کاربر ناشناس
حسن خلق: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
imported>Mahboobi جزبدون خلاصۀ ویرایش |
imported>Mgolpayegani جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''حُسنِ خُلق''' ؛ اصطلاحی اخلاقی به معنای خوی خوش و اخلاق و برخورد نیکو با دیگران و از [[:رده:فضایل اخلاقی|فضایل اخلاقی]] که در [[حدیث|روایات]] [[معصومین]] ستایش شده است. [[امام صادق]] (ع) حسن خلق را یکی از | '''حُسنِ خُلق''' ؛ اصطلاحی اخلاقی به معنای خوی خوش و اخلاق و برخورد نیکو با دیگران و از [[:رده:فضایل اخلاقی|فضایل اخلاقی]] که در [[حدیث|روایات]] [[معصومین]] ستایش شده است. [[امام صادق]] (ع) حسن خلق را یکی از ۱۰ صفت انبیای الهی برشمرده است. در روایات [[امامان شیعه]] برای این فضیلت [[اخلاق اسلامی|اخلاقی]] آثار دنیوی و [[آخرت|اخروی]] فراوانی برشمرده شده که برخی از آنها عبارتند از: جبران کمبود [[عبادت]]، افزایش [[رزق]]، جلب محبت و ایجاد لطافت در گفتار. | ||
==معناشناسی== | ==معناشناسی== | ||
حُسن خلق(به عربی: حسن الخلق) ترکیب اضافی به معنای نرم‌خویى و خوشگفتاری و گشادهرویى در برخورد با دیگران است.<ref>علم اخلاق اسلامى (ترجمه جامع السعادات)، ج 1، ص 373.</ref> اما معانی دیگری نیز برای آن آورده‌اند از جمله: | حُسن خلق(به عربی: حسن الخلق) ترکیب اضافی به معنای نرم‌خویى و خوشگفتاری و گشادهرویى در برخورد با دیگران است.<ref>علم اخلاق اسلامى (ترجمه جامع السعادات)، ج 1، ص 373.</ref> اما معانی دیگری نیز برای آن آورده‌اند از جمله: | ||
#اعتدال در قوای [[قوه عاقله|عقلی]] و [[قوه غضبیه|غضبی]] و [[قوه شهوانیه|شهوانی]] که درون فرد را از انوار افاضات علوم و معارف الهی، درخشان و اعضای او را به طاعات و وظایف مشغول می‌کند. این حالت درونی با علاماتی همچون معاشرت نیکو با مردم و بروز صفاتی مانند خوش‌برخوردی، [[محبت]]، [[صدق|راستی]] و ... شناخته می‌شود. در این معنی، حُسن خلق تابع استقامت تمام اعضای ظاهری و باطنی و زیبایی صورت درونی انسانی در اثر این تناسب اخلاقی است.<ref>شرح الكافي، ج 8، ص 287.</ref> همانطور كه حسن ظاهری با زيبايی و تناسب همه‌ی اعضا محقق می‌شود، حسن خلق كه زيبايی باطنی است نيز با زيبايی همه صفات و اخلاق محقق می‌شود.<ref>شرح أصول الكافي، | #اعتدال در قوای [[قوه عاقله|عقلی]] و [[قوه غضبیه|غضبی]] و [[قوه شهوانیه|شهوانی]] که درون فرد را از انوار افاضات علوم و معارف الهی، درخشان و اعضای او را به طاعات و وظایف مشغول می‌کند. این حالت درونی با علاماتی همچون معاشرت نیکو با مردم و بروز صفاتی مانند خوش‌برخوردی، [[محبت]]، [[صدق|راستی]] و ... شناخته می‌شود. در این معنی، حُسن خلق تابع استقامت تمام اعضای ظاهری و باطنی و زیبایی صورت درونی انسانی در اثر این تناسب اخلاقی است.<ref>شرح الكافي، ج 8، ص 287.</ref> همانطور كه حسن ظاهری با زيبايی و تناسب همه‌ی اعضا محقق می‌شود، حسن خلق كه زيبايی باطنی است نيز با زيبايی همه صفات و اخلاق محقق می‌شود.<ref>شرح أصول الكافي، ج۱، ص 419.</ref> | ||
#اینکه فرد همتی جز خدا نداشته باشد و جلوه‌ی الهی را مشاهده کند و جفای خلق را به آن انگیزه تحمل نماید.<ref>آداب و اخلاق در اسلام / ترجمه تنبيه الخواطر، ص174</ref> | #اینکه فرد همتی جز خدا نداشته باشد و جلوه‌ی الهی را مشاهده کند و جفای خلق را به آن انگیزه تحمل نماید.<ref>آداب و اخلاق در اسلام / ترجمه تنبيه الخواطر، ص174</ref> | ||