تربت: تفاوت میان نسخه‌ها

تربت در لغت به‌معنای «خاک» است.<ref>ابن منظور؛ فیروزآبادی، ذیل «ترب».</ref> برخی احتمال داده‌اند به خاکی که از اطراف هر قبر مقدسی، همچون قبر [[امامان شیعه|امامان]]، [[پیامبر|پیامبران]]، [[شهید|شهیدان]] و صالحان برداشته می‌شود تربت می‌گویند؛ ولی معنای شایع یا منحصر آن، خاک [[حائر حسینی|قبر امام حسین(ع)]] است و مراد از کلمه «الطین» یا «طین القبر» هم در روایات [[امامان شیعه|ائمه(ع)]]، همین معناست.<ref>شهیدثانی، الفوائد الملیة، ص ۲۱۱؛ بحرانی، الحدائق الناضرة، ج ۷، ص ۲۶۱.</ref>

[[ابوریحان بیرونی]]<ref>بیرونی، آثارالباقیه،ص ۳۲۹</ref> از [[مزار امام حسین(ع)]] با تعبیر «تربت مسعوده» یاد کرده است. تربت همواره نزد [[شیعه|شیعیان]] محترم، مقدس و «شعار» آنان بوده است.<ref>کاشف الغطاء، الارض و التربة الحسینیة، ص ۳۲.</ref>

بنابر [[حدیث|حدیثی]]، [[حضرت عیسی]](ع) ضمن خبردادن به [[حواریون]] از [[شهادت]] [[امام حسین(ع)]]، به حرمت تربت ایشان اشاره کرده است.<ref>ابن بابویه، عیون اخبارالرضا،ج ۲، ص ۵۳۱ ۵۳۲</ref><ref>صدری، خاک بهشت، ص ۲۲.</ref> احادیث متعددی در منابع [[شیعه]] و [[اهل سنّت]] [[روایت]] شده که حاکی از آگاهی [[پیامبر اکرم]](ص) درباره شهادت امام حسین(ع) است. در برخی از آنها آمده است [[جبرائیل]] (یا فرشته‌ای دیگر) تربت سرخ [[کربلا]] را برای [[محمد(ص)|پیامبر(ص)]] آورد که سبب تأثر آن حضرت شد. به سبب وجود تفاوت‌هایی در این احادیث، به‌ویژه درباره [[فرشته|فرشته‌ای]] که تربت را آورده است، برخی احتمال تعدد این واقعه را مطرح کرده‌اند.<ref>بحرانی، عوالم العلوم، ج ۱۷، ص ۱۲۴-۱۳۱.</ref> <ref>امینی، سیرتنا و سنتنا، ص ۵۳-۱۲۹.</ref> این احادیث از طریق زنان و مردان [[صحابه|صحابی]]، از جمله شماری از [[همسران پیامبر]]، از [[محمد(ص)|پیامبر(ص)]] [[روایت]] شده است.<ref>ابن حنبل، المسند،ج ۱۱، ص ۲۰۷-۲۰۸.</ref> <ref>مفید، الارشاد، ج ۲، ص ۱۲۹</ref><ref>علوی شجری، فضل زیارة الحسین، ص ۹۰-۹۲.</ref>

[[پرونده:تبدیل به خون شدن تربت امام حسین(ع).jpg|بندانگشتی|250px|تصویری از تربت امام حسین(ع) که گفته می‌شود در [[روز عاشورا]] به رنگ خون تغییر شکل می‌دهد.<ref>[http://hajj.ir/14/35909 تبدیل شدن تربت کربلا به خون]</ref>]]

