اصحاب امام مهدی(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

[[علی|امیرمؤمنان]] (علیه السلام در مورد نحوه فراخوانى و پیوستن یاران مهدى(عج) از [[پیامبر اکرم]](ص) نقل مى کند که: خداوند یاوران مهدى را در کمتر از چشم به هم زدن از مشرق و مغرب زمین در کنار [[کعبه]] گرد مى آورد.<ref>ملاحم ابن طاووس ، ص 146</ref>

[[امام باقر]](ع) نیز در این مورد مى فرماید: یاران مهدى با [[طى الارض]] به سوى او مى شتابند و در مکه با او بیعت مى کنند.<ref>روضة الواعظین ، ج2 ، ص 263 </ref> <ref>عقدر الدرر ، ص 65 </ref> <ref>البرهان فى علامات مهدى آخرالزمان ، ص 145</ref>

برخى روایات  ، تعداد اصحاب و یاوران مهدى(عج) را بیش از 313 نفر ذکر کرده است. این دسته روایات بعضاً عدد ده هزار را ذکر نموده است ; از جمله در روایتى [[امام صادق]](ع) مى فرماید: مهدى ظهور نمى کند مگر این که حلقه کامل گردد ، در پاسخ به این سؤال که آنان چند نفراند مى فرماید: ده هزار نفر. <ref>الغیبة نعمانى ، ص 307 </ref> <ref>اثبات الهداه ، ج3 ، ص 545</ref>

همچنین [[ابوبصیر]] نقل مى کند: مردى از اهالى [[کوفه]] از امام صادق(ع) پرسید که آنان چند نفرند ، مردم مى گویند: همراهان مهدى به تعداد [[اصحاب بدر]] سیصد و سیزده نفرند؟ امام(ع) در پاسخ فرمود:مهدى ظهور نمى کند مگر با نیروى قدرتمندى که تعداد آنان کمتر از ده هزار رزمنده نخواهند بود. <ref> کمال الدین ، ج2 ، ص 654 </ref> <ref>اثبات الهداه ، ج3 ، ص 548 </ref>; <ref>نور الثقلین ، ج4 ، ص 98 </ref> <ref>العدد القویه ، ص 65</ref>

برخى دیگر از روایات ، تعداد اصحاب مهدى(عج) در هنگام ظهور را حداقل دوازده هزار و حداکثر پانزده هزار نفر ذکر کرده است. <ref>ملاحم ابن طاووس ، ص 65</ref> و حتى در بعضى روایات عدد یکصد هزار نفر نیز نقل شده است. <ref>إثبات الهداه ، ج3 ، ص 578 </ref> <ref>بحارالأنوار ، ج52 ، ص 307 و ص 367 </ref>; <ref>بشارة الإسلام ، ص 190</ref>

جمع میان این دسته از روایات با روایات دسته نخست با توجه به قراین موجود به آن است که روایات عدد 313 ، ناظر به اصحاب و یاران ویژه حضرت در مرحله آغازین قیام است ، آنانى که هسته اصلى قیام را تشکیل مى دهند و در روایات از آنان به عنوان پرچمداران و فرماندهان لشکر مهدى(عج)<ref>کمال الدین ، ج2 ، ص 672 </ref>; <ref>الغیبة نعمانى ، ص 315 </ref>; <ref>اصول کافى ، ج8 ، ص 313 </ref>; <ref>المحجه ، ص 19</ref> و نیز فرمانروایان و حکام روى زمین ، یاد شده است که حضرت به وسیله آنان شرق و غرب جهان را فتح مى کند: '''«انّهم حکام الأرض وعماله علیها وبهم یفتح شرق الأرض وغربها»'''. <ref> الغیبة نعمانى ، ص 252 </ref> <ref>اعیان الشیعه ، ج2 ، ص 84</ref> این سیصد و سیزده نفر ، هم کادر اولیه قیام اند و هم کارگزاران اصلى حکومت جهانى حضرت و زمامداران زمین.

در روایت نخست حضرت مى فرماید: آنان (اصحاب مهدى) 313 نفرند و هر یک خود را در میان سیصد نفر مى بینند. <ref> دلائل الامامه ، ص 320</ref> <ref> المحجه ، ص 46</ref>

در جاى دیگر مى فرماید: هنگامى که خداوند به حضرت قائم اجازه قیام دهد ، سیصد و سیزده تن با او [[بیعت]] مى کنند و حضرت در [[مکه]] توقف مى کند تا تعداد یارانش به ده هزار نفر برسند ، آنگاه به سوى [[مدینه]] حرکت مى کنند. <ref>المستجاد ، ص 511</ref>

امام(عج)در این بیعت از آنان تعهد مى گیرد که با حضرت بر سر شرایطى که اعلام مى کند ،پیمان وفادارى ببندند. از جمله شرایطى که براى بیعت امام(عج) با یارانش نقل شده است ، پایمردى در میدان رزم ، دورى از حرام و کارهاى منکر نظیر: دزدى ، زراندوزى ، احتکار ، رباخوارى ، تخریب مساجد ، شهادت ناحق ، نوشیدن شراب ، تجمل گرایى ، تحقیر مؤمنان  ، تعقیب افراد فرارى ، خونریزى ناحق ، انفاق به منافقان و کافران و انجام عمل نامشروع ، و همچنین تحمل سختى ها و مشکلات و [[امر به معروف و نهى از منکر]] ، مى باشد. اصحاب نیز این پیمان را مى پذیرند و تک تک با امام(عج) مصافحه مى کنند. <ref> عقد الدرر ، ص 96 </ref> <ref>الشیعة والرجعه ، ج1 ، ص 157</ref>

در برخى روایات نام  ، ملیت و موطن آنان نیز ذکر شده است و از شهرهایى چون: [[کوفه]]، [[بصره]]، [[مدائن]]، [[هرات]]، حران، قلزوم، خیبر، [[طرابلس]]، [[بیروت]] و بسیارى از شهرهاى ایران ، مثل: [[اهواز]]، [[همدان]]، [[رى]]، [[طالقان]]، [[قم]]، [[نیشابور]]، [[کرمان]]، [[قزوین]]، [[طوس]] و... نام برده شده است.<ref> دلائل الامامه ، ص 316 </ref><ref>ملاحم ابن طاووس ، ص 146)</ref>

از نظر ویژگى ها و اوصاف، اصحاب مهدى(عج) همگى جوانند، مگر تعداد اندکى مانند سرمه در چشم و یا نمک در غذا. <ref> الغیبة نعمانى ، ص 315 </ref> <ref>الغیبة طوسى ، ص 284 </ref> <ref>ملاحم ابن طاووس ، ص 145 </ref> <ref>کنزالعمال ، ج14 ، ص 592 </ref><ref>بحارالانوار ، ج52 ، ص 334</ref>

آنان به شیران روز و نیایشگران شب زنده دار، که دل هاى شان مانند پاره هاى آهن محکم و استواراند، توصیف شده اند. <ref> بحارالانوار ، ج52 ، ص 386</ref>