آمین: تفاوت میان نسخه‌ها
imported>Mahboobi بدون خلاصۀ ویرایش |
imported>Mahboobi بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{در دست ویرایش ۲|ماه=سپتامبر|روز=۲۶|سال=۲۰۱۵|چند = 2}} | {{در دست ویرایش ۲|ماه=سپتامبر|روز=۲۶|سال=۲۰۱۵|چند = 2}} | ||
آمین | '''آمین''' به معنای چنین باد، راست است، واژه‌ای از ریشه «ا م ن» که در زبانهای سامی کهن به معنی استوار و ثابت به کار می‌رفته است، اما انتشار آن در جهان از زبان عبری آغاز شده است. | ||
==در زبان عبری== | ==در زبان عبری== | ||
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
# تأیید و تأکید دعا یا سوگند، به معنی این چنین باد (امروز استعمال آن در آخر دعا، به همین دو معنای اخیر است)؛ | # تأیید و تأکید دعا یا سوگند، به معنی این چنین باد (امروز استعمال آن در آخر دعا، به همین دو معنای اخیر است)؛ | ||
# صفت یا نامی برای عیسی مسیح(ع).<ref>مکاشفۀ یوحنا، ۳: ۴</ref> | # صفت یا نامی برای عیسی مسیح(ع).<ref>مکاشفۀ یوحنا، ۳: ۴</ref> | ||
==در زبان عربی== | ==در زبان عربی== | ||
| خط ۳۴: | خط ۳۳: | ||
از کلمه آمین شکل‌های تازه‌تری نیز زاده شده است: «آمّینَ»، یا «الآمینَ». این دو، نشان از تحول طبیعی کلمه در زبان عموم دارد؛ أمینَ شکل غریب‌تری است که شاید ضرورت شعری باعث پیدایش آن شده باشد. همچنین آن را به باب تفعیل برده و واژۀ تأمین (= آمین گفتن) را ساخته‌اند <ref>ابن منظور، ج ۱۳، ص ۲۷</ref> | از کلمه آمین شکل‌های تازه‌تری نیز زاده شده است: «آمّینَ»، یا «الآمینَ». این دو، نشان از تحول طبیعی کلمه در زبان عموم دارد؛ أمینَ شکل غریب‌تری است که شاید ضرورت شعری باعث پیدایش آن شده باشد. همچنین آن را به باب تفعیل برده و واژۀ تأمین (= آمین گفتن) را ساخته‌اند <ref>ابن منظور، ج ۱۳، ص ۲۷</ref> | ||
ریشه بیگانۀ کلمه، بسیاری از لغویان را به توجیهات ناروایی در باب اشتقاق آن کشانده است، اما بیش‌تر ایشان آن را اسم فعلی مبنی بر فتح، و معنای آن را نیز همان معانی مشهور کتاب مقدس (معانی دوم و سوم) دانسته‌اند. آنجا که آمین را از نام‌های خداوند | ریشه بیگانۀ کلمه، بسیاری از لغویان را به توجیهات ناروایی در باب اشتقاق آن کشانده است، اما بیش‌تر ایشان آن را اسم فعلی مبنی بر فتح، و معنای آن را نیز همان معانی مشهور کتاب مقدس (معانی دوم و سوم) دانسته‌اند. آنجا که آمین را از نام‌های خداوند شمرده‌اند، <ref>مثلاً ابن منظور</ref> پیداست از معنی عبری آن (معنی چهارم) تأثیر پذیرفته‌اند. | ||
در زبان و ادبیات فارسی نیز آمین به همین شکل و معنای «اجابت کن» رواج یافته | در زبان و ادبیات فارسی نیز آمین به همین شکل و معنای «اجابت کن» رواج یافته است؛<ref>نک: دهخدا </ref> ترکیب «الهی آمین» در زبان عموم مردم رایج‌تر است. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| خط ۵۵: | خط ۵۴: | ||
* ونسینک، یان، المعجم المفهرس، لیدن، ۱۹۳۶م، ذل «امن». | * ونسینک، یان، المعجم المفهرس، لیدن، ۱۹۳۶م، ذل «امن». | ||
* Americana,; Britannica; Judaica. | * Americana,; Britannica; Judaica. | ||
{{پایان}} | |||
==پیوند به بیرون== | |||
منبع: [http://www.cgie.org.ir/fa/publication/entryview/1043 دائره المعارف بزرگ اسلامی] | |||
[[رده:احکام فقهی]] | [[رده:احکام فقهی]] | ||
نسخهٔ ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۵، ساعت ۱۴:۲۴
 | این مقاله هماکنون در دست ویرایش است.