بر اساس برخی احادیث که بیشتر آنها از طریق [[ام سلمه|ام سَلَمه]] نقل شده،<ref>موحد ابطحی اصفهانی، ج ۴، ص ۲۱۸-۲۴۲.</ref> پیامبر(ص) تربتی را که [[جبرائیل]] برای وی آورد، به ام سلمه داد و او آن را در شیشه‌ای (یا پیراهن یا روسری خود) نهاد، آنگاه [[پیامبر(ص)]] خون‌رنگ شدن تربت را در [[روز عاشورا]]، نشانه شهادت امام حسین(ع) معرفی کرد.<ref>ابویعلی موصلی، ج ۶، ص ۱۲۹-۱۳۰؛ خُصَیبی، ص ۲۰۲-۲۰۳؛ ابن قولویه، ص ۵۹ ۶۱؛ طبرانی، ج ۳، ص ۱۰۸؛ ابن شجری، ج ۲، ص ۸۲، مجلس ۲۹، ص ۱۳۹-۱۴۰؛ حاکم نیشابوری، ج ۵، ص ۵۶۷.</ref> در برخی منابع، مُفاد این احادیث از جمله [[معجزات پیامبر|معجزات پیامبر(ص)]] به شمار آمده است.<ref>ابونعیم، ص ۵۵۳؛ بیهقی، ج ۶، ص ۴۶۸-۴۷۰.</ref>

خون‌رنگ شدن تربت در روز عاشورا، در برخی گزارش‌های دیگر نیز آمده است.<ref>میثمی عراقی، ص ۵۴۲؛ دستغیب، ص ۱۲۳-۱۲۴.</ref> در منابع شیعی، این احادیث به واسطه حدود ۱۰ راوی، از پیامبر(ص) و [[امام باقر]](ع) و [[امام صادق]](ع) نقل شده است.<ref>طوسی، ۱۴۱۴، ص ۳۱۴-۳۱۸، ۳۳۰؛ فضل طبرسی، ج ۱، ص ۴۲۸.</ref> در برخی از آنها اشاره شده که پیامبر(ص) به‌ام سلمه مقداری تربت داده، و در حدیثی دیگر آمده که این تربت تا هنگام مرگ ام سلمه نزد وی بوده است.<ref>ابن قولویه، کامل الزیارات، ص ۶۰.</ref> و بنا بر روایتی آن تربت نزد امام باقر(ع) بوده است.<ref>طوسی، ۱۴۱۴، ص ۳۱۶</ref> در برخی دعاها نیز به ماجرای تربت آوردن [[جبرائیل]] اشاره یا تصریح شده است.<ref>ابن قولویه، ص ۲۸۰، ۲۸۲، ۲۸۴-۲۸۵؛ مجلسی، ج ۹۸، ص ۱۱۸، ۱۲۹.</ref>

از [[حضرت علی]](ع) احادیثی درباره تربت امام حسین(ع) نقل شده است، از جمله آنکه آن حضرت هنگام عبور از [[کربلا]] در [[جنگ صفین|جنگ صفّین]]، حدیث [[پیامبر(ص)]] را در شأن تربت برای اصحاب نقل کرد.<ref>نصربن مزاحم، وقعة صفین، ص ۱۴۰؛ ابن سعد، الطبقات، ص ۴۸-۴۹؛ ابن حنبل، ج ۱، ص ۴۴۶؛ ابویعلی موصلی، ج ۱، ص ۲۹۸؛ ابن عساکر، ص ۲۳۴۲۳.</ref> ظاهراً این حدیث دو بار، هنگام رفتن [[امام علی]](ع) به صفّین و هنگام بازگشت از آن، در [[کربلا]] شنیده شده است.<ref>موحد ابطحی اصفهانی، ج ۴، ص ۳۶۵-۳۶۶.</ref> در حدیثی دیگر، از آگاهی حضرت علی درباره تربت محل شهادت [[امام حسین(ع)]] سخن رفته است.<ref>ابن سعد، الطبات الکبری، ص ۴۸؛ ابن قولویه، کامل الزیارات، ص ۷۲.</ref> بنا بر حدیثی، آن حضرت هنگام عبور از کربلا ضمن گریستن و اشاره به [[واقعه عاشورا]]، حرمت تربت آنجا را یادآور شدند.<ref>حمیری، ص ۲۶؛ ابن قولویه، کامل الزیارات، ص ۲۶۹-۲۷۰.</ref>

