کاربر ناشناس
غیبت کبرا: تفاوت میان نسخهها
←آغاز و پایان غیبت کبرا: لینک
جز (تمیز کاری) |
imported>Kheradmand (←آغاز و پایان غیبت کبرا: لینک) |
||
خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
==آغاز و پایان غیبت کبرا== | ==آغاز و پایان غیبت کبرا== | ||
غیبت کبرا در سال ۳۲۹ق. و با وفات آخرین [[نیابت خاصه|نائب خاص]] امام زمان، [[علی بن محمد سمری|علی بن محمد سَمری]] آغاز میشود.<ref>جاسم حسين، تاريخ سياسى غيبت امام دوازدهم(عج)، ۱۳۸۵ش، ص۱۹ و ۲۴؛ جعفریان، حیات فکری و سیاسی ائمه، ۱۳۸۱ش، ص۵۷۹.</ref> طبق بیشتر منابع شیعه وی در [[نیمه شعبان]] سال ۳۲۹ق وفات یافته است؛ اما [[شیخ صدوق]] و [[فضل بن حسن طبرسی]] وفات او را در سال ۳۲۸ق میدانند.<ref>شیخ صدوق، کمال الدین، ۱۴۰۵ق، ج۲، ص۵۰۳؛ طبرسی، اِعلام الوری، ۱۴۱۷ق، ص۴۱۷.</ref> | غیبت کبرا در [[ سال ۳۲۹ هجری قمری|سال ۳۲۹ق.]] و با وفات آخرین [[نیابت خاصه|نائب خاص]] امام زمان، [[علی بن محمد سمری|علی بن محمد سَمری]] آغاز میشود.<ref>جاسم حسين، تاريخ سياسى غيبت امام دوازدهم(عج)، ۱۳۸۵ش، ص۱۹ و ۲۴؛ جعفریان، حیات فکری و سیاسی ائمه، ۱۳۸۱ش، ص۵۷۹.</ref> طبق بیشتر منابع شیعه وی در [[نیمه شعبان]] سال ۳۲۹ق وفات یافته است؛ اما [[شیخ صدوق]] و [[فضل بن حسن طبرسی]] وفات او را در سال ۳۲۸ق میدانند.<ref>شیخ صدوق، کمال الدین، ۱۴۰۵ق، ج۲، ص۵۰۳؛ طبرسی، اِعلام الوری، ۱۴۱۷ق، ص۴۱۷.</ref> | ||
به گزارش منابع شیعه، یک هفته پیش از درگذشت علی بن محمد سمری، امام زمان در توقیعی از وفات او و آغاز غیبتی طولانی خبر داد و به او امر کرد که جانشینی برای خود انتخاب نکند.<ref>اربلی، کشف الغمه، ۱۴۰۱ق، ج۲، ص۵۳۰؛ طبرسی، احتجاج، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۵۵۵و۵۵۶؛ شیخ صدوق، کمال الدین، ۱۴۰۵ق، ج۲، ص۵۱۶.</ref> در این توقیع زمان پایان این غیبت مشخص نشده است؛ تنها آمده است هنگامی پایان مییابد که بیعدالتی جهان را فراگرفته باشد.<ref>اربلی، کشف الغمه، ۱۴۰۱ق، ج۲، ص۵۳۰؛ طبرسی، احتجاج، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۵۵۵و۵۵۶؛ شیخ صدوق، کمال الدین، ۱۴۰۵ق، ج۲، ص۵۱۶.</ref> | به گزارش منابع شیعه، یک هفته پیش از درگذشت علی بن محمد سمری، امام زمان در توقیعی از وفات او و آغاز غیبتی طولانی خبر داد و به او امر کرد که جانشینی برای خود انتخاب نکند.<ref>اربلی، کشف الغمه، ۱۴۰۱ق، ج۲، ص۵۳۰؛ طبرسی، احتجاج، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۵۵۵و۵۵۶؛ شیخ صدوق، کمال الدین، ۱۴۰۵ق، ج۲، ص۵۱۶.</ref> در این توقیع زمان پایان این غیبت مشخص نشده است؛ تنها آمده است هنگامی پایان مییابد که بیعدالتی جهان را فراگرفته باشد.<ref>اربلی، کشف الغمه، ۱۴۰۱ق، ج۲، ص۵۳۰؛ طبرسی، احتجاج، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۵۵۵و۵۵۶؛ شیخ صدوق، کمال الدین، ۱۴۰۵ق، ج۲، ص۵۱۶.</ref> |