confirmed، templateeditor
۱۱٬۰۹۴
ویرایش
(ویکی سازی) |
(تمیز کاری) |
||
خط ۶۱: | خط ۶۱: | ||
==شهادت== | ==شهادت== | ||
ابن زیاد دستور داد وی را از بالای قصر به زمین انداختند، در این حال استخوانهایش شکست، شخصی نزدیک رفت و سرش را برید، وقتی با اعتراض مردم روبرو شد، گفت میخواستم راحتش کنم،<ref>بلاذری، أنساب الأشراف، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۱۶۹.</ref> طبری قاتل وی را شخصی به نام [[عبدالملک بن عمیر اللخمی]] میداند<ref>طبری، تاریخ، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۳۹۸.</ref> که در دورهای از حکومت [[بنی امیه]] عهدهدار [[ | ابن زیاد دستور داد وی را از بالای قصر به زمین انداختند، در این حال استخوانهایش شکست، شخصی نزدیک رفت و سرش را برید، وقتی با اعتراض مردم روبرو شد، گفت میخواستم راحتش کنم،<ref>بلاذری، أنساب الأشراف، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۱۶۹.</ref> طبری قاتل وی را شخصی به نام [[عبدالملک بن عمیر اللخمی]] میداند<ref>طبری، تاریخ، ۱۹۶۷م، ج۵، ص۳۹۸.</ref> که در دورهای از حکومت [[بنی امیه]] عهدهدار منصب [[قضاوت]] بود و به [[فاسق|فسق]] و فجور شهرت داشت.<ref>ابوالصلاح حلبی، تقریب المعارف، ۱۴۰۴ق، ص۳۹۹.</ref> | ||
ابن کثیر همین داستان را برای [[قیس بن مسهر صیداوی]] نقل کرده است.<ref>ابن کثیر، البدایةوالنهایة، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۱۶۸</ref> وی شهادت عبدالله بن یقطر را در [[روز عاشورا]] همراه امام حسین(ع) میداند.<ref>ابن کثیر، البدایةوالنهایة، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۱۸۹.</ref> [[مفید]] نیز در [[الاختصاص]] وی را در زمره [[شهدای کربلا]] در روز عاشورا آورده است.<ref> مفید، الاختصاص، ۱۴۱۳ق، ص۸۳.</ref> و نامه رسان را قیس بن مسهر میداند<ref>مفید، الإرشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۷۰.</ref> اگر چه در [[الارشاد]] از عبدالله بن یقطر نیز به عنوان قول ضعیف یاد میکند.<ref>مفید، الإرشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۷۰.</ref> | ابن کثیر همین داستان را برای [[قیس بن مسهر صیداوی]] نقل کرده است.<ref>ابن کثیر، البدایةوالنهایة، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۱۶۸</ref> وی شهادت عبدالله بن یقطر را در [[روز عاشورا]] همراه امام حسین(ع) میداند.<ref>ابن کثیر، البدایةوالنهایة، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۱۸۹.</ref> [[مفید]] نیز در [[الاختصاص]] وی را در زمره [[شهدای کربلا]] در روز عاشورا آورده است.<ref> مفید، الاختصاص، ۱۴۱۳ق، ص۸۳.</ref> و نامه رسان را قیس بن مسهر میداند<ref>مفید، الإرشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۷۰.</ref> اگر چه در [[الارشاد]] از عبدالله بن یقطر نیز به عنوان قول ضعیف یاد میکند.<ref>مفید، الإرشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۷۰.</ref> |