[[امام حسین(ع)]] نیز هنگام رسیدن به [[کربلا]]، حدیث [[ام سلمه]] را درباره تربت نقل کردند.<ref>سبط ابن جوزی، ص ۲۲۵</ref> بنا بر روایات، ام سلمه این [[حدیث]] را هنگام حرکت آن حضرت از [[مدینه]] برای ایشان نقل کرده بود.<ref>خصیبی، ص ۲۰۳؛ مسعودی، ص ۱۶۵؛ ابن حمزه، ۱۴۱۲، ص ۳۳۰-۳۳۱؛ موحد ابطحی اصفهانی، ج ۴، ص ۲۱۸-۲۲۱.</ref>

دیگر [[امامان شیعه|امامان معصوم]] نیز درباره تربت سخن گفته‌اند و با اوصاف «مبارکه»، «طاهره» و «مِسکة مبارکه» آن را ستوده و بر فضیلت آن تأکید کرده‌اند.<ref>ابن قولویه، ص ۲۶۷ ۲۶۸، ۲۷۰-۲۷۱؛ عصفری، ص ۱۶-۱۷؛ مجلسی، بحارالانوار، ج ۹۸، ص ۱۲۸-۱۳۲.</ref> [[امام رضا]](ع) هنگام برداشتن تربت، آن را بوییده و گریسته است.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ج ۹۸، ص ۱۳۱.</ref> در برخی احادیث، از علاقه فرشتگان به تربت سخن رفته است.<ref>ابن قولویه، کامل الزیارات، ص ۶۸؛ مفید، کتاب المزار، ص ۱۵۱؛ صدری، ص ۴۹.</ref>

در متون حدیثی و فقهی، آثار متعددی برای تربت ذکر شده است. در احادیث گفته شده که تربت، شفابخش بیماری‌هاست و شرط تأثیر آن، اعتقاد به آن یا اعتقاد به [[امامت]] [[امام حسین]](ع) دانسته شده است.<ref>کلینی، کافی، ج ۴، ص ۵۸۸؛ علوی شجری، ص ۹۱؛ طوسی، ۱۴۱۱، ص ۷۳۲-۷۳۴؛ ابن مشهدی، ص ۳۶۱-۳۶۳؛ مجلسی، بحارالانوار، ج ۹۸، ص ۱۱۸ به بعد.</ref> برخی احادیث، شیوه برداشتن تربت یا خوردن آن را نیز مؤثر دانسته‌اند.<ref>برقی، ص ۵۰۰؛ کلینی، ج ۴، ص ۲۴۳؛ ابن بابویه، ۱۳۸۶، ص ۴۱۰؛ طوسی، الامالی، ص ۳۱۷.</ref> شفاخواهی از تربت مورد [[اجماع]] [[فقیه|فقهای]] [[امامیه|امامی]] بوده<ref>شهید اول، البیان، ج ۲، ص ۲۵.</ref> و آثاری درباره آن نوشته شده است.

گزارش‌های بسیاری از زبان راویان موثق درباره اثر تربت در دست است.<ref>میثمی عراقی، ص ۵۴۲؛ قمی، ج ۲، ص ۶۹۵؛ اعرجی فحّام، ج ۲، ص ۲۰۴-۲۰۶؛ صدری، ص ۱۰۹-۱۱۰، ۱۱۵-۱۱۶.</ref> شفاخواهی از تربت [[حمزه بن عبدالمطلب|حمزه]]، عموی پیامبر(ص)، و دیگر شهدا و صالحان نیز از دیرباز در میان مسلمانان مرسوم بوده است.<ref>سمهودی، ج ۱، ص ۶۹، ۱۱۶، ج ۲، ص ۵۴۴؛ اعرجی فحّام، ج ۲، ص ۱۷۹-۱۸۲.</ref>

