خمر: تفاوت میان نسخه‌ها
←در فقه
(←در فقه) |
(←در فقه) |
||
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
گذشته از تصریح بر حرمت نوشیدن شراب، مباحث دیگری مانند مصادیق و اقسام شراب از نظر [[احکام شرعی]]، نوشیدن باده در ضرورت یا در حالت تشنگی شدید و دسترسی نداشتن به آب، استفاده از باده برای درمان بیماریها، خرید و فروش باده یا مواد اولیه آن برای تهیه باده، همکاری در ساختن باده، حد شرعی باده گساری و یا باده نوشی، پاکی و ناپاکی باده و مالیت آن مطرح شده است. هر چند در [[قرآن]] فقط بر حرمت خمر (به معنای شراب انگور بنابر مشهور) تصریح شده است، فقها به دلیل چند حدیث <ref>مثلاً حدیثی که در آن، علاوه بر شراب انگور، شراب خرما و گندم و جو و عسل نیز خمر نامیده شده است ؛ یا حدیثی که خمر را نه به دلیل نام به جهت اثر آن حرام می‌داند رجوع کنید به بخاری، ج ۷، ص ۱۹۸ و ۲۰۱؛ کلینی، ج ۶، ص ۴۱۲</ref> و یک قرینه<ref>ابن حجر، عسقلانی، فتح الباری بشرح صحیح البخاری، ج ۸، ص ۲۲۳</ref> این حکم را به تمام اقسام باده تعمیم داده‌اند. همچنین، براساس حدیث «ما اَسْکَرَ کَثیرُهُ فَقَلیلُهُ حَرامٌ» (هر چیزی که مقدار زیاد آن مست می‌کند اندکش نیز حرام است)،<ref>رجوع کنید به کلینی، ج ۶، ص ۴۰۸۴۱۱؛ زحیلی، ج ۶، ص ۱۶۶</ref> نوشیدن باده را، حتی اگر به مستی نینجامد، همچنانکه به کار بردن آن را به صورت های دیگر (مثلاً برای احتقان و بستن زخم)،<ref>رجوع کنید به نجفی، ج ۴۱، ص ۴۵۰</ref> [[حرام]] دانسته‌اند. | گذشته از تصریح بر حرمت نوشیدن شراب، مباحث دیگری مانند مصادیق و اقسام شراب از نظر [[احکام شرعی]]، نوشیدن باده در ضرورت یا در حالت تشنگی شدید و دسترسی نداشتن به آب، استفاده از باده برای درمان بیماریها، خرید و فروش باده یا مواد اولیه آن برای تهیه باده، همکاری در ساختن باده، حد شرعی باده گساری و یا باده نوشی، پاکی و ناپاکی باده و مالیت آن مطرح شده است. هر چند در [[قرآن]] فقط بر حرمت خمر (به معنای شراب انگور بنابر مشهور) تصریح شده است، فقها به دلیل چند حدیث <ref>مثلاً حدیثی که در آن، علاوه بر شراب انگور، شراب خرما و گندم و جو و عسل نیز خمر نامیده شده است ؛ یا حدیثی که خمر را نه به دلیل نام به جهت اثر آن حرام می‌داند رجوع کنید به بخاری، ج ۷، ص ۱۹۸ و ۲۰۱؛ کلینی، ج ۶، ص ۴۱۲</ref> و یک قرینه<ref>ابن حجر، عسقلانی، فتح الباری بشرح صحیح البخاری، ج ۸، ص ۲۲۳</ref> این حکم را به تمام اقسام باده تعمیم داده‌اند. همچنین، براساس حدیث «ما اَسْکَرَ کَثیرُهُ فَقَلیلُهُ حَرامٌ» (هر چیزی که مقدار زیاد آن مست می‌کند اندکش نیز حرام است)،<ref>رجوع کنید به کلینی، ج ۶، ص ۴۰۸۴۱۱؛ زحیلی، ج ۶، ص ۱۶۶</ref> نوشیدن باده را، حتی اگر به مستی نینجامد، همچنانکه به کار بردن آن را به صورت های دیگر (مثلاً برای احتقان و بستن زخم)،<ref>رجوع کنید به نجفی، ج ۴۱، ص ۴۵۰</ref> [[حرام]] دانسته‌اند. | ||
البته [[ابوحنیفه]] و شاگردش [[ابویوسف قاضی|ابویوسف]] میان خمر و سایر مسکرات از چند نظر، از جمله جواز نوشیدن برخی از آنها بدون قصد [[لهو]] ولعب، فرق گذاشته‌اند، هر چند فتوای مقبول نزد حنفیان نیز همان فتوای مشهور است.<ref> | البته [[ابوحنیفه]] و شاگردش [[ابویوسف قاضی|ابویوسف]] میان خمر و سایر مسکرات از چند نظر، از جمله جواز نوشیدن برخی از آنها بدون قصد [[لهو]] ولعب، فرق گذاشته‌اند، هر چند فتوای مقبول نزد حنفیان نیز همان فتوای مشهور است.<ref>زحیلی،الفقه السلامی وادلته، ۱۴۰۴ق، ج ۶، ص ۱۴۸ـ۱۶۶</ref> [[ابوحنیفه]] در تعریف «خمر» نیز، برخلاف دیگران، علاوه بر گیرایی (اشتداد) و تولید مستی (اِسکار)، کف کردن (اِزْباد) را شرط کرده است.<ref>زحیلی،الفقه الاسلامی و ادلته، ۱۴۰۴ق، ج ۶، ص ۱۵۲؛ طوسی، ج ۲، ص ۴۸۴</ref> | ||
در تعریف «اِسکار» نیز فقها به عوارضی چون زوال عقل و هذیان گویی اشاره کرده‌اند؛<ref>زحیلی، الفقه وادلته، ج ۶ ص ۱۴۹؛ ابن اخوه، ص ۸۸</ref> اما به اعتقاد [[صاحب جواهر]]<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج ۶، ص ۱۳، ج ۴۱، ص ۴۴۹</ref> تشخیص این امر مبتنی بر عرف است، همچنانکه ملاک در تولید مستی مزاج‌های معتدل است نه مزاج‌های سریع الانفعال یا برعکس.<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج ۶، ص ۱۲</ref> | در تعریف «اِسکار» نیز فقها به عوارضی چون زوال عقل و هذیان گویی اشاره کرده‌اند؛<ref>زحیلی، الفقه وادلته، ج ۶ ص ۱۴۹؛ ابن اخوه، ص ۸۸</ref> اما به اعتقاد [[صاحب جواهر]]<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج ۶، ص ۱۳، ج ۴۱، ص ۴۴۹</ref> تشخیص این امر مبتنی بر عرف است، همچنانکه ملاک در تولید مستی مزاج‌های معتدل است نه مزاج‌های سریع الانفعال یا برعکس.<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج ۶، ص ۱۲</ref> | ||