ابی بن کعب انصاری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''اُبَیّ بن کَعب'''، از [[صحابه|اصحاب پیامبر(ص)]] و از [[کتابت قرآن|کاتبان وحی]]. برخی قرآن‌پژوهان او را برجسته‌ترین [[قاری]] امت اسلامی دانسته، معتقدند تعدادی از [[قاریان هفتگانه|قرائت‌های هفتگانه]] از قرائت او تأثیر پذیرفته‌اند. بر اساس روایتی که از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] نقل شده، [[اهل‌بیت(ع)]] قرآن را بر اساس قرائت اُبی تلاوت می‌کردند. برخی از صحابه و [[تابعین]]، مانند [[عبدالله بن عباس|ابن‌عباس]] و [[ابوعبدالرحمن سلمی|ابوعبدالرحمن سُلَّمی]] قرائت را از وی آموخته بودند. اُبی بن کعب در زمان [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] قرآن را جمع‌آوری کرده بود و مُصحَف او با [[قرآن]] امروزه اختلافاتی داشت.

بر اساس روایتی از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] قرائت [[امامان شیعه]] بر اساس قرائت اُبی بن کعب بوده است.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۶۳۴.</ref> [[سید حسن صدر]] نویسنده [[تأسیس الشیعة لعلوم الاسلام (کتاب)|کتاب تأسیس الشیعه]]، این روایت امام صادق را دلیلی بر مقام والای او می‌داند.<ref>صدر، تأسیس الشیعه، ۱۳۷۵ش، ص۳۲۴.</ref> او تمامی [[قرآن]] را از پیامبر آموخت و بر او عرضه کرد.<ref>ابن‌مهران، المبسوط فی القرائات العشر، مجمع اللغة، العربیه، ص۲۳.</ref> گفته شده، ابن‌کعب در رأس مکتب تفسیری مدینه قرار داشت.<ref>مؤدب، روش‌های تفسیر قرآن، ۱۳۸۰ش، ص۴۵.</ref> مطابق برخی نقل‌ها او از جمله افرادی بود که در زمان پیامبر، قرآن را [[حفظ قرآن|حفظ]] کرده بود.<ref>ابن‌جوزی، المنتظم، ۱۴۱۲ق، ج۵، ص۸.</ref> طبق حدیث نقل شده در منابع [[اهل سنت و جماعت|اهل‌تسنن]]، او یکی از چهار فردی است که پیامبر(ص) فرا گرفتن قرآن از آنان را توصیه کرده است.<ref>بخاری، صحیح البخاری، ۱۴۲۲ق، ج۵، ص۳۶؛ نیشابوری، صحیح مسلم، دار احیاء التراث العربی، ج۴، ص۱۹۱۴.</ref> گفته شده قرائت [[قاریان هفت‌گانه]]، به این دلیل معتبر بوده که آنها قرآن را از علی(ع)، [[عثمان بن عفان|عثمان]]، [[عبدالله بن مسعود]]، [[زید بن ثابت]] و یا اُبی بن کعب نقل کرده‌اند.<ref>مقدمتان فی علوم القرآن، ۱۳۹۲ق، ص۴۲.</ref> برخی احادیث اهل‌تسنن که در آن به فضایل برخی از [[صحابه]] پرداخته است، اُبی را آگاه‌ترین فرد امت به قرائت معرفی می‌کند.<ref>ترمذی، سنن الترمذی، ۱۳۹۵ق، ج۵، ص۶۶۵؛ ابن‌عبدالبر، الاستیعاب،‌ ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۶۸.</ref>

ابن‌جَزَری، از عالمان علم قرائت، اُبی بن کعب را برجسته‌ترین [[قاری]] امت دانسته است.<ref>ابن‌جزری، غایة النهایه، ۱۳۵۱ق، ج۱، ص۳۱.</ref> به گفته برخی پژوهشگران، قرائت اُبی پایه اصلی قرائت‌هایی است که در سده‌های بعد از خود، به عنوان قرائت‌های معتبر شناخته می‌شوند؛ به گونه‌ای که ادعا شده قرائت اُبی بن کعب از بنیان‌های اصلی قرائت حجازی است، چرا که در میان [[قاریان هفتگانه|قرائات سَبْع]]، قرائت‌های [[نافع بن عبدالرحمن مدنی|نافع]] و [[عبدالله بن کثیر مکی|ابن‌کَثیر]] (از قاریان حجازی) تا حد زیادی از قرائت اُبی تأثیر پذیرفته‌اند.<ref>پاکتچی، «ابی بن کعب و علوم قرآنی»، ص۴۶۴.</ref> در قرائت‌های کوفی نیز تأثیر ابن‌کعب را بر قرائت‌های [[عاصم بن ابی النجود|عاصم]] و [[علی بن حمزه کسائی|کسائی]]، قابل ملاحظه ارزیابی کرده‌اند.<ref>پاکتچی، «ابی بن کعب و علوم قرآنی»، ص۴۶۴.</ref> اُبی بن کعب پس از رحلت پیامبر(ص) به تعلیم قرآن پرداخت و جمعی از صحابه، مانند [[عبدالله بن عباس|ابن‌عباس]] و [[ابوهریره|ابوهُرَیره]] و از [[تابعین]] افرادی چون [[ابوعبدالرحمن سلمی|ابوعبدالرحمن سُلَّمی]] و [[ابوالعالیه ریاحی]] از وی [[علم قرائت|قرائت]] آموختند.<ref>ابن‌جزری، غایة النهایه، ۱۳۵۱ق، ج۱، ص۳۱.</ref>