آیه ابتلای ابراهیم: تفاوت میان نسخه‌ها

علمای امامیه با استناد به '''لاینالُ عَهدی الظّالِمینَ''' لزوم عصمت امام را استدلال کرده‌اند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۰۸ق، ج۱، ص۳۸۰.</ref> آنها معتقدند که بر اساس این ایه امام حتما باید معصوم باشد و هیچ گناه و ظلمی نداشته باشد و چون فرزندان حضرت ابراهیم اینگونه نبودند خداوند درخواست ابراهیم برای امامت فرزندانش را قبول نکرد. <ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۰۸ق، ج۱، ص۳۸۰؛ فاضل مقداد، اللوامع الالهیه، ۱۴۰۵ق، ص۳۳۲-۳۳۳؛ سید مرتضی،الشافی فی الامامة، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۱۴۱.</ref> برخی نیز بر اساس '''إِنّی جاعِلُک لِلنّاسِ إِماماً'''؛ استدلال کرده‌اند که اقتدا به امام، حتی در گناه نیز واجب است.<ref>فخر رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق، ج۴، ص۳۶-۳۷.</ref> این در حالی است که برخی معتقدند امام کسی است که به او اقتدا می‌شود، بنابراین اگر از او [[گناه|گناهی]] سرزند، پیروی از او در آن [[گناه]] واجب می‌شود، ولی این باطل است، زیرا لازمه معصیت بودن فعل، حرمت آن است، و از طرفی چون پیروی از امام واجب است، انجام آن واجب خواهد شد، و جمع میان حرمت و وجوب در یک فعل و یک زمان محال است.<ref>فخر رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق، ج۴، ص۳۶-۳۷.</ref>

[[علامه طباطبایی]] همچنین در پاسخ به این اشکال عنوان کرده است که قرائن نشان می‌دهد که [[حضرت ابراهیم]] قطعا برای کسانی که از ظلم‌شان توبه نکرده‌اند درخواست [[امامت]] نکرده است، او احتمالا برای کسانی که یا اساسا ظلم نداشته‌اند یا اینکه از ظلم‌های خود توبه‌کرده‌اند درخواست امامت از خداوند کرده است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۱، ص۲۷۴.</ref> خداوند نیز این درخواست را به دلیل ظالم بودن فرزندانش رد کرده است. بنابراین قطعا این آیه شامل کسانی که ظلم کرده‌اند و بعد توبه کرده‌اند نیز می‌شود.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۱، ص۲۷۴.</ref>