بهره: تفاوت میان نسخه‌ها

طیبیان اعم از داوودی و سلیمانی بر خلاف نزاریان به شریعت و [[فقه]] پایبند بوده و اعمال عبادی آنها بوسیله بزرگان دینی انجام می­‌گیرد. جوانان آنها در سن پانزده سالگی با داعی مطلق بیعت کرده که آن را بیعت با امام تلقی می­‌کنند. آنان به [[نماز]]، [[زکات]]، [[روزه]]، [[حج]] و [[ولایت]] اهمیت بسزایی داده و مثل دیگر مسلمانان مقید به انجام آن هستند. [[اذان]] آنها مثل شیعیان است اما مانند سنیان [[وضو]] می­‌گیرند. مکان‌های عبادت آنها به «جماعت خانه» معروف است. [[نماز جمعه]] را برگزار نمی­‌کنند. آنها از طرق متفاوتی مقداری از مال خود را در راه مذهب خویش صرف می­‌کنند. [[ماه رمضان]] در نزد آنها همواره سی روز بوده و شب [[۲۷ رمضان]] [[شب قدر]] است، اما به شب‌های ۱۷، ۱۹ و ۲۱ نیز احترام خاصی دارند. سفر به [[مکه]]، [[مدینه]]، [[نجف]]، [[کربلا]]، [[قاهره]] و اماکنی که امامانشان مدفونند از مراسم‌های عبادی- زیارتی آنهاست. عزاداری [[محرم]] و جشن [[عید غدیر]] نیز از مهم‌ترین مراسم‌های آنان است.<ref>فرمانیان، مهدی؛ درسنامه اسماعیلیه، ص۱۴۶-۱۴۷.</ref>

بُهره‌ها یگانگی [[خداوند]]، الهی بودن قرآن، [[پیامبر]]ی [[حضرت محمد(ص)]] و وصی [[پیامبر(ص)]] بودن [[حضرت علی(ع)]] را همچون ما [[شیعیان اثنی عشری]] قبول دارند. آنان معتقدند که امامان، مکمل حرکت پیامبران هستند؛ فقط با این تفاوت که پیامبران مبلغان شرایع ظاهری و امامان مبلغان شرایع باطنی اسلام هستند. نکته مهم در اعتقادات بُهره‌ها این است که حضرت علی(ع) را والاتر از امام بشمار آورده و "اساس" می‌دانند. آنان بعد از [[امام صادق(ع)]] دارای شانزده امام هستند و پس از آن، "داعی منطق بُهره‌های داوودی" در صدر تشکیلات دعوت این طایفه قرار دارد. [[فریضه]] نماز آنان به استثنای مواردی جزئی همچون ما شیعیان اثنی‌عشری است.<ref>اشرافی، مرتضی، کشورشناسی هند، پژوهشگاه بین المللی المصطفی(ص)، ۱۳۹۳</ref>

بهره‌های داودی یک نوع زبان گجراتی خاص که پر از واژه‌های عربی است و به خط عربی نوشته می‌شود، به کار می‌برند. آنان بسیاری از آداب هندوها را در مراسم ازدواج و دیگر‌آیین‌های خود حفظ کرده‌اند. منازعات بهره‌های داودی را عاملان حل و فصل، یا به شخص داعی در بمبئی ارجاع می‌کنند. بهره‌های داودی بسیار انزواگرا هستند؛ آنها با افراد خارج از جامعه خود ازدواج نمی‌کنند و آثار خود را مخفی نگه می‌دارند.<ref>فرهاد دفتری، تاریخ و عقاید اسماعیلیه، ج۱، ص۳۶۱. </ref>

قسمت عمده‌ای از آثار اسماعیلی دوره فاطمیان که نزد اسماعیلیان طیبی مستعلوی محفوظ مانده بود، به همت بهره‌های داودی حفظ شد و هنوز در کتابخانه‌های شخصی آن‌ها و کتابخانه‌های جماعت داودی در سورات و بمبئی نگهداری می‌شود. این گنجینه‌ها معمولاً در دسترس محققان قرار داده نمی‌شود.<ref>فرهاد دفتری، تاریخ و عقاید اسماعیلیه، ج۱، ص۳۵۸.</ref> داودیان خود نیز بدون اجازه داعی مطلق، نمی‌توانند به کار تحقیق در متون اسماعیلی بپردازند.

بیش از چهار پنجم آن‌ها در هند زندگی می‌کنند. بهره‌ها از دو گروه اجتماعی تشکیل شده‌اند که اعضای گروه بزرگتر به طبقه بازرگانان تعلق دارند و اسماعیلی مذهب‌اند، و افراد اقلیت عمدتاً کشاورز و پیرو مذهب اهل سنت‌اند. بشز از نیمی از بهره‌های داودی هند در گجرات زندگی می‌کنند و بقیه اغلب در شهر بمبئی (حدود ۰۰۰، ۶۰ تن) و هند مرکزی سکونت دارند.

خارج از هند، بشتر ین تعداد بهره‌های داودی در [[پاکستان]] به سر می‌برند. آنها حدود ۰۰۰، ۳۰ تن‌اند که عمدتاً در شهر [[کراچی]] زندگی می‌کنند. گروه‌های تجارت پیشه کوچکی از بهره‌های داودی نیز در [[سریلانکا]]، و سواحل جنوبی [[خلیج فارس]] اقامت دارند. در دهه‌های اخیر، شمار اندکی از بهره‌های اسماعیلی به [[اروپا]] و [[امریکا]] مهاجرت کرده‌اند. بزرگترین اجتماع بهره‌های اسماعیلی، بعد از هند و پاکستان، در کشورهای شرق [[افریقا]]، [[تانزانیا]]، [[کنیا]]، و [[اوگاندا]] (حدود ۰۰۰، ۲۰ تن) زندگی می‌کنند. بهره‌های اسماعیلی و [[خوجه|خوجه‌ها]]ی نزاری اسماعیلی از جمله نخستین گروه‌های [[آسیا]]یی بودند که در قرن سیزدهم [[قمری]] (نوزدهم میلادی) و اوایل قرن چهاردهم (بیستم) به شرق افریقا مهاجرت کردند. بهره‌های مقیم شهرهای افریقای شرقی از آغاز در محله‌های جداگانه می‌زیسته‌اند و آداب و رسوم و مراسم مذهبی خاص خود را داشته‌اند.

کل جمعیت سلیمانی‌ها در حال حاضر از ۰۰۰، ۷۰ تن تجاوز نمی‌کند، که عمدتاً در یمن اقامت دارند. بهره‌های سلیمانی شبه قاره هند چند هزار نفرند که عمدتاً در بمبئی، بارودا، احمدآباد و [[حیدرآباد]] [[دکن]] سکنا دارند؛ گروه کوچکی از سلیمانی‌ها نیز مقیم پاکستان‌اند. داعیان سلیمانی، بر خلاف داعیان داودی، القاب و تشریفاتی ندارند و در‌این تشکیلات ساده، داعی مطلق سلیمانی بر پیروان خود در سه منطقه [[هند]]، سند (پاکستان) و [[یمن]] نظارت می‌کند.<ref>فرهاد دفتری، تاریخ و عقاید اسماعیلیه، ج۱، ص۳۵۶۳۵۷.</ref>