Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۶٬۲۱۵
ویرایش
(درج الگوی درجه بندی) |
جز (←آثار حُسن خلق) |
||
خط ۵۳: | خط ۵۳: | ||
#گرایش به [[اسلام]] و دین حق: در حدیث آمده است که رسول اکرم، برخی از اسیرانی که مستحق مرگ بودند را به علت داشتن ۵ صفت زیبا که یکی از آنها حسن خلق بود، مجازات نکرد و هنگامی که آن افراد به اهمیت این صفت نزد رسول خدا پی بردند، مسلمان شدند.<ref>الأمالی صدوق، ص۲۷۱.</ref> | #گرایش به [[اسلام]] و دین حق: در حدیث آمده است که رسول اکرم، برخی از اسیرانی که مستحق مرگ بودند را به علت داشتن ۵ صفت زیبا که یکی از آنها حسن خلق بود، مجازات نکرد و هنگامی که آن افراد به اهمیت این صفت نزد رسول خدا پی بردند، مسلمان شدند.<ref>الأمالی صدوق، ص۲۷۱.</ref> | ||
#رسیدن به درجات والای ایمان؛ رسول خدا که به سبب بزرگی شرافت این صفت نیکو به آخرین درجه ایمان دست یافت و به اوج و نهایت آن رسید<ref>علم اخلاق اسلامی، ج۱، ص۳۷۸.</ref> و فرمود: شبیهترین شما به من خوشخوترین شما است.<ref>عیون أخبار الرضا، ج۲، ص۵۰.</ref> | #رسیدن به درجات والای ایمان؛ رسول خدا که به سبب بزرگی شرافت این صفت نیکو به آخرین درجه ایمان دست یافت و به اوج و نهایت آن رسید<ref>علم اخلاق اسلامی، ج۱، ص۳۷۸.</ref> و فرمود: شبیهترین شما به من خوشخوترین شما است.<ref>عیون أخبار الرضا، ج۲، ص۵۰.</ref> | ||
#جبران کمبودهای عبادی: [[امام صادق(ع)]] فرمود: گاهی بنده در مراتب [[عبادت]] دارای کمبودی است اما خداوند با خوشخلقی، بنده را به درجۀ [[شب زندهداری|شبزندهدار]] | #جبران کمبودهای عبادی: [[امام صادق(ع)]] فرمود: گاهی بنده در مراتب [[عبادت]] دارای کمبودی است اما خداوند با خوشخلقی، بنده را به درجۀ [[شب زندهداری|شبزندهدار]] روزهدار میرساند.<ref>الکافی، ج۲، ص۱۰۲.</ref> | ||
#ازدیاد [[رزق]]؛<ref>تحف العقول، ص۳۷۳.</ref> | #ازدیاد [[رزق]]؛<ref>تحف العقول، ص۳۷۳.</ref> | ||
#آبادسازی شهرها؛<ref>تحف العقول، ص۳۹۵.</ref> نکته: اثر ازدیاد رزق و آبادی شهرها به [[ایمان]] افراد ربطی ندارد و حتی اگر افراد [[فاسق]] هم باشند این نتیجه بر حسن خلق آنان مترتب است.<ref>أعلام الدین، ص۲۹۴.</ref> | #آبادسازی شهرها؛<ref>تحف العقول، ص۳۹۵.</ref> نکته: اثر ازدیاد رزق و آبادی شهرها به [[ایمان]] افراد ربطی ندارد و حتی اگر افراد [[فاسق]] هم باشند این نتیجه بر حسن خلق آنان مترتب است.<ref>أعلام الدین، ص۲۹۴.</ref> |