صلح امام حسن(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

==واکنش‌ها و پیامدها==

{{جعبه نقل قول | عنوان = امام حسن(ع):| نقل‌قول = ای مردم! اگر از مشرق تا مغرب را بگردید، جز من و برادرم کسی را نخواهید یافت که جدش رسول خدا باشد. همانا معاویه در چیزی (خلافت) که حق من است، با من به نزاع برخاست و من برای مصلحت امت و حفظ خون مردم، از آن چشم پوشیدم.|ترجمه=|تاریخ بایگانی |

در گزارش‌ها آمده است پس از صلح امام حسن، گروهی از شیعیان ابراز تأسف و ناخشنودی می‌کردند<ref>مجلسی، بحار الأنوار، ۱۳۶۳ش، ج۴۴، ص۲۹.</ref> و حتی عده‌ای امام را سرزنش کردند و او را «مذلّ المؤمنین»(خوار کننده مومنان) خواندند.<ref>بلاذری، أنساب الأشراف، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۴۵ و ۴۸.</ref> امام در پاسخ پرسش‌ها و اعتراض‌ها، بر ضرورت التزام به تصمیم «امام» تاکید کرد و علت صلح خود را همان علت [[صلح حدیبیه]] خواند و حکمت این کار را از سنخ حکمت کارهای [[خضر|خضر (ع)]] در [[داستان موسی و خضر|ماجرای همسفر شدن]] با [[موسی(ع)]] دانست.<ref>شیخ صدوق، علل الشرایع، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۲۱۱.</ref>

به گفته برخی محققان، در بخشی از اخباری که از سوی [[امویان]] و [[عباسیان]] گسترش یافت، چنین وانمود شده که خود امام حسن(ع) هیچ حقی برای خود در خلافت قائل نبود،<ref>جعفریان، حیات فکرى و سیاسى امامان شیعه، ۱۳۸۱ش، ص۱۲۲.</ref> ولی در روایاتی آمده است که حسن بن علی خلافت را حق خود می‌دانست و تصریح می‌کرد که تنها از روی اجبار آن را به معاویه واگذار کرده است.<ref>ابن شهرآشوب‏، المناقب، ۱۳۷۹ق،ج۴، ص۳۴.</ref>

[[قاضی نعمان]]<ref>قاضی نعمان، شرح الأخبار فی فضائل الأئمة الأطهار، موسسة النشر الاسلامی، ج۳، ص۱۲۲-۱۲۳.</ref> و [[ابویعقوب سجستانی]]<ref>ابو یعقوب سجستانی، کتاب الافتخار، ۲۰۰۰م، ص۱۷۱.</ref> از علمای [[اسماعیلیه]] نیز به تبیین ماجرای صلح و دفاع از اقدام امام مجتبی پرداخته‌اند.