تهجد: تفاوت میان نسخه‌ها

'''تَهَجُّد'''، واژه‌ای قرآنی است به معنای شب‌خیزی برای خواندن [[نماز شب]]، [[تلاوت|قرائت قرآن]]، ذکر خدا و [[استغفار|آمرزش‌طلبی]].<ref>مصلائی‌پور، «تهجد»، ص۶۸۹.</ref>

واژه تهجد در قرآن در آیهٔ «وَ مِنَ اللَّيْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ» (و پاسى از شب را زنده بدار) به کار رفته است.<ref>سوره إسراء، آیه۷۹.</ref> [[شیخ صدوق]] (درگذشت: ۳۸۱ق) با استناد به عبارت «فَتَهَجَّدْ»، نماز شب را بر پیامبر(ص) [[واجب]] و بر دیگر مسلمانان [[مستحب]] دانسته است.<ref>صدوق، من لا یحضره الفقیه، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۴۸۴.</ref> همچنین در آیهٔ «قُمِ اللَّيْلَ إِلَّا قَلِيلًا؛ شب را جز کمی، به پا خیز»، به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] دستور داده شده است که بیشتر شب را بیدار باشد.<ref>سوره مزمل، آیه۲.</ref> به گفته [[ناصر مکارم شیرازی|آیت‌الله مکارم شیرازی]] در [[تفسیر نمونه (کتاب)|تفسیر نمونه]]، رسیدن پیامبر(ص) به [[مقام محمود|مقام مَحمود]] (مقام شفاعت در [[آخرت|روز جزا]]) به سبب تهجد است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۱۲، ص۲۲۵.</ref>