آیه نقض قسم: تفاوت میان نسخه‌ها

آیه نقض قسم درباره ماجرای سوگند [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]]، [[بلال حبشی]] و [[عثمان بن مظعون]] نازل شد که بر [[رهبانیت|ترک لذت‌های دنیایی]] سوگند خورده بودند و توسط [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اکرم(ص)]] از این کار نهی شدند. [[مجتهد|فقها]] ملاک و شرط مجازات شکستن سوگند را قصد و اراده دانسته و معتقدند سوگندهایی که بدون قصد و اراده بر زبان شخص جاری شوند، [[کفاره]] ندارد.

به عقیده [[ابن‌شهرآشوب|ابن‌ شهرآشوب]]، [[محدث|محدّث]] [[شیعه|شیعی]] در قرن ششم هجری قمری و قطب راوندی از شاگردان [[فضل بن حسن طبرسی|شیخ طبرسی]] این فراز از آیه وَاحْفَظُوا أَيْمَانَكُمْ اشاره بر این دارد که سوگند بر [[گناه|معصیت]] منعقد نمی‌شود پس اگر کسی به [[خدا]] قسم بخورد که کار [[حرام|حرامی]] را انجام دهد یا [[واجب|واجبی]] را ترک کند، سوگندش منعقد نمی‌شود و کفاره ندارد.<ref>ابن‌شهر آشوب، متشابه القرآن و مختلفه، ۱۳۶۹ق، ج۲، ص۲۰۲؛ قطب راوندی، فقه القرآن، ۱۴۰۵ق، ج۲، ص۲۳۸.</ref> [[سید مرتضی]] فقیه و متکلم امامی (۳۵۵-۴۳۶ق) این حکم را مخصوص [[فقه امامیه]] دانسته است در حالی که در سایر فرقه‌ها اینگونه سوگند را منعقد شده می‌دانند و مخالفت با آن را مستلزم کفاره می‌دانند.<ref>علم الهدی، الانتصار، ۱۴۱۵ق، ص۳۵۱.</ref> شیخ مفید فقیه امامیه در قرن‌های چهارم و پنجم قمری معتقد است که اگر کسی چنین سوگندی یاد کند فقط [[گناه]] کرده است و کفاره‌ای بر او نیست.<ref>شیخ مفید، المقنعة، ۱۴۱۰ق، ص۵۵۴.</ref>

به اعتقاد [[مجتهد|فقها]] در این فراز از [[آیه]] «إِطْعَامُ عَشَرَةِ مَسَاكِينَ مِنْ أَوْسَطِ مَا تُطْعِمُونَ أَهْلِيكُمْ أَوْ كِسْوَتُهُمْ» ده نفر ملاک حکم قرار گرفته است از این رو عدول از آن جایز نیست.<ref>ابن‌شهر آشوب، متشابه القرآن و مختلفه، ۱۳۶۹ق، ج۲، ص۲۰۶؛ علامه حلی، قواعد الاحکام، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص۳۰۴</ref> به عقیده ابن‌شهرآشوب<ref>ابن‌شهر آشوب، متشابه القرآن و مختلفه، ۱۳۶۹ق، ج۲، ص۲۰۶.</ref>، شیخ طوسی و شیخ طبرسی<ref>طبرسی، المؤتلف من المختلف، ۱۴۱۰ق، ج۲، ص۲۴۳.</ref> این فراز از آیه اشاره بر این دارد که زن می‌تواند کفاره خودش را به شوهرش اگر [[فقیر]] باشد بپردازد، زیرا [[خدا|خداوند]] هیچ فرقی بین مساکین قرار نداده است.