این برچسب در تاریخ ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۵ توسط [[کاربر:{{{کاربر}}}]] برای جلوگیری از تعارض ویرایشی اینجا گذاشته شده است. اگر بیش از پنج روز از آخرین ویرایش مقاله میگذرد میتوانید برچسب را بردارید. در غیر این صورت، شکیبایی کرده و تغییری در مقاله ایجاد نکنید. |
آمین به معنای چنین باد، راست است، واژه‌ای از ریشه «ا م ن» که در زبانهای سامی کهن به معنی استوار و ثابت به کار می‌رفته است، اما انتشار آن در جهان از زبان عبری آغاز شده است.
در زبان عبری
در زبان عبری لفظ آمن نخست در قالب وصفی و به معنی درست و راست به کار می‌رفته است ولی در سفر اشعیاء[۱] به صورت اسم به کار رفته است. در ترجمه‌های فارسی و عربی موجود به ترتیب واژه‌های «حق»، «الحق» را در برابر آن گذاشته‌اند. این واژه سپس یکی از ادوات نامتغیر (مبنی) زبان عبری گردیده (به معنی «حقیقتاً»، «البته») و به این صورت، ۳۰ بار در متن مَسوره‌ای عهد عتیق و ۳۳ بار در ترجمۀ یونانی معروف به «هفتادی» آن (سده ۳ق م) آمده است. شاید وجود آن در کتاب اول تواریخ ایام[۲] و کتاب اول پادشاهان[۳] دلالت بر آن داشته باشد که این کلمه حتی پیش از سدۀ ۴ق م در ادعیه و شعائر دینی یهود به کار می‌رفته است. در سنت کهن یهود، بیش‌تر آن را در آغاز نیایش و گاه نیز در پایان آن می‌آورده‌اند. تکرار آن در پایان دعا و نماز و سرود دینی، هم تأکید و تأیید آن گفتار یا دعا بوده، و هم به امید اینکه همگی، با ذکر آمین، در برکات نیایشی که به جا آورده می‌شد، شریک شوند. در دورۀ تلمودی و سنن بعدی یهود چگونگی ادای این کلمه در موارد مختلف اهمیت خاص پیدا کرد و اعتقاد بر این بود که خداوند به ادعیه‌ای که خطاب به اوست، «آمین» می‌گوید.
در مسیحیت
سنت یهود به کلیسای مسیحی راه یافت و کلمه آمین ۱۱۹ بار در عهد جدید تکرار شد که در ۵۲ مورد نحوه استعمال آن با آمین یهود اندکی متفاوت است. این واژه سپس از طریق کتاب مقدس تقریباً در تمام زبانهای عمدۀ جهان منتشر شد.[۴]
از بررسی موارد استعمال این کلمه در کتاب مقدس، ۴ معنی استنباط می‌شود:
- اقرار و اعلان قبول، موافقت یا مشارکت در دعا و بیان عهد و سوگند؛
- طلب اجابت و قبول الهی، به معنی خدایا بپذیر، اجابت کن؛
- تأیید و تأکید دعا یا سوگند، به معنی این چنین باد (امروز استعمال آن در آخر دعا، به همین دو معنای اخیر است)؛
- صفت یا نامی برای عیسی مسیح(ع).[۵]
در زبان عربی
نمی‌دانیم این کلمه در چه زمانی به عربی راه یافته است. باتوجه به انتشار دو دین یهودی و نصرانی در جزیره‌العرب می‌توان پنداشت که اعراب، از جمله اعراب مکه و مدینه، با آن آشنا بوده‌اند، هرچند که نشانی از آن در شعر جاهلی نیافتیم و این واژه در قرآن کریم هم نیامده است، اما به یقین می‌دانیم که مسلمانان صدر اسلام آن را خوب می‌شناخته‌اند (نک: ونسینک). پیامبر گرامی(ص) نیز آن را به کار می‌برده است،[۶] اما گویی نخستین مسلمانان هنوز در استعمال یا فهم معنای دقیق آن دچار تردید بوده‌اند، زیرا هم پیامبر گرامی(ص) آن را برای ایشان تفسیر کرده است (آمین، مُهر خداوند است بر بندگان مؤمن خویش)، هم ابوبکر آن را شرح کرده و هم ابن عباس به توجیه نحوی آن پرداخته است.[۷]
