آیه نماز جمعه: تفاوت میان نسخه‌ها

به نوشته [[تفسیر نمونه]]، در آیه، مراد از ندا دادن برای [[نماز]]، [[اذان]] است؛ زیرا در [[اسلام]] جز اذان ندایی برای نماز وجود ندارد و ازا ین‌رو در جای دیگری از [[قرآن]] آمده است:‌ «وَ إِذا نادَیتُمْ إِلَی الصَّلاة» (و هنگامی که مردم را برای نماز می‌خوانید). برپایه این سخن معنای آیه این می‌شود که هنگامی که صدای اذان ظهر روز [[جمعه]] آمد، مسلمانان موظف‌اند کسب‌و‌کار را رها کنند و با شتاب برای خواندن [[نماز جمعه]] حاضر شوند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۴، ص۲۶.</ref> برپایه [[المیزان]] نیز آیه بر [[وجوب]] نماز جمعه و نهی از دادوستد هنگام آن تأکید می‌کند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۹، ص۲۷۳.</ref> به نوشته این کتاب عبارت «وَ ذَرُوا البَیع» (تجارت را رها کنید)، تنها از تجارت نهی نمی‌کند؛ بلکه از هر کاری که انسان را از نماز جمعه باز دارد، نهی می‌کند. دلیل این مسئله سیاق آیه است که دلالت می‌کند هنگام برپایی نماز جمعه هرگونه مشغولیتی به‌جز آن جایز نیست.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۹، ص۲۷۳.</ref> البته این حکم مربوط به زمان حضور [[معصوم]] است که در آن حضور در نماز جمعه [[واجب عینی]] است.<ref>سروش، «اقامه جمعه در دولت اسلامی»، ص۱۰۱.</ref>

در کتاب‌های [[فقه|فقهی]] در مواردی ازجمله اثبات [[وجوب]] [[نماز جمعه]]، خواندن [[خطبه|خطبه‌ها]] بعد از [[اذان]] و [[حرمت]] دادوستد هنگام برپایی نماز جمعه، به [[آیه]] نماز جمعه استناد می‌شود.<ref>برای نمونه نگاه کنید به محقق حلی، المعتبر، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۲۷۴؛ بحرانی، الحدائق الناضره، ۱۴۰۵ق، ج۱۰، ص۱۷۲؛ شیخ طوسی، الخلاف، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۵۹۸.</ref> برای نمونه [[علامه حلی]] نوشته است: در آیه، [[وجوب]] سعی (فَاسْعَوْا) بعد از واژه «نُودِی لِلصَّلاة» که دلالت بر اذان می‌کند، به‌کار رفته است. این نشان می‌دهد که [[واجب]] است خطبه‌های نماز جمعه بعد از اذان، ایراد شود.<ref>علامه حلی، مختلف الشیعه، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۲۱۳.</ref>

بنابر [[روایت|روایتی]] از کتاب [[من لایحضر]]، در [[مدینه]] مرسوم بوده که هنگام قرائت [[اذان]] برای [[نماز جمعه]]، ندا می‌دادند که دادوستد [[حرام]] شد و سپس [[آیه]] نماز جمعه را تلاوت می‌کردند.<ref>شیخ صدوق، من لایحضره الفقیه، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۲۹۹.</ref>

 

==منابع==