آیه ۹۷ سوره یوسف: تفاوت میان نسخه‌ها

آیه ۹۷ سوره یوسف (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۸ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۵۷

۳۶ بایت حذف‌شده ، ‏۱۸ اکتبر ۲۰۲۳

تمیزکاری

دیداریویکی‌متن

Sarsm

confirmed، templateeditor

۱۲٬۳۱۵

ویرایش

@@ خط ۵۲: / خط ۵۲: @@
 آیه ۹۷ [[سوره یوسف]] از مجموعه آیاتی است که جواز [[توسل]] و [[شفاعت]] از آن برداشت شده<ref>سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، قم، ج۴، ص۳۷۴؛ مکارم شیرازی، شیعه پاسخ می‌گوید، ۱۳۸۶ش، ص۹۳.</ref> و واسطه قرار دادن دیگران برای طلب از [[خدا|خداوند]]، علاوه بر [[فطرت|فطری]] بودنش در میان مردم،<ref>سبحانی، آیین وهابیت، ۱۳۶۴ش، ص۲۲۵.</ref> امری طبیعی در دین و [[شریعت اسلامی|شریعت]] دانسته شده است.<ref> مرکز المصطفی، العقائد الإسلامیة، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۳۵۱.</ref> طبق این آیه توسل و طلب شفاعت از مفاهیم صریح [[قرآن]] دانسته شده است؛<ref>مکارم شیرازی، الأمثل فی تفسیر کتاب الله المنزل، ۱۴۲۱ق، ج۱۹، ص۹۸؛ سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، قم، ج۴، ص۳۷۴.</ref> بنابراین از آیات تأییدکننده توسل<ref>مرکز المصطفی، العقائد الإسلامیة، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۳۵۱.</ref> و جواز شفاعت قلمداد شده<ref>مکارم شیرازی، الأمثل فی تفسیر کتاب الله المنزل، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۲۰۴، ج۷، ص۳۰۱؛ قزوینی، البراهین الجلیة، ۱۳۹۷ق، ص۲۰-۲۱.</ref> و توسل به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] و [[امامان شیعه|ائمه معصومان(ع)]] برای استجابت [[دعا]] و بخشش [[گناه|گناهان]] را بدون اشکال دانسته‌اند<ref>مکارم شیرازی، آیات الولایة فی القرآن، ۱۳۸۳ش، ص۲۰۱.</ref> و حتی گفته شده که این آیه مردم را به واسطه قرار دادن آنها ترغیب می‌کند.<ref>حسینی اوسطی، دوازده گفتار درباره حضرت مهدی(ع)، ۱۳۸۶ش، ص۱۲۳-۱۲۴.</ref>
-این آیه، صریحا به توسل [[فرزندان حضرت یعقوب|فرزندان یعقوب نبی]] به پدرشان مبنی بر طلب [[استغفار]] اشاره کرده<ref>قزوینی، البراهین الجلیة، ۱۳۹۷ق، ص۲۱.</ref> و حضرت یعقوب نیز پس از آنکه فرزندانش او را واسطه و شفیع خود قرار دادند نه تنها به توسل آنان اعتراضی نکرد؛ بلکه وعده دعا و استغفار برای آنها نیز داد.<ref>حسینی نسب، شیعه پاسخ می‌دهد، ۱۳۸۶ش، ص۱۴۵؛ حسینی اوسطی، دوازده گفتار درباره حضرت مهدی(ع)، ۱۳۸۶ش، ص۱۲۳-۱۲۴.</ref> بنابراین چنین نتیجه گرفته شده که طلب استغفار دیگران، منافات با مبانی [[توحید]] نداشته<ref>مکارم شیرازی، الأمثل فی تفسیر کتاب الله المنزل، ۱۴۲۱ق، ج۷، ص۳۰۱؛ مکارم شیرازی، الشیعة شبهات و ردود، ۱۴۲۸ق، ص۷۳.</ref> و نمی‌تواند [[شرک]] باشد.<ref>مکارم شیرازی، الأمثل فی تفسیر کتاب الله المنزل، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۲۱۷.</ref> در غیر این صورت، قرآن آن را [[حرام|تحریم]] می‌کرد.<ref>مرکز المصطفی، العقائد الإسلامیة، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۳۵۱.</ref> {{یاد|در برخی آیات دیگر آمده است که پیامبران، فرشتگان و مؤمنان می‌توانند برای بعضی از خطاکاران استغفار کنند و استغفار آنها در پیشگاه خداوند اثرگذار است.(مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۳، ص۴۵۲.) و حتی به باور برخی از محققان، آیه ۶۴ سوره نساء طریقه توسل را نیز به مردم یاد داده است.(مکارم شیرازی، آیات الولایة فی القرآن، ۱۳۸۳ش، ص۲۰۱؛ قزوینی، البراهین الجلیة، ۱۳۹۷ق، ص۲۰.)}}
