Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۴٬۴۷۰
ویرایش
اراده طولی خداوند: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←فلسفه اسلامی
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mkhaghanif (بحث | مشارکتها) جز (←فلسفه اسلامی) |
||
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
== فلسفه اسلامی == | == فلسفه اسلامی == | ||
[[ابن‌سینا]] با تبیین اراده ذاتی خداوند، اراده الهی را ناشی از تعقل ذات خداوند و علم او به نظام احسن خلقت می‌داند که در اثر این اراده، همه مخلوقات و ویژگی‌های آن‌ها شکل می‌گیرند.<ref>ابن‌سینا، المبدأ و المعاد، ۱۳۶۳ش، ص۳۳.</ref> | [[ابن‌سینا]] با تبیین اراده ذاتی خداوند، اراده الهی را ناشی از تعقل ذات خداوند و علم او به [[نظام احسن خلقت]] می‌داند که در اثر این اراده، همه مخلوقات و ویژگی‌های آن‌ها شکل می‌گیرند.<ref>ابن‌سینا، المبدأ و المعاد، ۱۳۶۳ش، ص۳۳.</ref> | ||
[[ملاصدرا|ملاصدرای شیرازی]] فیلسوف شیعه قرن یازدهم هجری با طرح نظریات مختلفی که در مورد افعال مخلوقات وجود دارد، نظر صحیح را این‌گونه تبیین می‌کند که هیچ چیزی در هستی خالی از قدرت و مشیت و اراده الهی نیست و اگر اراده‌ای هم برای انسان وجود دارد به همان [[اراده الهی|اراده و مشیت خداوند]] است.<ref>صدرالدین شیرازی، الحکمة المتعالیة، ۱۳۶۸ش، ج۶، ص۳۷۶-۳۷۷.</ref> وی در تبیین این مسئله این‌گونه توضیح می‌دهد که [[ممکن الوجود|موجود ممکن]] را به دو اعتبار می‌توان لحاظ کرد.<ref>صدرالدین شیرازی، شرح اصول الکافی، ۱۳۶۶ش، ج۳، ص۳۹۸.</ref> اعتبار نخست به نسبت خود و مستقل لحاظ می‌شود اما به اعتبار دوم در نسبتی است که با علّت خود دارد.<ref>صدرالدین شیرازی، شرح اصول الکافی، ۱۳۶۶ش، ج۳، ص۳۹۸.</ref> از این جهت موجود ممکن هم قابل است و هم فاعل و مجرای فیض و اراده علت خود است و فاعلیتش به [[فاعلیت خداوند]] است.<ref>صدرالدین شیرازی، شرح اصول الکافی، ۱۳۶۶ش، ج۳، ص۳۹۸.</ref> همین تبیین با توضیحات دیگری در کلمات [[ملا هادی سبزواری|حاجی سبزواری]] و [[آقاعلی مدرس طهرانی|آقا علی زنوزی]] نیز ذکر شده است.<ref>حاجی سبزواری، شرح المنظومه، ۱۳۶۹ش، ص۶۲۶-۶۲۷، آقا علی زنوزی، مصنفات حکیم زنوزی، ۱۳۷۸ش، ج۲، ص۸۲.</ref> | [[ملاصدرا|ملاصدرای شیرازی]] فیلسوف شیعه قرن یازدهم هجری با طرح نظریات مختلفی که در مورد افعال مخلوقات وجود دارد، نظر صحیح را این‌گونه تبیین می‌کند که هیچ چیزی در هستی خالی از قدرت و مشیت و اراده الهی نیست و اگر اراده‌ای هم برای انسان وجود دارد به همان [[اراده الهی|اراده و مشیت خداوند]] است.<ref>صدرالدین شیرازی، الحکمة المتعالیة، ۱۳۶۸ش، ج۶، ص۳۷۶-۳۷۷.</ref> وی در تبیین این مسئله این‌گونه توضیح می‌دهد که [[ممکن الوجود|موجود ممکن]] را به دو اعتبار می‌توان لحاظ کرد.<ref>صدرالدین شیرازی، شرح اصول الکافی، ۱۳۶۶ش، ج۳، ص۳۹۸.</ref> اعتبار نخست به نسبت خود و مستقل لحاظ می‌شود اما به اعتبار دوم در نسبتی است که با علّت خود دارد.<ref>صدرالدین شیرازی، شرح اصول الکافی، ۱۳۶۶ش، ج۳، ص۳۹۸.</ref> از این جهت موجود ممکن هم قابل است و هم فاعل و مجرای فیض و اراده علت خود است و فاعلیتش به [[فاعلیت خداوند]] است.<ref>صدرالدین شیرازی، شرح اصول الکافی، ۱۳۶۶ش، ج۳، ص۳۹۸.</ref> همین تبیین با توضیحات دیگری در کلمات [[ملا هادی سبزواری|حاجی سبزواری]] و [[آقاعلی مدرس طهرانی|آقا علی زنوزی]] نیز ذکر شده است.<ref>حاجی سبزواری، شرح المنظومه، ۱۳۶۹ش، ص۶۲۶-۶۲۷، آقا علی زنوزی، مصنفات حکیم زنوزی، ۱۳۷۸ش، ج۲، ص۸۲.</ref> | ||