ملا علی تهرانی: تفاوت میان نسخه‌ها

تهرانی در سال ۱۲۲۶ق در [[نجف]] به دنیا آمد. پدرش، [[حاج میرزا خلیل تهرانی]] (متوفی ۱۲۸۰)، بزرگ خاندان خلیلی و از مشهورترین پزشکان روزگار خود بود.<ref>حرزالدین ، ج 1، ص 300ـ301</ref> در علوم دینی نیز تحصیل کرده بود و نزد علمایی چون [[شیخ جعفر کاشف الغطا]] و [[سید محمد مجاهد]]، بسیار احترام داشت.<ref>آل محبوبه، ج 2، ص 230ـ232؛ آقابزرگ طهرانی، طبقات : الکرام البررة، جزء 2، قسم 2، ص 508</ref> از برادران ملاعلی، میرزا حسین <ref>رجوع کنید به تهرانی، حاج میرزا حسین خلیلی</ref> از فقهای مشهور دوره [[مشروطه]] و میرزا حسن و میرزا محمد و میرزا باقر از پزشکان مشهور نجف بودند.<ref>آل محبوبه، ج 2، ص 232؛آقابزرگ طهرانی ، طبقات اعلام الشیعة، جزء 2، قسم 2، ص 508</ref>

حاج ملاعلی تهرانی علم [[اصول فقه|اصول]] را نزد [[محمدحسین اصفهانی حائری]] (صاحب فصول ) و [[شریف العلماء مازندرانی]] و [[میرزا جعفر تویسرکانی]] و [[سعیدالعلماء مازندرانی]]، علم رجال را نزد [[محمدجعفر استرآبادی]]، و ریاضیات را نزد [[شیخ اسماعیل بروجردی]] و [[ابوتراب همدانی]] و [[محمدتقی خراسانی]] فراگرفت. در فقه از محضر [[صاحب فصول]]، [[شیخ علی کاشف الغطاء]] و [[محمدحسن نجفی]] (صاحب [[جواهر الکلام (کتاب)|جواهر]]) بهره برد. همچنین حکمت را نزد [[ملااسماعیل اردکانی]]، [[ملاکریم کرمانی]] و [[ملاعبدالعظیم تهرانی]] آموخت. <ref>امینی، ج 2، ص 517؛ حرزالدین ، ج 2، ص 103ـ104؛ آل محبوبه ، ج 2، ص 240ـ241؛ نیز رجوع کنید به آقابزرگ طهرانی، الذریعة، ج 13، ص 322، 325</ref>

تهرانی از علمایی چون صاحب جواهر، [[ملااحمد نراقی]] و [[سیدجواد حسینی عاملی]] اجازه روایت داشت و برادرش (میرزا حسین ) و [[شیخ محمدحسن مامقانی]] و [[سیدحسن صدر]] و [[میرزا حسین نوری]] (صاحب مستدرک) از او اجازه روایت داشتند. <ref>حِرزِالدین ، ج 2، ص 105؛ آل محبوبه ، ج 2، ص 241؛ آقابزرگ طهرانی، مصفی المقال فی مصنفی علم الرجال، ستون 319</ref>

شاگردان متعددی در محضر او تربیت شدند، از جمله [[ملامحمدباقر تُستَری]]، [[شیخ علی بن حسین خاقانی]]، و [[عبدالحسین حرزالدین]].<ref>حرزالدین ، ج 2، ص 105؛ آقابزرگ طهرانی، مصفی المقال فی مصنفی علم الرجال، ستون 317، برای دیگر شاگردان رجوع کنید به آقابزرگ تهرانی، مصفی المقال فی مصنفی علم الرجال، ستون 207، 314، 322، 327</ref> مقام علمی تهرانی را ستوده اند تا جایی که یکی از فقهای مشهور، پس از وفات [[شیخ انصاری]]، او را اعلم می دانست.<ref>رجوع کنید به اعتمادالسلطنه ، ج 1، ص 200</ref> مؤلف [[مستدرک الوسائل]] <ref>ج 3، ص 401</ref> او را «فخر [[شیعه]]» و «ذخیره شریعت» خوانده و [[آقابزرگ تهرانی]]<ref>الذریعة، ج 16، ص 58</ref> او را شیخ المشایخِ اجازه متأخران نامیده است.

تهرانی دارای مجالس وعظ و اندرز بود و هفته ای دو روز در صحن [[حضرت علی (ع)]] به منبر می رفت و در باب مواعظ اخلاقی و فضائل [[اهل بیت]](ع) سخن می گفت. <ref>حرزالدین ، ج 2، ص 103؛ آل محبوبه ، ج 2، ص 240</ref>

در منابع، در باره [[تقوا]] و [[زهد]] او ماجراهایی نقل شده و از [[تواضع]] و حسن اخلاق او یاد شده<ref>آل محبوبه ، ج 2، ص 239ـ240؛قمی، ص 296</ref> و درباره تقید وی به [[زیارت]] [[امام حسین علیه السلام]] و کرامات او مطالبی آمده است. <ref>رجوع کنید به نوری ، ج 3، ص 402؛قمی ، ج 1، ص 294ـ296</ref>

تهرانی، با [[علوم غریبه]] نیز آشنا بود، به تاریخ و اخبار پیشینیان احاطه داشت، حافظ [[قرآن]] و بسیاری از [[دعا|دعاها]] بود و گفته‌اند که [[تورات]] و [[انجیل]] را از حفظ می خواند و به زبان عبری نیز آشنا بود.<ref>آل محبوبه، ج 2، ص 240، 242</ref>

==آثار==

* حاشیه بر [[منتهی المقال]] [[ابوعلی حائری]] (متوفی 1216) در علم رجال.<ref>آقابزرگ طهرانی، الذریعة، ج 16، ص 58؛آقابزرگ طهرانی، مصفی المقال فی مصنفی علم الرجال، ستون 320، 394</ref>

== پانویس ==

{{پانویس|2}}

==منابع==