جعفر شوشتری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''شیخ جعفر شوشتری''' از [[مجتهد|مجتهدان]] و منبریان مشهور و تأثیرگذار در قرن [[قرن ۱۳ هجری قمری|۱۳]] و [[قرن ۱۴ هجری قمری|۱۴]] قمری.

پدرش، حسین شوشتری از [[مجتهد|فقها]] و شاگردان [[سید محمد طباطبایی مجاهد|سید محمد مجاهد]] بود. <ref>انصاری قمی، اختران فقاهت، ج۱، ص۱۲۸.</ref>  

جعفر شوشتری در [[۲۸ صفر]] سال [[سال ۱۳۰۳ هجری قمری|سال ۱۳۰۳ق]] در نزدیکی [[کرمانشاه]] درگذشت و پیکرش در [[حرم امام علی(ع)]] در [[نجف]] [[دفن]] شد.<ref>رجائی، مصائب امام حسین (ع)، ص۳–۶.</ref>

او پس از خواندن مقدمات و ادبیات در زادگاهش به همراه پدرش به شهرهای [[نجف]] و [[کربلا]] مهاجرت کرد و پس از خواندن [[نظام درسی حوزه علمیه|دروس حوزوی]] نزد اساتید آن زمان، از جمله [[محمدحسین حائری اصفهانی|صاحب فصول]] و [[محمدشریف مازندرانی|شریف العلمای مازندرانی]]، در [[سال ۱۲۵۵ هجری قمری|سال ۱۲۵۵ق]] به شوشتر بازگشت و مدتی را در آن شهر باقی ماند. پس از آن مجدداً به [[نجف]] بازگشت و از درس [[شیخ مرتضی انصاری]] استفاده کرد و به درجه [[اجتهاد]] رسید.<ref>مجله وحید، تیر ۱۳۵۰ق؛ ش ۹۱ به نقل از وحیدنیا، نامه‌ای از حاج شیخ جعفر شوشتری، ص۱۰۷.</ref> پس از مدتی به شوشتر بازگشت و تا آخر عمر در آن دیار مقیم بود.<ref>رجائی، مصائب امام حسین (ع)، ص۳–۶</ref>

شیخ جعفر، مسافرتی به [[تهران]] داشت و با علمای آن شهر مانند [[ملا علی کنی]] و همچنین با [[ناصرالدین شاه قاجار]] دیدار کرد. پس از آن به [[مشهد]] رفت و از آنجا به سمت [[نجف]] رهسپار شد.<ref>رجائی، مصائب امام حسین (ع)، ص۳–۶.</ref>

[[محمدباقر قائنی بیرجندی]] را ازشاگردان شوشتری برشمرده اند.<ref>رحمان‌ستایش، مقاله معرفی کتاب «الفوائد الرجالیه»</ref>

در [[سال ۱۳۰۱ هجری قمری|سال ۱۳۰۱ قمری]]، شیخ جعفر به [[تهران]] آمد و مدتی را در خانه [[ملا علی کنی]] حضور داشت. شیخ جعفر هر روز نماز را در [[مسجد مروی]] می‌خواند و پس از آن حدود دو ساعت منبر می‌رفت که پس از مدتی به جهت فراوانی جمعیت برای نماز و موعظه به [[دانشگاه شهید مطهری|مدرسه سپهسالار]] رفت.<ref>وحید نیا، نامه‌ای از حاج شیخ جعفر شوشتری، ص۱۰۷ – ۱۱۰.</ref>

روزی [[ناصرالدین شاه قاجار]] درخواست ملاقات با شیخ جعفر را نمود و نایب السلطنه را که سپهسالار بود، با کالسکه مخصوص فرستاد و شیخ را به صاحبقرانیه، قصر ییلاقی شاه بردند. معروف شد که شیخ جعفر در ملاقات با شاه گفته بود در عرب رسم است که شخصِ وارد، حق دارد سه خواهش از میزبان بکند و من سه خواهش دارم. شاه با خوشحالی جواب داد هرچه بفرمایید حاضر به انجام آن هستم.<ref>وحید نیا، نامه‌ای از حاج شیخ جعفر شوشتری، ص۱۰۷ – ۱۱۰.</ref>

