حسین خلیلی تهرانی: تفاوت میان نسخه‌ها

میرزا حسین ضمن اینکه فردی [[تقوا|باتقوا]] بود و اوقات زیادی را در [[مسجد کوفه]] و [[مسجد سهله]] به [[عبادت]] می‌گذراند، به خوش‌اخلاقی، خوش‌سخنی و رئوف بودن مشهور بود. او یک زائرسرا، دو [[مدرسه علمیه]] و قنات در [[نجف]] احداث و برای عموم [[وقف]] کرد. میرزا حسین در [[شوال]] ۱۳۲۶ق در مسجد سهله درگذشت و پیکرش تا نجف [[تشییع]] و در آنجا، کنار مدرسه‌ای که بنا نهاده بود [[دفن]] شد.

با آغاز نهضت مشروطه، تهرانی همراه با آخوند خراسانی و [[شیخ عبداللّه مازندرانی]] (متوفی ۱۳۳۰) از آن حمایت کرد. این سه روحانی که بعد از وفات میرزای شیرازی مرجعیت شیعیان را به عهده داشتند و با عنوان [[مراجع ثلاث]] نجف شناخته می‌شدند، با نامه‌ها، پیام‌ها و ارشادهای خود، سهم مهمی در پیروزی نهضت مشروطه داشتند. هدف آنان از این حمایت که از عمده‌ترین عوامل پیروزی انقلاب مشروطه دانسته شده، حفظ مذهب اسلام و از میان برداشتن حکومت استبداد و کوتاه کردن دست متجاوزان خارجی بیان شده است.<ref>رجوع کنید به حائری، تشیع و مشروطیت در ایران و نقش ایرانیان مقیم عراق، ۱۳۶۴ش،‌ ص ۱۲۳ـ۱۲۴، ۱۳۳ـ۱۳۴.</ref>

تهرانی فردی متقی بود و مداومت و مراقبت به قرائت [[دعا|ادعیه]] و [[زیارات]] داشت. بسیاری از اوقات خود را در [[مسجد کوفه]] و [[مسجد سهله]] به [[عبادت]] می‌گذراند و پیاده به زیارت [[کربلا]] می‌رفت. خوش‌اخلاق و خوش‌سخن و بسیار رئوف بود.

تهرانی در [[شوال]] ۱۳۲۶ق در [[مسجد سهله]] درگذشت و پیکرش را در شریعه فرات غسل دادند و تا [[نجف]] [[تشییع]] و در کنار مسجد خودش در مقبره ای که خود مهیا کرده بود، [[دفن]] شد.<ref>حبيب‏ آبادى، مكارم الآثار در احوال رجال دوره قاجار، ۱۳۶۴ش، ج۳، ص۸۹۷.</ref>  در [[ایران]] و [[هند]] و [[عراق]]، برای او مراسم سوگواری برگزار شد و بازار تهران چند روز تعطیل شد. شعرای بسیاری در رثای وی شعر سروده‌اند.<ref>رجوع کنید به ناظم الاسلام کرمانی ، بخش ۲، ج ۴، ص ۲۳۸ـ۲۳۹؛ آل محبوبه، ج ۲، ص ۲۲۸ـ۲۲۹؛ آقابزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعه، ۱۴۰۴ق، جزء ۱، قسم ۲، ص ۵۷۶</ref> پس از وفات تهرانی، شایع شد که وی با زهر مسموم شده است و حتی او را «ذبیح اعظم» و «شهید اکبر» خواندند.<ref>ناظم الاسلام کرمانی، بخش ۲، ج ۴، ص ۲۴۶؛ حبيب‏ آبادى، مكارم الآثار در احوال رجال دوره قاجار، ۱۳۶۴ش، ج۳، ص۸۹۴-۸۹۷.</ref></ref>