+این آیه، صریحا به توسل فرزندان حضرت یعقوب به پدرشان مبنی بر طلب [[استغفار]] اشاره کرده<ref>قزوینی، البراهین الجلیة، ۱۳۹۷ق، ص۲۱.</ref> و حضرت یعقوب نیز پس از آنکه فرزندانش او را واسطه و شفیع خود قرار دادند نه تنها به توسل آنان اعتراضی نکرد؛ بلکه وعده دعا و استغفار برای آنها نیز داد.<ref>حسینی نسب، شیعه پاسخ می‌دهد، ۱۳۸۶ش، ص۱۴۵؛ حسینی اوسطی، دوازده گفتار درباره حضرت مهدی(ع)، ۱۳۸۶ش، ص۱۲۳-۱۲۴.</ref> بنابراین چنین نتیجه گرفته شده که طلب استغفار دیگران، منافات با مبانی [[توحید]] نداشته<ref>مکارم شیرازی، الأمثل فی تفسیر کتاب الله المنزل، ۱۴۲۱ق، ج۷، ص۳۰۱؛ مکارم شیرازی، الشیعة شبهات و ردود، ۱۴۲۸ق، ص۷۳.</ref> و نمی‌تواند [[شرک]] باشد.<ref>مکارم شیرازی، الأمثل فی تفسیر کتاب الله المنزل، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۲۱۷.</ref> در غیر این صورت، قرآن آن را [[حرام|تحریم]] می‌کرد.<ref>مرکز المصطفی، العقائد الإسلامیة، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۳۵۱.</ref> {{یاد|در برخی آیات دیگر آمده است که پیامبران، فرشتگان و مؤمنان می‌توانند برای بعضی از خطاکاران استغفار کنند و استغفار آنها در پیشگاه خداوند اثرگذار است.(مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۳، ص۴۵۲.) و حتی به باور برخی از محققان، آیه ۶۴ سوره نساء طریقه توسل را نیز به مردم یاد داده است.(مکارم شیرازی، آیات الولایة فی القرآن، ۱۳۸۳ش، ص۲۰۱؛ قزوینی، البراهین الجلیة، ۱۳۹۷ق، ص۲۰.)}}
 [[حدیث|روایات]] فراوانی در [[تفسیر قرآن|تفسیر]] این آیه و ارتباطش با موضوع توسل در کتب [[فریقین]] وجود دارد که برخی از محققان به تعدادی از آنها خصوصا در منابع [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] اشاره کرده‌اند.<ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۳۶۳ش، ج۱، ص۳۵۶؛، مکارم شیرازی، آیات الولایة فی القرآن، ۱۳۸۳ش، ص۲۰۳-۲۰۵.</ref>
@@ خط ۶۰: / خط ۶۰: @@
 گفته شده مخالفان توسل و شفاعت نیز نتوانسته‌اند جواب منطقی برای این آیه ارائه نمایند؛ همین امر سبب شد تا نظر خود را تعدیل کرده و با جواز توسل به پیامبر(ص) در زمان حیات ایشان، توسل بعد از وفات پیامبر(ص) را منع کنند<ref>مکارم شیرازی، آیات الولایة فی القرآن، ۱۳۸۳ش، ص۲۰۲؛ مکارم شیرازی، شیعه پاسخ می‌گوید، ۱۳۸۶ش، ص۹۳</ref> که این نیز با آیات دیگر قرآن چون آیه ۱۶۹ سوره آل عمران که شهدا را زنده معرفی می‌کند، رد شده است.<ref>مکارم شیرازی، آیات الولایة فی القرآن، ۱۳۸۳ش، ص۲۰۲.</ref> بنابراین توسل به اولیاء خداوند چه در زمان حیات و چه در زمان وفات آنها جایز شمرده شده و منافاتی با [[توحید افعالی|توحید افعالی خداوند]] ندارد.<ref>مکارم شیرازی، آیات الولایة فی القرآن، ۱۳۸۳ش، ص۲۰۵.</ref>
 ==پانویس==
 {{پانوشت}}