سید هاشم حداد: تفاوت میان نسخه‌ها

به نوشته [[سید محمد حسین حسینی تهرانی]]، حدّاد در [[توحید]] بسیار [[تعصب]] داشت و کلمه [[فنا]] بیش از هر واژه دیگرى بر زبان او جارى بود. حدّاد معتقد بود که توجه به صحت یا بطلان عمل، موجب غفلت از حق و ابتلا به [[شرک|دوگانه‌پرستى]] می‌گردد. به نظر حدّاد، [[وحدت‏ وجود]] از معارف بسیار عالى است که کسى قادر به ادراک آن -چندان که سزاوار اوست- نیست و معناى آن نزد حدّاد این است که جز [[خدا]] چیز دیگرى وجود بالذات و مستقل ندارد؛ یعنى، وجود حقیقى، اوست و دیگر موجودات، عین وابستگى و نیاز به حق هستند. همچنین به نظر او، اینکه حاجى در اعمال و مناسک [[حج]]، به‏‌ویژه در [[رمى جمره]] اولى و وسطى، رو به قبله [[شیطان]] را رمى می‌کند و در رمی‌ جمره عقبی، پشت به [[قبله]] این عمل را انجام می‌دهد، بدان معناست که حاجى با توجه به اصل [[توحید]]، که بدون سمت و سوى است و نیز با نفسى که توجه به آن سمت و سویى ندارد، شیطان را رمى می‌کند. به نظر او، رمی‌ جمره عقبه از دو رمى دیگر زلال‌تر و به توحید نزدیک‌تر است.

سید هاشم حداد، [[شهادت]] [[امام حسین|امام حسین (ع)‌]] را عالی‌ترین منظر عشق و زیباترین جلوه جلال و جمال و نیکوترین مظاهر [[اسماء الهی|اسماء]] رحمت و غضب الهى می‌دانست. به نظر او، اگر گوشه‌اى از تجلیات الهى در [[عاشورا]] را به سالکان نشان دهند تا ابد مدهوش می‌گردند. شیوه نگرش او به شهادت امام حسین (ع) مسبوق به توصیف عرفانى [[جلال‌الدین مولوى]] از عاشورا در [[مثنوى معنوی|مثنوى]]<ref>تصحیح نیکلسون، چاپ پورجوادی، تهران ۱۳۶۳ش، ج۳، دفتر۶، ص۳۱۶ـ۳۲۰</ref> است. وی با آنکه برخی آرای [[ابن عربی]] را پذیرفته بود، اما از وى انتقاد نیز می‌کرد.