ما رأیت الا جمیلا: تفاوت میان نسخه‌ها

عده‌ای خاستگاه جمله حضرت زینب(س) را زیبایی [[خدا|خداوند]] و افعال او دانسته و معتقدند که حضرت زینب(س) مصیبت‌های [[روز عاشورا|عاشورا]] را از این نظر زیبا دانست؛<ref>علوی علی‌آبادی، فاطمه سادات، «مارأیت الا جمیلا»، پژوهشنامه معارف حسینی، دوره ۴، شماره ۱۴، ۱۳۹۸ش؛ [https://ahlolbait.com/media/17881 «شرح عبارت "ما رأیت الا جمیلا" (بخش اول) - سید محمد مهدی میرباقری»]، موسسه تحقیقات و نشر معارف اهل البیت(ع).</ref> برخی از محققان، تصور مشهوری که معتقد است حضرت زینب(س) هر چه را در [[کربلا]] رخ داده، زیبا قلمداد کرده است، خلاف واقع دانسته و معتقدند ایشان متناسب با سؤالی که در مورد کار خداوند با برادرش پرسید به پاسخگویی پرداخت. بنابراین جمله حضرت زینب(س) چند کلمه در تقدیر دارد و در اصل چنین است: «ما رأیت من الله الا صنعا جمیلا» از خداوند چیزی جز زیبایی ندیدم.<ref>[https://eheyat.com/%D9%85%D8%B9%D9%86%D8%A7%DB%8C-%D8%B5%D8%AD%DB%8C%D8%AD-%D9%85%D8%A7-%D8%B1%D8%A3%DB%8C%D8%AA-%D8%A7%D9%84%D8%A7-%D8%AC%D9%85%DB%8C%D9%84%D8%A7/ «معنای صحیح ما رأیت الا جمیلا»]، پایگاه اطلاع رسانی هیأت رزمندگان اسلام.</ref>

جمله ما رأیت الا جمیلا» و هدف [[حضرت زینب سلام الله علیها|حضرت زینب(س)]] در به کار بردن این جمله، بارها از سوی محققان مورد تفسیر و تأویل قرار گرفته است و پیامدها و کارکردهای مختلفی را برای آن ذکر کرده‌اند.<ref>مشاهری فرد، عطیه، «تأملی زیبایی‌شناختی بر ما رأیت الا جمیلا»</ref> بعضی از آنها عبارت‌اند از:

برخی از محققان معتقدند که [[عبیدالله بن زیاد]] سعی داشت با ارتباط دادن رفتار خود به خواست الهی و نادیده گرفتن خطای انسان‌ها، بر جنایت‌های [[روز عاشورا]] سرپوش بگذارد و پرونده [[شهادت]] امام و یارانش را ببندد،<ref>هاشمی نژاد، درسی که حسین(ع) به انسانها آموخت، ۱۳۸۲ش، ص۲۰۸؛ [http://www.javabcity.ir/node/869 «معنا و تفسیر دقیق جمله حضرت زینب(س) مارایت الا جمیلا چیست؟»]، شهر جواب.</ref> اما حضرت زینب(س) با این سخن حقایق را بازگو کرد و دیدگاه ابن زیاد مبنی بر خدایی بودن شکست امام را رد نمود.<ref>هاشمی نژاد، درسی که حسین(ع) به انسانها آموخت، ۱۳۸۲ش، ص۲۰۸</ref> بنابراین سخنان حضرت زینب سبب آشکار شدن حقایق قیام برای حاضران و رسوایی ابن زیاد در مجلس شد.<ref>هاشمی نژاد، درسی که حسین(ع) به انسانها آموخت، ۱۳۸۲ش، ص۲۰۸.</ref>