Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۶٬۰۰۰
ویرایش
کفر: تفاوت میان نسخه‌ها
←فتوای فقها در ابواب مختلف فقه
| خط ۸۳: | خط ۸۳: | ||
====فتوای فقها در ابواب مختلف فقه==== | ====فتوای فقها در ابواب مختلف فقه==== | ||
*حکم به طهارت فرقه‌های اسلامی: فقها با استفاده از روایات حکم به طهارت فرقه‌های مسلمانان، غیر از فرقه‌های محکوم به کفر کرده‌اند.<ref>نجفی، جواهر الاکلام، ۱۴۰۴، ج۳، ص۲۹۷؛ امام خمینی، کتاب الطهاره، ۱۳۹۸ش، ج۳، ص۴۳۰.</ref> همینطور حکم به مطهر بودن | *حکم به طهارت فرقه‌های اسلامی: فقها با استفاده از روایات حکم به طهارت فرقه‌های مسلمانان، غیر از فرقه‌های محکوم به کفر کرده‌اند.<ref>نجفی، جواهر الاکلام، ۱۴۰۴، ج۳، ص۲۹۷؛ امام خمینی، کتاب الطهاره، ۱۳۹۸ش، ج۳، ص۴۳۰.</ref> همینطور حکم به مطهر بودن باقی‌مانده غذایشان به دلیل اسلامشان کرده‌اند و معتقدند ائمه(ع) اجتناب از باقی‌مانده غذاهایشان نمی‌کردند و این از باب تقیه نبوده است.<ref>محقق حلی، المعتبر فی شرح المختصر، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۹۳-۹۷.</ref> | ||
*حکم به خرید و فروش در بازار مسلمانان: درباره بازار مسلمانان به صرف اطلاق بازار مسلمانان مجوز خرید از آن را داده‌اند و در این حکم قید تشیع یا مؤمنین وجود ندارد.<ref>سبزواری، مهذب الاحکام، ۱۴۱۳ق، ج۲۳، ص۱۰۲؛ آملی، مصباح الهدی، ۱۳۸۰ش، ج۲، ص۱۲۴؛ فاضل لنکرانی، تفصیل الشریعه، ۱۴۱۹ق، ص۴۰۵؛ سیفی مازندرانی، دلیل التحریر الوسیله فی الذبح و الذباحه، ۱۴۱۵ق، ص۲۵۹.</ref> | *حکم به خرید و فروش در بازار مسلمانان: درباره بازار مسلمانان به صرف اطلاق بازار مسلمانان مجوز خرید از آن را داده‌اند و در این حکم قید تشیع یا مؤمنین وجود ندارد.<ref>سبزواری، مهذب الاحکام، ۱۴۱۳ق، ج۲۳، ص۱۰۲؛ آملی، مصباح الهدی، ۱۳۸۰ش، ج۲، ص۱۲۴؛ فاضل لنکرانی، تفصیل الشریعه، ۱۴۱۹ق، ص۴۰۵؛ سیفی مازندرانی، دلیل التحریر الوسیله فی الذبح و الذباحه، ۱۴۱۵ق، ص۲۵۹.</ref> | ||
*فتوا به حلال بودن ذبح حیوان: فقها در بحث شرایط [[ذبح شرعی|ذبح حیوان]]، قید مسلمان بودن را شرط دانسته‌اند و قید ایمان به معنای خاص شیعی مطرح نکرده‌اند<ref>.موسوی اردبیلی، فقه الحدود و التعزیرات، ۱۴۲۷ق، ج۱۱، ص۶۹؛ اصفهانی، وسیله النجاه، ۱۴۲۲ق، ص۶۰۵؛ موسوی گلپایگانی، نتائج الأفكار فی نجاسة الكفار، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۲۱۸.</ref> | *فتوا به حلال بودن ذبح حیوان: فقها در بحث شرایط [[ذبح شرعی|ذبح حیوان]]، قید مسلمان بودن را شرط دانسته‌اند و قید ایمان به معنای خاص شیعی مطرح نکرده‌اند<ref>.موسوی اردبیلی، فقه الحدود و التعزیرات، ۱۴۲۷ق، ج۱۱، ص۶۹؛ اصفهانی، وسیله النجاه، ۱۴۲۲ق، ص۶۰۵؛ موسوی گلپایگانی، نتائج الأفكار فی نجاسة الكفار، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۲۱۸.</ref> | ||