اثر دیگر تربت، ایمنی از ترس است و بر همراه داشتن آن در احادیث تأکید شده است.<ref>ابن قولویه، ص ۲۷۸-۲۸۰؛ طوسی، تهذیب الاحکام، ج ۶، ص ۷۵؛ الامالی، ۱۴۱۴، ص ۳۱۸.</ref> [[امام رضا]](ع) در هر محموله‌ای مانند پارچه، اندکی تربت می‌گذاشته<ref>ابن قولویه، ص ۲۷۸.</ref> و این کار گویا برای ایمنی آن بوده است.<ref>کلباسی، ص ۱۳۰.</ref> همچنین، بنا بر منابع، به همراه داشتن تربت [[برکت]] دارد.<ref>ابن قولویه، ص ۲۷۸؛ نجفی، ج ۱۸، ص ۱۶۲.</ref>

در احادیث به کام برداشتن نوزادان با تربت سفارش شده و فقها آن را [[مستحب]] دانسته<ref>کلینی، کافی، ج ۶، ص ۲۴؛ مفید، المقنعة، ص ۵۲۱؛ سلاّر دیلمی، ص ۱۵۶؛ ابن برّاج، ج ۲، ص ۲۵۹؛ ابن حمزه، الوسیلة الی نیل الفضیلة، ص ۳۷۲؛ بحرانی، الحدائق الناضره، ج ۷، ص ۱۳۱.</ref> و هدیه دادن آن را توصیه کرده‌اند.<ref>شهید اول، الدروس، ج ۲، ص ۲۶.</ref>

فقهای امامی اتفاق نظر دارند که تربت نهادن به همراه میت برای ایمنی او از [[عذاب قبر]] مستحب است،<ref>طوسی،الخلاف، ج ۱، ص ۷۰۶؛ محقق حلّی،المعتبر فی شرح المختصر، ج ۱، ص ۲۹۹-۳۰۰.</ref> اما در شیوه انجام این کار اختلاف نظر دارند.<ref>الفقه المنسوب للامام الرضا(ع)، ص ۱۸۴؛ طوسی، مصباح المتهجّد، ص ۲۰؛ طوسی، الاقتصاد الهادی، ص ۲۵۰؛ ابن ادریس حلّی، ج ۱، ص ۱۶۵؛ محقق حلّی، المعتبر فی شرح المختصر، ج ۱، ص ۳۰۱؛ علامه حلّی، تذکرة الفقهاء، ج ۲، ص ۹۴-۹۵؛ شهید اول، الذکری، ج ۲، ص ۲۱</ref> برخی فقها مستند این [[مستحب|استحباب]] را صرفا متبرک بودن تربت دانسته‌اند،<ref>شهید اول، الذکری، ج ۲، ص ۲۱ موسوی عاملی، ج ۲، ص ۱۳۹.</ref> ولی این عمل به نظر برخی دیگر، مستند به [[حدیث]] است.<ref>طوسی، تهذیب الاحکام، ج ۶، ص ۷۶؛ طوسی، مصباح المتهجّد، ص ۷۳۵؛ احمد طبرسی، ج ۲، ص ۵۸۲؛ یوسف بحرانی، الحدائق الناضره، ج ۴، ص ۱۱۲؛ حرّ عاملی، ج ۳، ص ۳۰؛ علامه حلّی، تذکرة الفقهاء، ج ۲، ص ۹۵؛ شهید اول، الذکری، ج ۲، ص ۲۱.</ref>

برای تربت آثار دیگری هم ذکر شده است؛ از جمله زیاد شدن روزی، علم نافع، عزت یافتن، رفع فقر، و ظهور هر گونه اثر نیک و پسندیده.<ref>ابن قولویه، کامل الزیارات، ص ۲۷۷، ۲۸۲-۲۸۵؛ ابن بسطام، ص ۵۲؛ نوری، ۱۴۰۸، ج ۸، ص ۲۳۷؛ کلباسی، ص ۱۰۹؛ فرهاد میرزا قاجار، ص ۶.</ref> درباره برخی آثار تربت این سوال مطرح شده است که آیا این آثار با خوردن تربت حاصل می‌شود یا ناشی از همراه داشتن آن است؟<ref>نراقی، ج ۱۵، ص ۱۶۳؛ کلباسی، ص ۶۷، ۷۷.</ref>

