واقعه کربلا: تفاوت میان نسخه‌ها

'''حرکت امام حسین از مدینه تا کربلا''' پس از مرگ [[معاویه]] آغاز شد. [[امام حسین(ع)]] [[بیعت]] با [[یزید]] را مشروع ندانسته و با توجه به دعوت کوفیان از وی برای پذیرش زمامداری آنها، از [[مکه]] به سوی [[کوفه]] رهسپار شد؛ ولی در [[کربلا]] با پیمان شکنی کوفیان مواجه شد و سرانجام در جنگی که در روز [[عاشورا]] میان دو لشگر در گرفت، امام حسین(ع) و اصحاب اندکش (حدود 72 نفر) به شهادت رسیدند و بازماندگان وی از یاران و اهل بیت وی به اسارت درآمدند و به سوی کوفه و [[شام]] فرستاده شدند.

پس از مرگ معاويه در نيمه رجب سال شصت هجرى،<ref>ابن سعد؛ الطبقات الکبری، خامسه1، ص442؛ احمد بن یحیی البلاذری؛ انساب الاشراف،ج3، ص155 و شیخ مفید؛ الارشاد، ج2، ص32.</ref> مردم با يزيد بيعت كردند.<ref>ابن سعد؛ الطبقات الکبری، خامسه1، ص442؛ احمد بن یحیی البلاذری، انساب الاشراف، ج3، ص155 و شیخ مفید؛ ج2، ص32.</ref> یزید پس از رسیدن به [[حکومت]]، اندیشه ای نداشت جز آن که از آن چند نفر که دعوت معاویه را برای بیعت با یزید، نپذیرفته بودند بیعت بگیرد.<ref> محمد بن جریرالطبری، تاریخ الأمم و الملوک(تاریخ الطبری)، ج5، ص338.</ref> از این رو به حاکم وقت مدینه -ولیدبن عتبه بن ابی سفیان- نامه ای نوشت و خبر مرگ معاویه را به او اطلاع داد و به همراه آن نامه، نامه ای بسیار کوچک هم فرستاد؛ او در این نامه خطاب به [[ولید]] نوشت: «از حسین بن علی(ع) و [[عبدالله بن عمر]] و [[عبدالرحمن بن ابی بکر]] و [[عبدالله بن زبیر]] به زور بیعت بگیر و هر کس نپذیرفت گردنش را بزن.»<ref>ابومخنف الازدی، مقتل الحسین(ع)،ص3؛ الطبری، پیشین، ص338؛ ابن¬اعثم الکوفی، الفتوح، ج5، صص9-10؛ الموفق بن احمد الخوارزمی، مقتل الحسین(ع)، ج1، ص180و علی بن ابی الکرم ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج4، ص14.</ref> با رسیدن نامه، نامه دیگری نیز از طرف یزید آمده و تأکید کرده بود که «نام موافقین و مخالفین را برای من فرستاده و سر حسین بن علی(ع) را هم با جواب نامه به سوی من بفرست.<ref>شیخ صدوق؛ الامالی،ص152؛ ابن¬اعثم؛ پیشین، ص18 و الخوارزمی، پیشین، ص185.</ref> از این رو [[ولید]] با [[مروان]] [[مشورت]] کرده؛<ref>ابومخنف؛ پیشین، صص3-4؛ الدینوری، پیشین، ص227 و الطبری، پیشین، صص338-339 و رجوع شود به: ابن¬اعثم، پیشین، ص10؛ الخوارزمی، پیشین، ص181 و ابن¬اثیر، پیشین، ص14.</ref> و به پیشنهاد [[مروان بن حکم]] آنان را به [[دارالإماره]] فرا خواند.<ref>الطبری، پیشین، ج5، صص338-339؛ ابن¬اعثم، پیشین، ص10؛ الخوارزمی، پیشین، ص181 و ابن¬اثیر، پیشین، ص14.</ref>

