Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۴٬۳۲۱
ویرایش
مسیب بن نجبه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
Mkhaghanif (بحث | مشارکتها) جز (اصلاح شناسه) |
Mkhaghanif (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
'''مُسيَّب بن نَجَبة بن ربيعه فزارى'''، صحابه [[پیامبر اسلام(ص)]] و از یاران [[امام علی]] (ع) و یکی از رهبران [[قیام توابین]] . او در [[جنگ قادسیه]] و فتح [[عراق]]، شركت داشت. در جنگ‌هاى [[امام علی (ع)]] همراه ايشان بود. او از دعوت‌کنندگان امام حسین به کوفه بود ولی در واقعه کربلا حضور نداشت. چند سال بعد به همراه [[سلیمان بن صرد خزاعی]]، [[عبدالله بن سعد ازدی]]، [[عبدالله بن وال تمیمی]] و [[رفاعة بن شداد بجلی]] [[قیام توابین]] را رهبری کرد و در جنگ [[عین الورده]] پس از كشته شدن سليمان بن صرد، پرچم نبرد را بدست گرفت و جنگيد تا كشته شد.<ref>حياة الامام الحسين علیه السلام، ج 3، ص 24.</ref> | '''مُسيَّب بن نَجَبة بن ربيعه فزارى'''، صحابه [[پیامبر اسلام(ص)]] و از یاران [[امام علی]] (ع) و یکی از رهبران [[قیام توابین]] . او در [[جنگ قادسیه]] و فتح [[عراق]]، شركت داشت. در جنگ‌هاى [[امام علی (ع)]] همراه ايشان بود. او از دعوت‌کنندگان امام حسین به کوفه بود ولی در واقعه کربلا حضور نداشت. چند سال بعد به همراه [[سلیمان بن صرد خزاعی]]، [[عبدالله بن سعد ازدی]]، [[عبدالله بن وال تمیمی]] و [[رفاعة بن شداد بجلی]] [[قیام توابین]] را رهبری کرد و در جنگ [[عین الورده]] پس از كشته شدن سليمان بن صرد، پرچم نبرد را بدست گرفت و جنگيد تا كشته شد.<ref>حياة الامام الحسين علیه السلام، ج 3، ص 24.</ref> | ||
== | ==زندگی‌نامه== | ||
نام او در تاریخ به انواع مختلفی نوشته شده است. مسیب بن نجیبه، مسیب بن نجیه، مسیب نجبه، مسیب بن نجبه فرازی. وی از قبیله مضر الحمرا و فردی پارسا بود. | نام او در تاریخ به انواع مختلفی نوشته شده است. مسیب بن نجیبه، مسیب بن نجیه، مسیب نجبه، مسیب بن نجبه فرازی. وی از قبیله مضر الحمرا و فردی پارسا بود. | ||
مسیب [[پیامبر اسلام(ص)]] را درك كرده بود و در [[جنگ قادسیه]] و فتح [[عراق]]، شركت داشت. در جنگ‌هاى [[امام علی (ع)]] همراه ايشان بود و از ياران برجسته على (ع) به شمار می‌رفت.<ref>دانشنامه امام حسین(ع)، ج4، ص 15.</ref> | |||
==در واقعه کربلا== | ==در واقعه کربلا== | ||
در سال | در سال ۶۰ [[هجری قمری]]، در زمان حکومت [[یزید بن معاویه]]، که حسین بن علی (ع) با او بیعت نکرد و به مخالفت برخاست، عده‌ای از بزرگان [[کوفه]] به امام (ع) نامه‌هایی نوشته و از آن حضرت برای رفتن به شهر کوفه دعوت کردند. اولین نامه را مسیب بن نجبه و [[سلیمان بن صرد خزاعی]] و [[حبیب بن مظاهر]] و... نوشتند. متن نامه چنین بود: | ||
:::«بسم الله الرحمن الرحیم. نامه‌ای است از سلیمان بن صرد و مسیب بن نجبه و شیعیان شما. بعد از سلام و حمد و ثنای الهی، سپاس خدایی را که دشمن تو را نابود ساخت (مقصود [[معاویه]] است) آنکه زمام کار این امت را به زور، به دست گرفت و بیت المال مسلمین را غاصبانه تصرف کرد و.... الی آخر. اکنون ما جز تو، امام و پیشوایی نداریم. به سوی ما بیا، تا خداوند به وسیله تو ما را به هدایت و حق، همراه کند...» | :::«بسم الله الرحمن الرحیم. نامه‌ای است از سلیمان بن صرد و مسیب بن نجبه و شیعیان شما. بعد از سلام و حمد و ثنای الهی، سپاس خدایی را که دشمن تو را نابود ساخت (مقصود [[معاویه]] است) آنکه زمام کار این امت را به زور، به دست گرفت و بیت المال مسلمین را غاصبانه تصرف کرد و.... الی آخر. اکنون ما جز تو، امام و پیشوایی نداریم. به سوی ما بیا، تا خداوند به وسیله تو ما را به هدایت و حق، همراه کند...» | ||
این نامه توسط قاصدانی در [[رمضان]] سال | این نامه توسط قاصدانی در [[رمضان]] سال ۶۰ به دست امام (ع) رسید. اما مسیب در حادثه کربلا شرکت نکرد. | ||
==پس از واقعه کربلا== | ==پس از واقعه کربلا== | ||
بعد از حادثه کربلا در سال | بعد از حادثه کربلا در سال ۶۵ هجری قمری که ۴ سال از شهادت حسین بن علی (ع) و یارانش گذشته بود، مسیب، در کنار سلیمان بن صرد خزاعی و بعضی بزرگان کوفه، از اینکه در قیام سیدالشهداء (حسین بن علی (ع))، شرکت نکرده بودند به شدت ناراحت و از اینکه با رسیدن نامه و پیک امام (ع)، از فداکاری در راهش مضایقه کرده بودند، خودشان را ملامت می کردند، لذا در آن سال 65 هجری قمری به خونخواهی حسین بن علی به پا خاستند تا ظلمی را که در حق امام حسین (ع) و [[اهل بیت پیامبر(ص)]] کرده و آنها را تنها گذاشته بودند، جبران کنند.<ref>حياة الامام الحسين علیه السلام، ج 3، ص 362.</ref> | ||
مسيب بن نجبه از پرافسوس ترين مردم بر عدم یاری امام حسین (ع) بود و پشيمانی خود را در خطابه‌ای اعلام داشت كه در ميان گروه‌های توّابين ايراد كرد: | مسيب بن نجبه از پرافسوس ترين مردم بر عدم یاری امام حسین (ع) بود و پشيمانی خود را در خطابه‌ای اعلام داشت كه در ميان گروه‌های توّابين ايراد كرد: | ||