بنا بر احادیث و کتب فقهی، تربت بهترین چیزی است که می‌توان در [[سجده]] پیشانی را بر آن گذاشت.<ref> ابن بابویه، کتاب من لایحضره الفقیه، ج ۱، ص ۲۶۸؛ شهید اول، الدروس، ج ۲، ص ۲۶؛ یوسف بحرانی، ج ۷، ص ۲۶۰؛ نراقی، ج ۵، ص ۲۶۶.</ref> در برخی روایات آمده که [[امام صادق]](ع) مقداری از تربت [[امام حسین]](ع) را که در کیسه‌ای ابریشمی و زردرنگ نگه می‌داشته، هنگام نماز بر [[سجاده]] خود می‌ریخته و بر آن سجده می‌کرده است.<ref>طوسی، مصباح المتهجّد، ص ۷۳۳؛ دیلمی، ج ۱، ص ۱۱۵؛ محمدباقر مجلسی، ج ۸۲، ص ۱۵۳؛ آل کاشف الغطاء، ص ۳۹.</ref> به موجب برخی متون حدیثی و فقهی، [[سجده]] کردن بر تربت و [[تسبیح]] گفتن با تربت باعث رقت قلب می‌شود.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ج ۲، ص ۱۷۷.</ref>

قدیمی‌ترین متن درباره مُهر تربت که با تعبیر «لوحٌ مِنْ طینِ القبر» از آن یاد شده، در توقیعی از [[امام مهدی|امام عصر]](عج) آمده که در سال ۳۰۸ در پاسخ به سؤالات محمد بن [[عبدالله بن جعفر حمیری|عبدالله بن جعفر حِمیری]] صادر شده است. در این [[حدیث]] و احادیث دیگر، بر [[استحباب]] ذکر گفتن با [[تسبیح]] تربت تأکید شده.<ref>مفید، کتاب المزار، ص ۱۵۰-۱۵۱؛ حسن طبرسی، ص ۲۸۱؛ ابن مشهدی، ص ۳۶۶-۳۶۸؛ حرّ عاملی، ج ۶، ص ۴۵۵-۴۵ مجلسی، ج ۸۲، ص ۳۳۳-۳۴۰.</ref> [[شهید اول]] این احادیث را [[متواتر]] خوانده است.<ref>شهید اول، الدروس الشرعیة فی فقه الامامیة، ج ۲، ص ۲۶.</ref>

بنا بر حدیثی از [[امام صادق]](ع)، تسبیح حضرت [[فاطمه(س)]] نخست از نخ پشمی تابیده بود که عدد تکبیرات بر آن گره زده شده بود. با شهادت [[حمزه بن عبدالمطلب]] در [[جنگ احد]]، [[حضرت فاطمه]](س) از تربت وی تسبیح ساخت. پس از [[شهادت]] امام حسین(ع)، ساختن تسبیح تربت آن حضرت معمول شد. در حدیث دیگری از [[امام صادق]](ع)، تسبیح تربت حمزه با تسبیح تربت امام حسین(ع) مقایسه شده و تربت امام حسین(ع) برتر دانسته شده است.<ref>مفید، الارشاد، ص ۱۵۰-۱۵۱.</ref> در روایات بر ثواب در دست گرفتن تسبیح تربت امام حسین(ع)، حتی بدون گفتن [[ذکر]]، تأکید شده است،<ref>طوسی، مصباح المتهجّد، ص ۷۳۵؛ طوسی، تهذیب الاحکام، ج ۶، ص ۷۵-۷۶؛ احمد طبرسی، ج ۲، ص ۵۸۳؛ مفید، کتاب المزار، ص۱۵۲.</ref> ولی ظاهرا استفاده از تسبیح تربت نیز همچون مهر تربت تا سال ۳۰۸ (تاریخ مکاتبة حمیری) هنوز سنتی فراگیر نبوده است.

