سید ابوالفضل موسوی زنجانی: تفاوت میان نسخه‌ها

===هیأت علمیه تهران===

سید ابوالفضل زنجانی به همراه برادرش سید رضا و می‌رسید علی رضوی قمی و سید محمود طالقانی، تشکلی به نام «هیأت علمیه تهران» را تأسیس می‌کنند که از نخستین تشکل‌ها در تاریخ فعالیت روحانیون پایتخت محسوب می‌شود. اعضای این تشکل را غالبا مجتهدین و علمای حامی جنبش ملی شدن صنعت نفت تشکیل می‌داد و از همین رو رابطه حسنه‌ای با مصدق برقرار کرده و پشتوانه مذهبی او محسوب می‌شدند. <ref> طیرانی، بهروز، صمدیه، ۱۳۸۸ ص ۳۵. </ref>

سید ابوالفضل زنجانی در سال‌های زندانی بودن طالقانی به جای وی در [[مسجد هدایت]] نماز می‌خواند و امام جماعت رسمی [[حسینیه ارشاد]] بود. ‌‌گاه نیز در مسجد الجواد تهران اقامه [[نماز]] می‌کرد. مقالاتی در نشریات حوزوی قم می‌نوشت و با طیف‌های نواندیش نشست و برخاست داشت. از کسانی بود که بر کتاب [[شهید جاوید]] [[تقریظ]] نوشت و از آن دفاع کرد. در سال ۱۳۴۸ همراه با [[علامه طباطبایی]] و آیت الله [[مرتضی مطهری]] برای کمک به مردم فلسطین وارد عرصه شد و اعلامیه داد. مطهری به مقام علمی سید ابوالفضل زنجانی احترام فراوانی می‌گذاشت و درباره او گفته بود: «من حاج سید ابوالفضل را در تفسیر نه تنها از علامه طباطبایی پایین‌تر نمی‌بینم بلکه در برخی جهات، بالا‌تر می‌دانم.» <ref> بیات زنجانی، آیت‌الله اسدالله، نشریه موج بیداری، هفته آخر اسفند ۱۳۸۹. </ref>

بنا به گفته [[اکبر هاشمی رفسنجانی]] در جریان راه اندازی مجله مکتب تشیع آیت الله خمینی در مقام مشورت، چند نفر را در [[تهران]] برای همکاری معرفی می‌کند که یکی از آن‌ها آقا سیدابوالفضل موسوی زنجانی بود.<ref>پگاه حوزه، شماره ۳۰۴.</ref>

در سال ۱۳۵۶، فعالیت سید ابوالفضل زنجانی به همراه مهدی بازرگان و [[یدالله سحابی]] و گروهی از حقوقدانان در قالب «جمعیت ایرانی دفاع از حقوق بشر» شدت گرفت. این جمعیت در سال ۱۳۵۶ و با آزاد شدن نسبی فضای سیاسی اعلام موجودیت کرد و سید ابوالفضل زنجانی طی بیانیه‌ای مبانی دینی و شیعی دفاع از حقوق بشر را تدوین و منتشر کرد. همچنین مهم‌ترین [[نماز عید فطر]] سال ۱۳۵۶ تهران در تپه‌های قیطریه به امامت سید ابوالفضل زنجانی اقامه شد. زنجانی همچنین در تابستان ۱۳۵۷ در گفتگویی با روزنامه کیهان، مجالس دوره پهلوی را غیرقانونی، انتصابی و فاقد مشروعیت اعلام کرده و خواهان تشکیل احزاب واقعی و برگزاری انتخابات آزاد می‌شود. <ref> جعفر سعیدی، ۱۳۸۶، ص۳۴۲. </ref>