بنگلادش: تفاوت میان نسخه‌ها

[[شیعیان]] از نظر تیره و نژادی، خود را به دو گروه بیهاری و بنگالی تقسیم می‌نمایند. بیهاری به شیعیان مهاجر [[پاکستان]]ی و [[هند]]ی و اردو زبان گفته می‌شود. گروه بنگالی، بومیان بنگلادش و با زبان بنگالی هستند. هم‌چنین شیعیان به دو گروه شیعیان قدیمی و تازه‌شیعیان (مستبصر) تقسیم می شوند. {{یادداشت|شیعیان قدیمی شامل [[سادات]]، غیرسادات و [[خوجه‌های اثناعشری]] می‌شوند. [[سادات]] بیشتر در مرکز کشور بنگلادش(داکا) ساکن هستند و تعدادی از آنها هم در شهرهای رنگپور، سیدپور، سیلهت، چیتاگنگ و کولنا پراکنده‌اند. شیعیان غیر سادات هم در نقاط مختلف کشور پراکنده هستند. خوجه‌های اثناعشری هم همانند سایر شیعیان پیش از استقلال بنگلادش (۱۹۷۲ م) از [[هند]] و پاکستان غربی آمده‌اند و جمعیت قابل ملاحظه‌ای بودند. قابل ذکر است که غالب شیعیان قدیمی اردو زبان هستند و همه مراسم مذهبی خود را به زبان اردو برگزار می‌کنند.}}{{یادداشت|اکثر قریب به اتفاق مستبصرین پس از پیروزی [[انقلاب اسلامی ایران]] روی به تشیع آوردند. مستبصرین پایبندی بیشتری به اعتقادات خویش دارند و در تبلیغ، از شیعیان قدیمی فعال‌تر هستند. آنان حدود نیمی از کل جمعیت شیعیان بنگلادش (هفت هزار نفر) را تشکیل می‌دهند. در حالی که طبق همین آمار، جمعیت شیعیان اصیل هشت تا نه هزار نفر برآورد می‌شود. در بین مستبصرین افراد تحصیلکرده دانشگاهی و باسواد بیشتر دیده می‌شود و برخی از آنها به دلیل مشکلات خانوادگی و به خاطر حفظ مشاغل اداری در ابراز [[شیعه]] بودن [[تقیه]] می‌کنند.}}

شیعیان در کشور بنگلادش در نقاط مختلف پراکنده هستند. سه تا پنج هزار نفر از این جمعیت در داکا (پایتخت) زندگی می‌کنند{{یادداشت|این افراد اغلب بسیار محافظه کار بوده و به جز تعداد انگشت شماری، مابقی دارای وضعیت اقتصادی خوبی نیستند.}} آنها در قالب چند [[حسینیه]]، [[امام باره]] و هیأت عزاداری فعالیت مذهبی خویش را انجام می‌دهند.