شیخ گفت به عقیده من [[تعزیه‌خوانی (آیین)|شبیه‌خوانی]] در [[تعزیه‌خوانی (آیین)|تعزیه‌داری]] حضرت [[امام حسین علیه‌السلام|سید الشهداء (ع)]] [[حرام]] است و هتک حرمت [[اهل البیت علیهم السلام|خاندان رسول (ص)]] است، ولی چون مخالفت با عقیده عوام مشکل است و نمی‌توانید به کلی آن را موقوف کنید، خواهش می‌کنم شبیه‌خوانی [[عروسی قاسم]] را حکم کنید موقوف کنند؛ زیرا این واقعه، دروغ و از مجعولات است؛ دوم آنکه عید هفتگی یعنی [[شنبه]] نزد یهود و [[یکشنبه]] نزد نصارا محترم است؛ ولی مسلمین خصوصاً شیعه احترام [[جمعه (روز)|جمعه]] را منظور نمی‌دارند. قرار بدهید احترام جمعه را منظور دارند. سوم فلان قریه که در راه عبور من و [[زیارت|زوار]] واقع بود، از سنگینی مالیات شکایت داشتند و مرا شفیع کرده‌اند که من درخواست تخفیف از شما بکنم.<ref>وحید نیا، نامه‌ای از حاج شیخ جعفر شوشتری، ص۱۰۷ – ۱۱۰.</ref>

== ارادت به امام حسین (ع) ==

شیخ جعفر، به [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین (ع)]] و ذکر مصائب [[واقعه کربلا|عاشورا]] اهتمام داشت. او با کهولت سن، تا آخرین مراحل زندگی خویش [[منبر]] می‌رفت و به وعظ و ارشاد می‌پرداخت. در رؤیای مشهوری که از خود وی نقل گردیده، جایگاه و مقام او و منبر رفتن برای سیدالشهداء مشخص می‌گردد.<ref>ویژگی‌های امام حسین (ترجمه خصائص الحسینیه)، ص۲۱–۲۳.</ref><ref group="یادداشت">در عالم رؤیا دیدم که در سرزمین [[کربلا]] هستم، آن هم درست به هنگامی که [[واقعه کربلا|کاروان حسین علیه‌السلام]] در آنجا فرود آمده است. به همه جا نگریستم، چشمم به خیمه‌ای برافراشته افتاد، دریافتم که سپاه دشمن در صف‌های فشرده بر گرد خیمهٔ حسین علیه‌السلام گرد آمده‌اند، گام به پیش نهادم. دیدم خود حسین علیه‌السلام در درون آن خیمه نشسته است، وارد شدم. سلام گرمی نثار آن سیمای نورافشان نمودم که حضرت مرا در نزدیکی خویش جای داد و به «[[حبیب بن مظاهر]]» فرمود: «حبیب! شیخ جعفر، میهمان ماست باید از میهمان پذیرایی کرد. درست است که آب در خیمه نیست، اما آرد و روغن موجود است، بپاخیز و برای میهمان غذایی آماده‌ساز.» «حبیب بن مظاهر» به دستور حسین علیه‌السلام برخاست و پس از لحظاتی چند به خیمه وارد شد و غذایی پیش روی من نهاد. فراموش نمی‌کنم که قاشقی هم در ظرف غذا بود. چند قاشقی از آن غذای بهشتی صفت، خورده بودم که از خواب بیدار شدم و دریافتم که از [[برکت]] زیارت آن حضرت و عنایت او، نکات و لطائف و کنایات و ظرافت‌هایی از آثار [[اهل البیت علیهم السلام|خاندان وحی]] و رسالت بر من الهام شده است که تا آن ساعت، بر کسی الهام نگشته و فهم کسی بر آنها از من پیشی نگرفته بود.</ref>

* اردشیری، حسن، خطیب توانا آیت الله شیخ جعفر شوشتری، چاپ شده در بزرگداشت حضرت آیت الله شیخ جعفر شوشتری، تهران، انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، چاپ اول، ۱۳۸۹ش.

* تهرانی، آقا بزرگ، نقباء البشر، مشهد، دار المرتضی.

* رجائی، غلامعلی، مصائب امام حسین (ع) برگزیده از بیانات آیت الله حاج شیخ جعفر شوشتری، تهران، انتشارات برهان، چاپ اول، ۱۳۶۹ش.

* شوشتری، جعفر، ویژگیهای امام حسین علیه‌السلام، ترجمه و نگارش علیرضا کرمی اصفهانی؛ تحقیق و ویرایش محمد حسینی قزوینی، قم، حاذق، ۱۳۷۴ش.

* نیرومند، محمد باقر، زندگی‌نامه آیت الله حاج شیخ جعفر شوشتری، چاپ شده در بزرگداشت حضرت آیت الله شیخ جعفر شوشتری، تهران، انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، چاپ اول، ۱۳۸۹ش.

* وحید نیا، سیف الله، نامه‌ای از حاج شیخ جعفر شوشتری به اتابک اعظم و دستوری از [[ناصرالدین شاه]]، چاپ شده در بزرگداشت حضرت آیت الله شیخ جعفر شوشتری، تهران، انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، چاپ اول، ۱۳۸۹ش.