حمیده همسر امام صادق(ع): تفاوت میان نسخهها
جز
←نسب و زندگینامه
Hasanejraei (بحث | مشارکتها) جز (←جایگاه) |
Hasanejraei (بحث | مشارکتها) جز (←نسب و زندگینامه) |
||
خط ۴۷: | خط ۴۷: | ||
حمیده، همچنین کنیزی به نام [[نجمه مادر امام رضا|نجمه]] به امام کاظم(ع) بخشید که [[امام رضا علیه السلام|امام رضا(ع)]]، هشتمین [[امام]] شیعیان، فرزند اوست. | حمیده، همچنین کنیزی به نام [[نجمه مادر امام رضا|نجمه]] به امام کاظم(ع) بخشید که [[امام رضا علیه السلام|امام رضا(ع)]]، هشتمین [[امام]] شیعیان، فرزند اوست. | ||
== نسب و زندگینامه== | == نسب و زندگینامه== | ||
حُمَیدَه، مادر امام کاظم(ع) است<ref>ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، دارالمعرفة، ص۴۱۳؛ درباره ضبط نام وی نگاه کنید به: طیبی، «بانو حمیده مصفا مادر امام کاظم(ع)»، ص۱۲۲.</ref> و از تاریخ تولد و درگذشت او اطلاعی در دست نیست. | حُمَیدَه، مادر امام کاظم(ع) است<ref>ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، دارالمعرفة، ص۴۱۳؛ درباره ضبط نام وی نگاه کنید به: طیبی، «بانو حمیده مصفا مادر امام کاظم(ع)»، ص۱۲۲.</ref> و از تاریخ تولد و درگذشت او اطلاعی در دست نیست.<ref>اصغرنژاد، حمیده: مادر امام کاظم(ع)، ۱۳۸۹ش، ص۱۰.</ref> پدرش «صاعد بربر» و یا «صالح» نام داشته است.<ref>قرشی، حیاة الامام موسی بن جعفر(ع)، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۴۲،۴۳.</ref> درباره نژاد حمیده، اختلافنظر وجود دارد؛<ref>قرشی، حیاة الامام موسی بن جعفر(ع)، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۴۲،۴۳.</ref> منابع تاریخی، او را با عناوینی از جمله حمیده بربریه، حمیده اندلسیه<ref>علامه مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۵، ص۲۶۱.</ref> و حمیده مغربیه<ref>ابن عنبه، عمدة الطالب، ۱۴۱۷ق، ص۱۷۷.</ref> یاد کردهاند. | ||
بنا بر روایتی، [[امام باقر(ع)]]، حمیده را از بردهفروشی خرید و به فرزندش امام صادق(ع) بخشید.<ref>کلینی، الکافی، ۱۳۶۳ش، ج۱، ص۴۷۷.</ref> بنا بر نقل [[علامه مجلسی]]، او مادر [[موسی بن جعفر(ع)]]، [[اسحاق بن جعفر الصادق|اسحاق]] و فاطمه از فرزندان امام صادق بوده است.<ref>علامه مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۷، ص۲۴۱.</ref> | بنا بر روایتی، [[امام باقر(ع)]]، حمیده را از بردهفروشی خرید و به فرزندش امام صادق(ع) بخشید.<ref>کلینی، الکافی، ۱۳۶۳ش، ج۱، ص۴۷۷.</ref> بنا بر نقل [[علامه مجلسی]]، او مادر [[موسی بن جعفر(ع)]]، [[اسحاق بن جعفر الصادق|اسحاق]] و فاطمه از فرزندان امام صادق بوده است.<ref>علامه مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۷، ص۲۴۱.</ref> |