خمر: تفاوت میان نسخه‌ها

پیش از این آیه، در یک آیه مدنی دیگر<ref>نساء: ۴۳</ref> به صراحت از خواندن [[نماز]] یا رفتن به [[مسجد|مساجد]] در حال مستی نهی شده بود.<ref>برای قول دیگر در تفسیر این آیه و مراد از کلمه «سُکاری» رجوع کنید به طبری، طبرسی و حویزی، ذیل آیه ؛ و نیز کلینی، ج ۳، ص ۳۷۱، حدیث ۱۵؛ حرّ عاملی، ج ۴، ص ۱۲۸۳</ref> صدور این حکم در مدینه و اخباری که در شأن نزول آیه نقل شده است نیز تداول باده نوشی را در آن زمان نشان می‌دهد. آیه ۲۱۹ [[سوره بقره|بقره]] نیز، که مدنی است، از گناه بزرگ بودن (یا سبب گناه شدنِ) باده نوشی، به سبب زوال عقل، هر چند ممکن است نفعی اندک داشته باشد، سخن می‌گوید.

نظر مشهور مفسّران و نیز برخی روایات بر آن است که آیه اخیر پیش از دو آیه قبلی نازل شده و بدون افاده تحریم، زمینه اعلام حکم قطعی را، همچنانکه آیه ۴۳ [[سوره نساء|نساء]]، فراهم می‌کرده است.<ref>طبری، ذیل بقره : ۲۱۹</ref> به اعتقاد [[فخررازی]] و [[علامه طباطبائی|طباطبایی]]،<ref>ذیل همین آیه</ref> آیه مذکور با تعبیر «وَ إِثْمُهُما اکبرُ مِنْ نَفْعِهِما» بر حرمت باده نوشی دلالت داشته است، هر چند عده‌ای از مسلمانان حکم را تا نزول آیه تحریم کاملاً رعایت نمی‌کرده‌اند. دلیل بر این ادّعا آیه ۳۳ [[سوره اعراف|اعراف]] است که در آن «إثم» به صراحت و قاطعانه تحریم شده است. نزول این آیه در [[مکه|مکّه]] و سپس به کاربردن همین تعبیر «إثم» برای باده نوشی نشانه تحریم آن است.<ref>مشابه مضمون روایت کلینی از امام رضا علیه‌السلام در استدلال بر حرمت باده رجوع کنید به ج ۶، ص ۴۰۶</ref> همچنانکه برخی از تعبیرات آیات ۹۰ ـ ۹۳ مائده (مثلاً، فَهَلْ اَنْتُمْ مُنْتَهونَ، لَیسَ... جَناحٌ فیما' طَعِمُوا إذا مَا اتَّقَوا و ا'مَنُوا) و نیز نقل رازی از [[ابن عباس|ابنِ عبّاس]] حاکی از نزول این آیه در تحریم خمر، قراینی بر همین معناست.

احادیثی که در کتب حدیثی [[شیعه]] در توضیح آیات راجع به شراب نقل شده نیز همین نظر را افاده می‌کند و در عین حال از اعلام تدریجی تحریم به دلیل عدم آمادگی مردم خبر می‌دهد.<ref>کلینی، ج ۶، ص ۳۹۵، ۴۰۶ـ۴۰۷</ref> ذکر نام برخی از [[صحابه]]، که از همان آغاز ظهور [[اسلام]] باده را بر خود حرام کرده بودند، خود قرینه‌ای بر نکوهش و نهی از باده در تعالیم اسلام پیش از اعلام قطعی (یا تأکید) حرمت آن است.