با توجه به قداست تربت، احکام خاصی برای آن در کتب فقهی ذکر شده است، از جمله آنکه نجس کردن تربت [[حرام]] و برطرف کردن نجاست از آن [[واجب]] است. حتی نجس کردن تربت ممکن است نشانه کفر باشد.<ref>علامه حلّی، مختلف الشیعة، ج ۱، ص ۲۶۷؛ علامه حلی، تذکرة الفقهاء، ج ۱، ص ۱۲۷؛ نجفی، ج ۸، ص ۳۳۵؛ آل کاشف الغطاء، ص ۱۷۵؛ سبزواری، ص ۱۸</ref> همچنین تربتی که همراه میت نهاده می‌شود، باید به گونه‌ای قرار گیرد که موجب بی‌احترامی به آن نشود.<ref>طباطبائی یزدی، ج ۱، ص ۳۱۵، مسئلة ۹؛ حکیم، ج ۴، ص ۱۹۹.</ref> توهین به تربت، آثار دنیوی ناگواری به همراه دارد.<ref>طوسی، الامالی، ص ۳۲۰؛ نوری، ۱۳۷۸، ج ۲، ص ۲۸۳.</ref>

خوردن خاک، حرام و خوردن تربت، فقط برای [[شفا]]، جایز است.<ref>کلینی، ج ۶، ص ۲۶۵-۲۶۶، ۳۷۸؛ ابن برّاج، ج ۲، ص ۴۳۳؛ ابن حمزه، ص ۴۳۳؛ محقق حلّی، شرایع الاسلام، ج ۳، ص ۱۷۶؛ نراقی، ج ۱۵، ص ۱۶۲؛ کلباسی، ص ۲۸۳۰.</ref> در برخی احادیث و فتاوای فقهی، [[افطار]] با تربت جایز است، گرچه عده‌ای از فقها این امر را درست نمی‌دانند.<ref>الفقه المنسوب للامام الرضا(ع)، ص ۲۱۰؛ ابن شعبه، ص ۴۸۸؛ ابن بابویه، ۱۴۱۴، ج ۲، ص ۱۷۴؛ مفید، مسارّ الشیعة، ص ۳۱؛ ابن طاووس، اقبال، ص ۲۸۱ ؛ شهید اول، البیان، ص ۲۰۳؛ شهید اول، الذکری، ج ۴، ص ۱۷۵-۱۷۶؛ مجلسی، ج ۵۷، ص ۱۵۸-۱۶۱.</ref> مقدار تربتی که برای شفا می‌توان خورد، اندک و حداکثر به مقدار یک نخود تعیین شده است.<ref>کلینی، ج ۶، ص ۳۷۸؛ ابن برّاج، ج ۲، ص ۴۲۹۴۳۰؛ ابن ادریس حلّی، ج ۱، ص ۳۱۸؛ محقق حلّی، شرایع، ج ۳، ص ۱۷۶؛ مجلسی، ج ۵۷، ص ۱۶۱-۱۶۲؛ کلباسی، ص ۴۵-۴۷.</ref>

در برخی روایات، خوردن تربت [[امامان شیعه|امامان]] دیگر نیز مجاز دانسته شده است، اما مورد پذیرش فقها و سازگار با برخی احادیث دیگر نیست.<ref>ابن قولویه، ص ۲۸۰۲۸۱؛ ابن بابویه، عیون اخبارالرضا، ج ۱، ص ۱۰۴؛ مجلسی، ج ۵۷، ص ۱۵۶.</ref>

از نظر فقها، خرید و فروش تربت جایز است،<ref>شهید اول، الدروس، ج ۲، ص ۲۶؛آل کاشف الغطاء، ص ۳۷۶.</ref> ولی در برخی روایات از آن نهی شده است.<ref>ابن قولویه، ص ۲۸۶.</ref>