در تفسیر قرآن
در توضیح آیه ۸۸ و ۸۹ سورۀ یونس نخستین‌بار به کتب تفسیر راه یافته است: تقریباً همه مفسران نوشته‌اند که چون موسی(ع) فرعون را نفرین کرد، خود و برادرش هارون آمین می‌گفته‌اند.[۸]
استعمال آمین در فقه
مورد دیگر، تکرار آمین پس از سورۀ فاتحه است. اهل سنت پس از پایان قرائت سورۀ فاتحه الکتاب در پاسخ «اِهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقیمَ...» (ما را به راه راست هدایت کن...)، می‌گویند: آمین. اگر نمازگزار به تنهایی (فرادی) نماز بخواند، خود به تنهایی این واژه را بر زبان می‌آورد، و اگر نماز به صورت جماعت باشد، پس از آنکه امام، سورۀ فاتحه را به پایان برد، نمازگزاران یکصدا می‌گویند: آمین. فقهای شیعه، گفتن این کلمه را در این مورد مبطل نماز می‌دانند.[۹]
معنا و ریشه آمین
از کلمه آمین شکل‌های تازه‌تری نیز زاده شده است: «آمّینَ»، یا «الآمینَ». این دو، نشان از تحول طبیعی کلمه در زبان عموم دارد؛ أمینَ شکل غریب‌تری است که شاید ضرورت شعری باعث پیدایش آن شده باشد. همچنین آن را به باب تفعیل برده و واژۀ تأمین (= آمین گفتن) را ساخته‌اند [۱۰]
ریشه بیگانۀ کلمه، بسیاری از لغویان را به توجیهات ناروایی در باب اشتقاق آن کشانده است، اما بیش‌تر ایشان آن را اسم فعلی مبنی بر فتح، و معنای آن را نیز همان معانی مشهور کتاب مقدس (معانی دوم و سوم) دانسته‌اند. آنجا که آمین را از نام‌های خداوند شمرده‌اند، [۱۱] پیداست از معنی عبری آن (معنی چهارم) تأثیر پذیرفته‌اند.
در زبان و ادبیات فارسی نیز آمین به همین شکل و معنای «اجابت کن» رواج یافته است؛[۱۲] ترکیب «الهی آمین» در زبان عموم مردم رایج‌تر است.
پانویس
منابع
- ابن منظور
- لسان العرب، ذیل «امن»
- بستانی ف؛
- دهخدا، لغت‌نامه
- طبرسی، مجمع البیان، بیروت، ۱۳۸۰ق.
- طبری، محمدبن جریر، تفسیر، بیروت، ۱۴۰۴ق، ۱۱/۱۱۰.
- طوسی، محمدبن حسن، استبصار، تهران، ۱۳۹۰ق.
- همو، التبیان، بیروت، داراحیاء التراث العربی.
- الموسوعه الفقهیه.
- ونسینک، یان، المعجم المفهرس، لیدن، ۱۹۳۶م، ذل «امن».
- Americana,; Britannica; Judaica.
پیوند به بیرون
منبع: دائره المعارف بزرگ اسلامی
- ↑ ۶۵: ۱۶
- ↑ ۱۶: ۳۶
- ↑ ۱: ۳۶
- ↑ نک: جودائیکا، II/803؛ قاموس کتاب مقدس
- ↑ مکاشفۀ یوحنا، ۳: ۴
- ↑ نک: المعجم المفهرس ونسینک، بخاری
- ↑ ابن منظور؛ الموسوعه الفقهیه، ۱/۱۱۰ به بعد
- ↑ طبری،ج ۱۱، ص ۱۱۰
- ↑ طوسی، استبصار، ج ۱، ص ۳۱۸-۳۱۹؛ همو، تبیان، ج ۱، ص ۴۶؛ طبرسی، ج۱، ص ۶۵
- ↑ ابن منظور، ج ۱۳، ص ۲۷
- ↑ مثلاً ابن منظور
- ↑ نک: دهخدا