کاربر ناشناس
حسین خلیلی تهرانی: تفاوت میان نسخه‌ها
←ولادت و تحصیلات
imported>Mashg بدون خلاصۀ ویرایش |
imported>Mashg |
||
| خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
* سيد اسد اللّه بيدآبادى؛ | * سيد اسد اللّه بيدآبادى؛ | ||
* ملا محمد تقى گلپايگانى؛<ref>حبيب آبادى، مكارم الآثار در احوال رجال دوره قاجار، ۱۳۶۴ش، ج۳، ص۸۹۵.</ref> | * ملا محمد تقى گلپايگانى؛<ref>حبيب آبادى، مكارم الآثار در احوال رجال دوره قاجار، ۱۳۶۴ش، ج۳، ص۸۹۵.</ref> | ||
میرزا خلیل از این اساتید خود [[اجازه روایت]] گرفت.<ref>رجوع کنید به حرزالدین، معارف الرجال فی تراجم العلماء و الادباء، ۱۴۰۵ق، ج ۱، ص ۲۷۹ـ ۲۸۰؛ آل محبوبه، ج ۲، ص ۲۲۶ـ۲۲۷؛ آقابزرگ طهرانی، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ۱۴۰۳، ج ۱، ص ۱۸۳، ج ۱۹، ص ۶۰</ref> سپس در نجف به تدریس [[فقه]] پرداخت. | میرزا خلیل از این اساتید خود [[اجازه روایت]] گرفت.<ref>رجوع کنید به حرزالدین، معارف الرجال فی تراجم العلماء و الادباء، ۱۴۰۵ق، ج ۱، ص ۲۷۹ـ ۲۸۰؛ آل محبوبه، ماضی النجف و حاضرها، ۱۴۰۶ق، ج ۲، ص ۲۲۶ـ۲۲۷؛ آقابزرگ طهرانی، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ۱۴۰۳، ج ۱، ص ۱۸۳، ج ۱۹، ص ۶۰</ref> سپس در نجف به تدریس [[فقه]] پرداخت. | ||
احاطه او بر فروع فقهی و همچنین تسلطش در تدریس، ستایش شده و گفته شده که از آرای بلند و قدرت بیان فوق‌العاده برخوردار بوده است.<ref>آل محبوبه، ج ۲، ص ۲۲۶؛ آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعه، ۱۴۰۴، جزء ۱، قسم ۲، ص ۵۷۳ ـ۵۷۴.</ref> | احاطه او بر فروع فقهی و همچنین تسلطش در تدریس، ستایش شده و گفته شده که از آرای بلند و قدرت بیان فوق‌العاده برخوردار بوده است.<ref>آل محبوبه، ماضی النجف و حاضرها، ۱۴۰۶ق، ج ۲، ص ۲۲۶؛ آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعه، ۱۴۰۴، جزء ۱، قسم ۲، ص ۵۷۳ ـ۵۷۴.</ref> | ||
میرزا خلیل بعد از مدتی تدریس، کرسی تدریس را رها کرد و به تهجد پرداخت. او اکثر اوقات در مسجد کوفه و سهله به عبادت می پرداخت. و عادت به [[زیارت اربعین]] [[کربلای معلی]] با پای پیاده داشت.<ref>حبيب آبادى، مكارم الآثار در احوال رجال دوره قاجار، ۱۳۶۴ش، ج۳، ص۸۹۴-۸۹۷.</ref> | |||
== مرجعیت == | == مرجعیت == | ||
میرزا حسین خلیلی تهرانی، پس از وفات [[شیخ محمدحسین کاظمی]] (۱۳۰۸) و رحلت [[میرزای شیرازی]] (۱۳۱۲)، از [[مراجع تقلید]] زمان خود به شمار می‌آمد و مقلدانی در [[ایران]]، [[هند]]، [[عراق]] و دیگر بلاد [[اسلام]] داشت.<ref>حرزالدین، معارف الرجال فی تراجم العلماء و الادباء، ۱۴۰۵ق، ج ۱، ص ۲۷۷؛ آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعه، ۱۴۰۴، جزء ۱، قسم ۲، ص ۵۷۴.</ref> | میرزا حسین خلیلی تهرانی، پس از وفات [[شیخ محمدحسین کاظمی]] (۱۳۰۸) و رحلت [[میرزای شیرازی]] (۱۳۱۲)، از [[مراجع تقلید]] زمان خود به شمار می‌آمد و مقلدانی در [[ایران]]، [[هند]]، [[عراق]] و دیگر بلاد [[اسلام]] داشت.<ref>حرزالدین، معارف الرجال فی تراجم العلماء و الادباء، ۱۴۰۵ق، ج ۱، ص ۲۷۷؛ آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعه، ۱۴۰۴، جزء ۱، قسم ۲، ص ۵۷۴.</ref> | ||