محدوده‌ای از اطراف قبر [[امام حسین(ع)]] که از آن تربت برداشته می‌شود، در روایات گوناگون، ۲۰ [[ذراع]]، ۲۵ ذراع، ۷۰ ذراع، یک میل، ۴ میل، ۱۰ میل، یک فرسخ و ۵ [[فرسخ]] ذکر شده است که به نظر فقها، تمام آنها می‌تواند درست باشد، بدین ترتیب که هر چه تربت به قبر امام حسین(ع) نزدیک‌تر باشد، احترام و اثر آن بیشتر است.<ref>طوسی، تهذیب الاحکام، ج ۶، ص ۷۱۷۲؛ طوسی، مصباح المتهجّد، ص ۷۳۱-۷۳۲؛ ابن فهد حلّی، ج ۴، ص ۲۲۰؛ شهید ثانی، الروضة البهیة، ج ۷، ص ۳۲۷؛ مقدّس اردبیلی، ج ۲، ص ۳۱۳؛ مجلسی، ج ۵، ص ۳۷۰-۳۷۱؛ نراقی، ج ۱۵، ص ۱۶۵-۱۶۷.</ref>

برای برداشتن، خوردن یا به همراه داشتن تربت، دعاها و اعمال خاصی مانند [[غسل]]، خواندن آیاتی از [[قرآن]]، بوسیدن و بر چشم نهادن آن ذکر شده است.<ref>ابن قولویه، باب ۹۳۹۴؛ طوسی، الامالی، ص ۳۱۸، ابن طاووس، الامان، ص ۴۷؛ ابن طاووس، فلاح السائل، ص ۶۲، ۲۲۴-۲۲۵؛ ابن مشهدی، ص ۳۶۳-۳۶۶.</ref> به نظر فقها، این آداب، تأثیر تربت را بیشتر یا سریع‌تر می‌کند، ولی اصل تأثیر تربت بدانها وابسته نیست.<ref>مقدّس اردبیلی، ج ۱۱، ص ۲۳۶.</ref>

احادیث راجع به تربت در منابع حدیثی بسیاری ذکر شده <ref>ابن قولویه، بابهای ۱۷، ۹۱-۹۵.</ref> و آثار مستقلی نیز درباره تربت نوشته شده است، از جمله [[رسالة السجود علی التربة المشویة]] اثر [[محقق کرکی]]، [[الارض و التربة الحسینیة]] از [[محمدحسین آل کاشف الغطاء]]، [[الاستشفاء بالتربة الشریفة الحسینیة]] از [[ابوالمعالی کلباسی]]، خاک بهشت از مهدی صدری، سجده‌گاه در فضیلت سجده بر تربت، از [[سیدمحمد امروهی هندی]]،<ref>آقابزرگ طهرانی، ج ۱۲، ص ۱۴۷.</ref> سجده‌گاه رسول در سجده بر تربت به زبان اردو، از احمد سلطان مصطفوی چشتی.<ref>آقابزرگ طهرانی، ج ۱۲، ص ۱۴۷.</ref>

[[شرف التربة]] تألیف [[محمد بن بکران رازی]]،<ref>نجاشی، ص ۳۹۴؛ آقابزرگ طهرانی، الذریعه، ج ۱۴، ص ۱۸۰.</ref> [[شرف التربة]] تألیف [[ابوالمفضل شیبانی]]،<ref>نجاشی، ص ۳۹۶؛ آقابزرگ طهرانی، الذریعه، ج ۱۴، ص ۱۸۰.</ref> [[لمعة معانی]] به فارسی در اثبات فضیلت سجده بر تربت، اثر [[سیدعلی رضوی لاهوری]]،<ref>آقابزرگ تهرانی، الذریعه، ج ۱۸، ص ۳۵۴.</ref> [[مثنوی شفانامه]] درباره اثر تربت [[سیدالشهدا]](ع)، سروده [[تائب تبریزی]].<ref>آقابزرگ تهرانی، الذریعه، ج ۱۹، ص ۸۴.</ref>