وليد، [[عبداللّه بن عمرو بن عثمان بن عفان]] را به دنبال  حسين(ع)، ابن زبير، عبداللّه بن عمر و عبدالرحمن بن ابی بكر فرستاد<ref>الدینوری، پیشین، ص227؛ الطبری، پیشین، ص339؛ ابن اعثم؛ الفتوح، پیشین، ص11 و ابن اثیر، پیشین، ص14.</ref> تا آنان را به نزد حاکم مدینه بخواند. اما امام(ع) با سی تن<ref>ابن اعثم؛ مقتل الحسین(ع)، پیشین، ص18 و سید بن طاوس؛ اللهوف، تهران، جهان، 1348ش، ص17.</ref> از یاران خود به دارالاماره مدینه رفتند.<ref>الخوارزمی، پیشین، ص183.الدینوری، پیشین، ص227؛ الخوارزمی، پیشین، ص183 و ابن شهرآشوب؛ پیشین، ص88</ref> ولید خبر مرگ معاویه را به امام حسین(ع) داد و سپس نامه یزید را برای امام(ع) قرائت کرد که از او خواسته شده بود از حسین بن علی(ع) برایش بیعت بگیرد. بنابراین از ایشان خواست که با یزید بیعت کند. امام(ع) از او فرصت خواست و ولید نیز موافقت کرد.<ref>شیخ مفید؛ الارشاد، ج2، ص33.</ref> امام(ع) به ولید فرمود: «آیا تو راضی می شوی که من در پنهانی با یزید بیعت کنم؛ به گمانم هدف تو این است که بیعت من در حضور مردم باشد.» ولید جواب داد: «نه؛ نظر من هم همین است.»<ref>الدینوری، پیشین، ص228؛ شیخ مفید، پیشین، ص32 و عبدالرحمن بن علی ابن الجوزی، المنتظم فی تاریخ الأمم و الملوک، ج5، ص323.</ref> حضرت(ع) فرمودند: «پس تا فردا به من فرصت بده تا نظر خود را اعلام کنم.»<ref>ابومخنف، پیشین، ص5؛ شیخ مفید، پیشین، ص33 و ابن¬اعثم؛ مقتل الحسین(ع)، پیشین، ص19.</ref>

[[پرونده:Karvan-karbala1.jpg|بندانگشتی|نقشه و مسیر حرکت کاروان امام حسین(ع) از مدینه به مکه و از آنجا به کربلا]]

امام(ع) عزم خروج از مدینه را کرد ایشان شب هنگام نزد قبر مادر و برادر رفت و [[نماز]] خوانده و وداع کرد و صبح به خانه برگشت.<ref>ابن اعثم، پیشین، صص19- 20 و الخوارزمی، پیشین، ص.187</ref> در برخی دیگر از منابع آمده است حضرت(ع) دو شب متوالی را در کنار قبر رسول خدا(ص) بیتوته کردند.<ref>ابن اعثم، پیشین، صص18-19.</ref>

[[محمد بن حنفیه]] -برادر امام حسين(ع)- پس از اطلاع از سفر قریب الوقوع حضرت(ع)، خدمت امام(ع) آمد تا با وی خداحافظی کند. امام(ع) نیز [[وصيّتنامه]] خود را خطاب به وی چنین نوشت: ...به درستى كه من از روى ناسپاسى و زياده خواهى و براى فساد و ستمگرى، [[قيام]] نكردم؛ بلكه براى تحقّق رستگارى و اصلاح [[امّت]] جدّم رسول خدا(ص) قيام نمودم. می خواهم [[امر به معروف و نهى از منكر]] نمايم و به [[سيره]] جدّم محمّد(ص) و پدرم على بن ابی طالب(ع) رفتار كنم....»<ref>ابن¬اعثم، پیشین، ص21و الخوارزمی، پیشین، صص188-189.</ref>

امام(ع) شبانگاه بیست و هشتم رجب<ref>البلاذری، پیشین، ص160؛ الطبری، پیشین، ص341 و شیخ مفید، پیشین، ص34.</ref> و به نقلی دیگر سوم شعبان سال شصت هجری<ref>ابن اعثم، پیشین، صص21-22 و الخوارزمی، پیشین، ص189.</ref> به همراه هشتاد و دو نفر از [[اهل بیت]] و یارانش از مدینه خارج شد.<ref>ابن اعثم، پیشین، ص69.</ref> در این سفر به جز [[محمد بن حنفیه]]<ref>ابوحنیفه احمد بن داوود الدینوری، الاخبار الطوال، ص228؛ الطبری، پیشین، ص341 و ابن اثیر، پیشین، ص16.</ref> بیشتر خویشاوندان امام حسين(ع) از جمله فرزندان، برادران، خواهران و برادرزاده های آن حضرت(ع)، ایشان را در این سفر همراهی می کردند.<ref>الدینوری، پیشین، ص228 و شیخ صدوق، پیشین، صص152-153.</ref> علاوه بر [[بنی هاشم]]، بیست و یک نفر از یاران امام حسین(ع) نیز با ایشان در این سفر همراه شده بودند.<ref>شیخ صدوق، پیشین، ص152.</ref>

امام حسین(ع) به همراه همراهانش از مدينه خارج شد و بر خلاف خواسته نزدیکانش راه اصلى مکه را پيش گرفت.<ref>ابن اعثم؛ پیشین، ص22 و الخوارزمی، پیشین، ص189.</ref>

در میان راه مکه، امام(ع) و همراهانش با [[عبداللّه بن مطيع]]، دیدار کردند. امام حسين(ع) پس از پنج روز، در روز سوم شعبان سال شصت به مکه رسید.<ref>البلاذری، پیشین، ج ص160؛ الطبری، پیشین، ص381 و شیخ مفید، پیشین، ص35.</ref> و مورد استقبال گرم مردم مکه و حجاج [[بیت الله الحرام]] قرار گرفت.<ref>البلاذری، پیشین، ص156؛ ابن اعثم، پیشین،ص23؛ شیخ مفید، پیشین، ص36.</ref>