲.</ref>

[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی]] از [[تفسیر قرآن|مفسران]] [[شیعه]] در مقایسه این آیه با آیه ۱۳۵ سوره نساء علاقه و محبت بیش از اندازه و نیز دشمنی بی اندازه را از موانع [[قسط]] و اجرای عدالت شمرده است و مطابق این آیه رعایت قسط و عدل را حتی برای دشمنان نیز [[واجب]] شمرده است.<ref>جوادی آملی، تفسیر تسنیم، ۱۳۹۰ش، ج۲۲، ص۱۲۱.</ref> همچنین هر گونه افراط و تفریط را دوری از عدل دانسته و مطابق این آیه عدل را تنها چیزی دانسته که به تقوا نزدیک است.<ref>جوادی آملی، تفسیر تسنیم، ۱۳۹۰ش، ج۲۲، ص۱۲۳.</ref>[[پرونده:لوگو فراجا.png|جایگزین=لوگوی نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران|بندانگشتی|استفاده از بخشی از آیه در آرم فراجا به عنوان شعار و مأموریت این نهاد نظامی]]

بعضی محققان با استناد به آیه ۸ سوره مائده [[حدیث مباهته]] را نامعتبر می‌دانند. در این حدیث دستور به [[تهمت|بهتان]] به مخالفان دینی داده شده است در حالی که آیه تاکید بر رعایت عدل و انصاف با دشمنان به طور مطلق دارد.<ref>«آیا حدیث مباهته با اخلاق اسلامی سازگار است؟»، سایت مجله الکترونیکی اخوت.</ref> [[سید علی حسینی خامنه‌ای|سید علی خامنه‌ای]] رهبر [[نظام جمهوری اسلامی ایران|جمهوری اسلامی ایران]] نیز در شرح این آیه معتقد است در مسائل سیاسی باید با مخالفان و دشمنان به انصاف و عدالت رفتار شود.<ref>«دخالت ندادن حب و بغض‌ها و جریان‌سازی‌های سیاسی»، پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر حفظ و نشر آثار آیت‌الله خامنه‌ای.</ref>